FanFic.nl

Jacob's Story

Chapter 26.1

Embry was ziek vandaag. Quil en ik besloten om even langs te gaan om hem op te vrolijken, gezeligschap te houden en om het huiswerk door te geven. Toen we bij Embry’s huis aan kwamen deed zijn moeder open. Ze was gespannen en paniekerig.
“Jongens! Wat ben ik blij jullie te zien. Is Embry bij jullie? Heeft een van jullie hem gezien?”� Vroeg ze in de war toen ze zag dat Embry niet bij ons was.
“Nee, wat is er dan?”� Vroeg Quil in de war. Ook ik was in de war. Was Embry weg? Zonder iets tegen zijn moeder te zeggen? Dat was niets voor hem. Hij was altijd juist lief en bezorgd tegenover zijn moeder.
“Hij…Hij… hij OW,”� en Embry’s moeder begon te huilen. Quil en ik keken elkaar aan. Zo hadden we Felicia nog nooit mee gemaakt.
“Felicia, is hij weg?”� Vroeg ik bezorgt. Quil en ik haden haar mee naar de keuken genomen. Quil was bezig met thee zetten. Ze kwam niet verder dan een vaag geknik. O oh, wat was er aan de hand met Embry? Ik belde Billy op om te vragen of hij misschien al iets gehoord had. Hij zei van niet, maar hij klonk gehaast en alsof hij wel iets wist over Embry, maar het mij niet wou vertellen. Ook ik hoorde mensen op de achtergrond. Hoorde ik nu Sam? Ik vertelde Billy dat ik nu naar huis toe kwam.
10 minuten later was ik weer thuis. Het leek niet alsof er hier andere mensen waren geweest dan Billy en ik. Billy was de rest van de dag afwezig. Dat was raar, Embry weg en Billy gedraagde zich raar. Ik zal ze wel zien vliegen. Dat zou het zijn. Ik werd gewoon gek. ’s Avonds belde Felicia op om te zeggen dat Embry weer thuis was, maar dat hij echt ziek was en dat we dus beter niet langs konden komen. Dat vond ik jammer, maar het kon dus niet anders. De hele week was Embry er niet. De week daarop kwam die weer op school. Jemig! Hij leek wel een reus! Hij was nu zekker 2 meter lang en hij was goed gespierd. Maar hij kwam niet naar mij en Quil toe. Integendeel, hij stond bij Sam en zijn groep! Dit meen je niet! We waren er vel op tegen! Wij zouden er niet bij betrokken raken! En nu dit! Dit kon niet waar zijn. Straks zou ik wakker worden en was er niets gebeurd.

Embry POV:

Ik voelde mij juist heel goed. Er gebeurde niets raars, niets speciaals, helemaal niets. Ik werd ’s nacts alleen maar wakker van de gewoonlijke regen hier. Opeens stond ik te trillen ik weet niet wat er gebeurde, ik rende naar buiten, de regen in. Het trillen werd heftiger. Ik voelde een rilling over mijn rug gaan en ineens explodeerde ik. Ik stond op 4 poten. Ik was behaard. Ik was een wolf! Ik hoorde Sam en Jared in mijn hoofd. Ik werd gek! Het kon niet anders.
“Het is geen droom Embry.”� Hoorde ik Sam zeggen. Kon hij mijn gedachtes lezen?
“Embry word rustig,”� hoorde ik Jared zeggen.
“We komen eraan. Loop het bos in, net zo dat niemand je kan zien en wacht daar op ons.”� Zei Sam tegen mij. Iets in mij vertelde me dat ik het niet kon negeren, dat dit een bevel was. Ik zag en hoorde wat Jared en Sam deden en dachten. Ik werd echt gek. Ik begon op mijn plek heen en weer te lopen.
“Jared, haal Paul. Vertel hem wat er gebeurt is.”� En Jared verdween uit mijn hoofd. Niet veel later was hij weer terug en nu hoorde ik ook Paul in mijn hoofd.
“Het was dus eerst Embry. We hebben op de verkeerde gewacht.”� Hoorde ik hem zeggen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.