FanFic.nl

Jacob's Story

chapter 26.2

Embry POV:

“WAT! Moest er eerst iemand anders veranderen? Hoe de F*ck weten jullie wie er wel en wie er niet veranderen?”� Riep ik boos.
“Embry, blijf nu rustig. Dan zullen en kunnen we je alles uitleggen.”� Vertelde Sam mij. Ik probeerde rustiger te worden en dat lukte aardig. “Wij haden van te voren niet geweten dat jij zou veranderen. We wisten dat Quil, Seth, Jacob en ik zekker zouden veranderen omdat onze voorouders in de laatste roedel zaten.”� Begon Sam te vertellen. “maar jij begon ineens zo hard te groeien en te veranderen, dan zagen dat jij ook zou veranderen.”� “Jullie zaten op Jake te wachten hé?”� “Ja, dat waren we, Ja. En ik zie nu in dat, dat dus verkeerd was. Maar hij zal de volgende zijn. Het zal niet lang meer duren tot hij ook zal veranderen. Maar tot die tijd is het beter voor iedereen om uit zijn buurt te blijven. En ook uit de buurt van Quil.”� Het klonk als een bevel, en ik kon het niet negeren. “Oke.”� Ik was er alles behalve blij mee. Sam begon mij alles uit te leggen en te vertellen. Morgen zouden we naar Billy gaan. De rest van de nacht was ik aan het rennen en probeerde alles weer op een rijtje te krijgen. Wat zou mijn moeder er van vinden? “je mag haar niets vertellen Embry,”� hoorde ik Sam zeggen. “Waarom niet! Ze is mijn moeder! En als ik alles zo hoor, ben ik vaak weg en weinig thuis. Daar zal mijn moeder echt wel iets achter gaan zoeken hoor! Ik wil haar niet terleurstlling. Ik ben alles wat ze nog heeft! Ik moet haar helpen. Ik kan haar niet alleen laten.”� Riep ik alweer boos terug. “Embry, we gaan naar mijn huis. Emily wacht denk ik op ons. En je zult ook meteen begrijpen waarom sommige dingen gaan zoals ze gaan.”� Ondertussen zag ik wat er met Emily gebeurd was. “Wow, spijt me, Sam. Echt waar. Dat wist ik niet. Kan het echt zo gevaarlijk zijn?”� Vroeg ik hem. Ik had medelijden met Sam. “Ja, soms kan het zo gevaarlijk zijn. En dan gaat het niet eens expres.”� Sam en ik fased terug naar normaal. Ik kreeg een broek van Sam te leen, omdat die van mij helaas kapot was gegaan terwijl is fasede. We liepen de keuken binnen, en daar zat Emily te wachten ze keek even onzeker naar mij. Sam liep naar haar toe en kusde haar. De rest van de nacht zat ik bij hun en kreeg ik van alles te horen. De volgende dag wachtte we tot Jacob naar school was en daarna gingen we naar Billy. Niet veel later waren Harry Clearwater en oude Quil Alteara er ook. Ik kreeg nogmaals onze legendes te horen, maar dit keer hadden ze maar betekenis voor mij. De hele dag was ik daar. ’s Avond at ik nog bij Sam en Emily mee, net als de rest. Daarna ging ik naar huis toe. Mij moeder was erg opgelucht dat ik eindelijk weer thuis was. Ze had zich vreselijke zorgen gemaakt. Ik ging vroeg naar bed. Ik hoorde mijn moeder nog met Jacob bellen, om te zeggen dat ik weer terug was. En dat ik erg ziek was en dat ze beter niet op bezoek konden komen. De rest van de week was ik veel in het bos. Ik oefende met fasen, wat steeds beter en sneller ging. De volgende week ging ik weer gewoon naar school. Ik zag Quil en Jake naar mij kijken. Verbaast, verward en daarna boos. Ik had hun zomaar in geruild voor Sam. Ik wist wat ze dachten. We hadden het hier over gehad, toen het zelfde gebeurde bij Jared. Ik keek telkens met een spijtige blik naar hun. Nu ik wist dat Jake de volgende was en Quil daarna zou komen. Zag ik waarom en ik vond het zo erg voor hen. Ze zouden nooit meer terug kunnen naar hun oude leven. Net als de rest van ons.

Quil POV:

Ik vond het raar. Eerst was Embry ziek, zijn moeder wist niet waar hij was en Jake en ik ook niet. Daarna was hij weer terug en was hij zo ziek dat Jake en ik niet bij hem langs mochten komen. Het zat mij en Jake helemaal niet lekker. Het was allemaal zo niet iets voor Embry. Een week later was hij weer terug. Hij ging niet meer met mij en Jake om, maar met Sam’s bende. Ook was hij nu zekker 2 meter. Alles bij elkaar hadden Jake en ik het niet fijn zitten. Wij hadden afgesproken dat wij nooit ookk maar iets met Sam’s bende te maken zouden hebben en nu opeens zat Embry erbij. Ook wierp hij steeds spijtige blikken naar ons toe, alsof hij er spijt van had. Het was absoluut de raarste periode die we hadden. Niets had onze vriendschap kapot kunnen maken. Nooit iets. En nu was het zomaar over. Ik was terleurgesteld. Zo was Embry toch niet? Er moest meer zijn. Ik wist het zekker! En ik zou er achterkomen wat het was en ik zou Embry er uit halen! Wat het ook was. Ik zou mijn vriend weer terug krijgen!

Reacties: