FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 11

Oké Jullie gaan vast merken dat ik heel veel songteksten gebruik. Muziek is mijn grote inspiriatiebron. Kwil dan nu ook al al de artiesten bedanke die de inspiratievolle muziek maken ^^ Ik raad het dan ook wel aan om die muziek te luistrn als je je helemaal in wilt leven ;a
Ik zet altijd een link erbij ^^

De avond ging gelukkig sneller dan ik had durven hopen en al snel besloten Georg en Bill om zich aan een karaoke te wagen. Het was wel grappig om die twee zo bezig te zien. Het leek een beetje als vroeger maar dan wel bedekt met een laagje stof. Nadat Bill nog een solootje had gedaan sprong Jonas bij op het podium. Georg gaf me mijn mojito. “Is Gustav nog steeds zo ziek?”� vroeg ik hem toen hij terug naast mij neerplofte. “Het gaat beter maar hij moet goed uitrusten.”� “hmm oke. Ik ga straks nog wel even bij hem langs”�
Het eerste liedje zong Jonas samen met Bill. 99 luftballons van Nena. Vraag me niet hoe ze er bij kwamen. En als ik eerlijk moest zijn deed Jonas eigenlijk helemaal niet zoveel onder voor Bill zijn zangtalenten. Bill had het zelf volgens mij ook door en deed extra zijn best. Een groot applaus steeg op uit de zaal voor de twee jongens. En Georg en ik gingen overdreven staan springen waarop wij de aandacht van de zaal kregen. “bedankt!”� Brulde Bill door de microfoon waarop er weer geroezemoes in de zaal ontstond en de gesprekken gewoon verder gingen. Jonas fluisterde iets tegen Bill waarop die weer tegen een van de medewerkers begon te praten. Al snel werd er een gitaar het podium op gedragen. Bill sprong behendig van het podium en zei nog wat tegen Jonas. Ik rechte mijn rug om beter te zien wat er gaande was. De microfoon piepte. “Uhm, Dit hoort eigenlijk niet echt thuis op een karaoke avond maar ik zal jullie niet te lang onderbreken. Het nummer dat ik ga spelen is zelfgeschreven. Mijn beste vriend heeft het geschreven en ik heb de muziek gemaakt. Helaas heeft hij de afgewerkte versie nooit kunnen horen. Hij had waarschijnlijk ook niet verwacht dat het zo toepasselijk zou zijn…”� Het was doodstil in de zaal. Zelfs geen stoel verschoof. Jonas slikte hoorbaar. “Roxan, deze heeft hij speciaal voor jou gemaakt.”� Ik verstijfde. Mijn mojito viel uit mijn handen bij het horen van de eerste klanken.

Sometimes late at night
I lie awake and watch her sleeping
She's lost in peaceful dreams
So I turn out the lights and lay there in the dark
And the thought crosses my mind
If I never wake up in the morning
Would she ever doubt the way I feel
About her in my heart

If tomorrow never comes
Will she know how much I loved her
Did I try in every way to show her every day
That she's my only one
And if my time on earth were through
And she must face the world without me
Is the love I gave her in the past
Gonna be enough to last
If tomorrow never comes

…

So tell that someone that you love
Just what you're thinking of
If tomorrow never comes


Tranen stroomde als een stormvloed over mijn wangen en mijn voeten probeerde het gewicht van mijn problemen te dragen. Ik strompelde de zoveelste trap op. Als poging om weg te komen van de realiteit. Het liedjes was gekomen als een aanslag. Een aanslag op mijn zwakke verdediging. De dakdeur leek vanzelf open te gaan en de kille buitenlucht omarmde me. Het deed goed. Hoe koud het ook was, het was niets vergeleken met mijn bevroren hart. Ik liet me midden op het dak vallen. Onaangenaam raakte mijn achterwerk de grote zwarte tegels.

Ik wist nog goed de dag voordat ‘hij’ van mijn werd afgenomen. Hij had een verrassing en moest er snel vandoor. “Weet dat ik voor altijd van je zal houden Roxan. De dag dat ik mijn ogen sluit is de dag dat ik voor altijd mijn plaats in jou hart in neem en daar blijf.”� Ik gaf hem een passionele kus. Onze laatste.

Ik werd opgeschrikt door stemmen beneden. Ik herkende ze. Drie stemmen. De stemmen van de jongens die ik achter had gelaten. De eerste had een gebroken uitdrukking op zijn gezicht gehad, en had me niet kunnen volgen door zijn plek op het podium. De andere twee wisten niet wat doen. Ik had hun armen van me afgeschud.

Veel lawaai van het verkeer. Ik was net aan de studio aangekomen en was naar het zebrapad aan het lopen. “Roxan!”�. Piepende banden. Gillende mensen. Het leek alsof ik naar een film aan het kijken was. Wat gebeurde er? Het drong niet tot me door totdat ik Jonas uit de studio zag komen. Toen nog met zijn gekleurde haren. Zijn uitdrukking leek zo ander. Zo niet Jonas. Hij liep hysterisch. Hysterisch naar iets op de weg. Waar de mensen gestopt waren. Toen ik zag dat hij bukte drong het tot me door. Het zwarte haar. Oh nee. Het was het haar waar ik zo van hield. De jongen waar ik zo van hield. Mijn benen begonnen te bewegen. Ik stortte me neer naast Jonas. Mijn adem stokte toen ik zijn bebloede gezicht zag. Jonas had zijn hand onder zijn hoofd. Mijn hand raakte zijn wang. “Lieverd? Alsjeblief zeg iets.”� De tranen stonden in mijn ogen. “Alsjeblieft..”� piepte ik. Zijn ogen bewogen zicht tot spleetjes. Ik zocht zijn hand. “Jo, zorg voor …”� Hij hoesten. Nog meer bloed. “Het komt goed.”�, verzekerde Jonas hem,”�hou vol.”� Ik voelde een vlinderlicht kneepje in mijn hand. “ik hou…”� Een piep klonk uit zijn keel en de laatste adem verliet zijn longen. Zijn hoofd viel slap op Jonas zijn arm. “Nee!”� schreeuwde ik. Huilend viel ik op zijn borst. Andere tranen vielen naast mij neer. “Niet Ben!”�

“Roxan?”� Geschrokken keek ik op. Iemand zat in het donker naast me geknield en zijn gezicht was gevaarlijk dicht bij dat van mij. “Gaat het?”� Ik herkende zijn stem. Wild duwde ik hem van mij af. Ik krabbelde naar achter. “Ga weg!”� Mijn ogen vonden de contouren van zijn lichaam en hij kwam weer dichter. Ik ging recht staan. “Ga weg Tom!”� schreeuwde ik hem toe. “Nee, ik laat je niet nog eens gaan.”� Zijn stem klonk eng. Ik schuifelde achteruit over de vochtige tegels. “Ik maak je kapot als je me aanraakt.”� Siste ik naar hem. “Ik kan er toch niets aan doen wat er gebeurt is met...”� “Waag het om zijn naam uit te spreke!”� Schreeuwde ik naar hem. “Oké oké, doe gewoon rustig.”� In de lucht taste het naar mijn arm. Ik probeerde hem te ontwijken maar de dakrand drukte gevaarlijk in mijn knieholten.

Ronan Keating - If Tomorrow Never Comes
http://www.youtube.com/watch?v=2B2quNF_eLI&feature=fvst

Reacties: