Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Letters » 2. Een mensje achter de pizza's
Letters
2. Een mensje achter de pizza's
Sarah POV:
We hadden net onze kleren opgeborgen. Ik in mijn kast en Evian in haar grote weekendtas. Waar ze die opeens vandaan had getoverd, was voor mij een raadsel. Dat mens kon ook altijd alles vinden. Wat wel handig was aangezien ze ook altijd mijn spullen terug vond.
“Ik ga beneden even wat te eten halen.”ť Ik liep mijn kamer uit, trap af, linksaf, keuken in, kijken in pannen, vies gezicht trekken, terug naar boven, mobiel zoeken. Mobiel zoeken. Mein gott, waar was dat ding nou?
“Ev,”ť vroeg ik kleintjes, “heb jij mijn mobiel soms ergens gezien?”ť Zonder op te kijken van mijn computer gooide ze mijn mobiel naar me toe.
“Waar heb je die nu weer vandaan?”ť Ik ving onhandig het mobieltje op.
“Je moet echt beter je kamer opruimen, wat ga je ermee doen?”ť
“De pizzaria bellen, we hebben alleen chili con carne. Wat lust jij?”ť
Evian likte haar lippen af. “Doe maar fungi en nu stil, ik ben een leuk verhaal aan het lezen.”ť
Schouderophalend zocht ik het nummer van Birsen in mijn contactenlijst. Na een tijdje verkeerd gezocht te hebben vond ik hem eindelijk.
“…”ť
“Met Bickems. Ik wil graag een pizza Fungi en een pizza Magarita extra kaas bestellen.”ť
“…”ť
“Zeeburgerdijk 63 in Amsterdam.”ť
“…”ť
“Ja klopt, tot straks.”ť Ik drukte op het rode hoorntje en ging bij Evian kijken wat voor verhaal ze aan het lezen was.
“Vergeet jij niet iets?”ť vroeg ze droog. Ik keek haar verbaasd aan. Wat kon ik nou vergeten? Er was niks te vergeten. Ik had de kleren opgeruimd, voor eten gezorgd.
“Wil je drinken?”ť vroeg ik dan maar. Een diepe zucht was mijn antwoord. Dat was het dus niet. Peinzend keek ik mijn kamer rond. Mijn blik bleef hangen op een van mijn nieuwe teken-creaties.
“Ooowwja.”ť
“Weet je het weer, blondje?”ť Ze lachte zachtjes. Lachte ze me nou uit?
“Ja”ť, zei ik met tegenzin. “Geef eens dat blok en een pen.”ť Evian gooide de spullen die ik wilde naar me toe. Ik liet de spullen op het bed vallen, haalde de dekens aan de kant en maakte het me gemakkelijk.
“Zet ook eens muziek op, het is zo stil.”ť Ze deed waar ik om vroeg. Niet dat ik het zelf had kunnen doen nu ze achter de computer zat. Mijn ouders, nou ja ouders, ouder maar dat was een verhaal apart, waren te gierig om me een cd-speler te geven. En omdat mijn gat in mijn hand groter als mijn hand zelf was, kon ik er zelf ook geen kopen.
Ik schudde de gedachten van me af en nestelde me nog een keer goed op mijn bed. Kauwend op mijn pen dacht ik na. Hoe kon ik in hemelsnaam beginnen? Ach wat, ik begon gewoon heel droog met die ‘hey’. Ze moesten er maar langs kijken. Ik ging niet, maar dan ook niet beginnen met liebe. Ik kende ze niet eens! Nou ja, niet persoonlijk. Ik wist wanneer ze verjaarden, hoe ze eruit zagen, hun namen. Van Bill en Tom wist ik dat ze een hond, Scotty, hadden en nog een kat, Kasjmir of zoiets. Toch ken je ze dan niet, dat vond ik althans en Evian was het helemaal met me eens. Zelfs Janne was het met me eens, ook al vond ze Tokio Hotel maar niks.
Ik was echt te erg, nog geen woord op papier. Nu ging ik echt beginnen. Ja nu. Wel gek dat ik zo leuk tegen mezelf praat. Zou iedereen dat doen bij het denken? Dat moest ik toch eens een keer vragen aan Evian. Owjaa, ik zou beginnen.
Het is misschien vreemd om te lezen, maar het is en was moeilijk om een brief naar jullie te schrijven. Ik begon opnieuw en opnieuw en opnieuw. Maar hoe schrijf je wat je wilt schrijven op een dermate manier dat jullie begrijpen waarom ik het schrijf? Zonder mijn hele levensgeschiedenis te vertellen? Laat me uitleggen wat ik bedoel.
Mijn hele leven is niet geweldig, zo niet verschrikkelijk, geweest. Ik ga jullie niet vertellen wat er allemaal precies gebeurd is. Het zal een te lange brief worden dan en ik ken jullie niet persoonlijk, dus daar hebben jullie geen flikker mee te maken. (Ik heb jullie nu toch niet beledigd hè? *puppy-eyes*)
Oké, hier komt het, ik ga zeggen wat ik zeggen wil. Mein gott, dit is echt te vreemd om te schrijven. Het werkt zo gewoon niet, niet voor mezelf en niet voor jullie (ja ook niet voor jullie dat heb ik net besloten
) Eerst ga ik maar iets over mezelf vertellen. Whuaha, dit moet gewoon de vreemdste brief ooit zijn die jullie hebben gekregen. Achja, boeiend.Ik legde mijn schrijfblok weer aan de kant. Ik hoorde dat de bel was gegaan.
“Doe geen moeite, watertje”ť, zei ik toen ik zag dat Evian wilde opstaan. Ik vloog naar beneden, struikelde/viel de trap af, krabbelde overeind, maakte de deur open en stond oog in oog met twee pizza’s.
“Dat word dan €15,-,”ť zei het mensje achter de twee heerlijk geurende pizza’s. Ik gaf hem zijn geld en nam de pizza’s over. De twee pizza’s balancerend op een hand liep ik naar de keuken toe. Daar pakte ik nog een fles drinken en twee bekers.
Het ging nog maar net goed, maar ik had alles naar boven gekregen. Op mijn bed zat Evian de brief te lezen met een grote grijns op haar gezicht.
“Zelfs op schrift ben je een grote warboel.”ť Ze sprong op en vloog op de pizza af.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.