FanFic.nl

Love Me Blindly

Inleiding

Alle leerlingen op het speelplein leken zich te verzamelen rond één punt. Hier en daar werd iets geschreeuwd ter aanmoediging, elders werd alleen maar gemompeld of geroepen in paniek.
Dit was iets anders, dit hadden ze nog nooit meegemaakt. En niemand had gedacht dat het ooit zou gebeuren. Toch was het zo.
Opengevallen monden en wijd opengesperde ogen waren gericht op de twee jongens in het midden, die verwikkeld waren in iets dat leek op een strijd op leven en dood.
Het was iets dat ieders interesse opwekte. De jongens hadden veel connecties, veel vrienden, maar vooral...elkaar. De eerste had kort donkerblond haar en diepbruine ogen. De tweede... was exact hetzelfde.
Op het misschien iets meer tengere lijf van Bill na.

Al jaren lang waren Bill en Tom de populairste jongens van school geweest, al waren ze amper acht jaar oud, ze genoten bijna ieders respect en ontzag. Ze vormden een ondoordringbaar front dat niemand durfde benaderen. Er waren natuurlijk ook mensen die niets van hen moesten weten, maar dat maakte hen niet uit. Zo lang ze elkaar maar hadden, kon de rest hen gestolen worden.

Dus wat was er vandaag in hemelsnaam gebeurd?
Tom pinde Bill genadeloos tegen de muur van de sporthal terwijl hij diens vuisten probeerde in bedwang te houden.

-"Laat me los!"

Tierde zijn evenbeeld, bijna wit van woedde.

-"Nooit!" Beet Tom venijnig terug terwijl hij Bill nog maar eens een keer extra tegen de muur smakte. Bill zag sterretjes en schopte zo hard hij kon in Toms kruis, waardoor die schreeuwend van de pijn op de grond zakte.
De nog rechtopstaande broer had toen de benen kunnen nemen, maar hij deed het niet. Hij kon zich niet afwenden van dit beeld, het feit dat hij zijn broer pijn had bezorgd had hem nog nooit zo veel voldoening geschonken.

Omstanders schrokken van de grijns op zijn gezicht. Toen Tom weer in staat was om zijn ogen te openen greep hij Bills benen en trok hem onderuit zodat diens hoofd een pijnlijke ontmoeting maakte met het asfalt.

Toen Bill met zijn hand over de pijnlijke plek streek, liet dat helder rode strepen na op zijn vingertoppen. Na het zien hiervan boorden zijn ogen zich weer dreigend in die van zijn reflectie.

-"Klootzak!"

Het was zowat het ergste woord dat hij kende, en hij had nooit gedacht dat hij Tom zo zou noemen. Nog minder had hij zichzelf Tom tegen de grond zien pinnen, en op zijn borstkas zien rammen tot hij er zeker van was dat zijn amper tien minuten oudere broer geen lucht meer kreeg. Maar hij deed het toch. Pas na vijf minuten slaagde Tom er eindelijk in zich los te maken uit de greep van zijn, normaal gezien, iets zwakkere broer.
Maar vandaag woedde er een kracht in Bill die hij nog nooit had ervaren.
Het maakte hem razend.

Hij wisselde hen van positie zodat Bill met zijn rug op de grond lag, en begon diens gezicht te bewerken met zijn vuisten tot er bloed opwelde uit Bills neus en mond.
Af en toe ontving hij zelf ook een rake klap, waardoor hij na enige tijd al even hard bloedde als Bill.

In normale omstandigheden zou dit hem opvreten. Bill pijn zien lijden was iets dat hij niet kon verdragen, steeds opnieuw de grootste kwelling. Maar vandaag was hij daar niet gevoelig aan. De expressie van pijn en wanhoop op Bills gezicht deed hem goed. Hij was als verdoofd, afgesloten van alle genegenheid die hij ooit voor deze persoon gevoeld had.

Na een zoveelste dreun tegen zijn kaakbeen begon hij zich ijl te voelen in zijn hoofd. Druppels bloed gleden naar beneden langs zijn neus, over zijn mond, en ploften neer op Bills witte shirt, om daar kleine, donkerrode vlekjes te vormen.

Hij keek in Bills ogen, die vervuld waren met de diepste afkeer.
-"Ik haat je.."
Zuchtte die, half buiten adem.
-"Ik haat jou meer."
Bevestigde Tom het feit dat die gevoelens wederzijds waren.
-"Jij verraderlijke, achterbakse, lelijke.." -"Lelijke?"
Lachte Tom bitter door zijn woedde heen.
"Mag ik je er aan herinneren dat jij er exact hetzelfde bent?"
-"Nee!"
Schreeuwde Bill alsof iemand hem net had verteld dat hij uit Duitsland werd gedeporteerd. "Ik wil NOOIT MEER zijn zoals jij!"

En bij het verkondigen van deze woorden rolde er eindelijk een enkele traan van ontzetting over zijn wang.
Hij had het gemeend. Hij wilde niet meer lijken op deze verschijning die ooit zijn broer was. Het was alsof hij hem niet meer kende. Hun band was kapot, en er viel niets meer dat dat kon verhelpen.

Zijn gedachten werden verstoord door alweer een scheut van pijn die nog scherper leek dan de vorige. Hij moest vechten om zijn bewustzijn te behouden, maar hij kon ook Tom zien trillen boven zijn hoofd.
Beiden hadden ze al zo veel kracht (en misschien ook bloed) verloren dat ze belangrijke levenskracht begonnen te verliezen.

Bill maakte van de gelegenheid gebruik om zijn broer van zich af te duwen en zichzelf rechtop te doen staan. Tom volgde snel zijn voorbeeld en staarde hem strak aan. Alsof hij naar een vreemde keek, staarde Bill terug.

Enkele minuten lang vielen er nog klappen, steeds afnemend in kracht.
Uitgeput stonden ze tegenover elkaar. Zwaar buiten adem, zwaar kuchend.Bill spuugde een mond vol bloed uit alvorens zich tot Tom te richten.

-"Ik ken jou niet meer." Schudde hij traag zijn hoofd.
-"En ik weet niet meer wie jij bent." Herhaalde Tom praktisch de woorden van zijn spiegel.
Hij trilde op zijn benen, voelde het ijle gevoel toenemen en besefte nu pas hoe erg hij was toegetakeld. Bill was er al niet veel beter aan toe. Hij merkte hoe de laatste beetjes stabiliteit hem langzaam ontglipten.
-"Dit is jouw schuld.."
-"Mí­jn schuld?! Het ligt even goed aan jou! Jij wil toch altijd het middelpunt zijn van alles Bill? Waarom zou het dit keer anders zijn?"
-"Jij had iets moeten doen! Jij bent de sterkste! Jij zei dat je me zou beschermen!"
En zelfs in zijn zeven jaar oude hoofdje wist hij dat dat iets belangrijks was.
"Jij was mijn broer! Jij wí¡s mijn broer! Wat is er gebeurd met het feit dat je van me hield, zoals een broér dat zou moeten doen?!"
-"Ik hou niet meer van je!"

Zei Tom als in een automatisme terwijl hij Bill nog een laatste trap gaf.
Bill wilde een antwoord terugvuren, maar die laatste inspanning had hij nodig om nog net een paar seconden langer op zijn benen te blijven staan.
De kracht in zijn lichaam was weg, en de zwarte vlekken beroofden hem gedeeltelijk van zijn zicht. Met een haast sierlijke gratie draaiden zijn ogen weg en viel hij schuin achterover zodat hij neersmakte op de grond.

Tom was buiten zijn zinnen van razernij. Hij kon het niet hebben dat Bill hem níº liet zitten. Hij wilde het gevecht afmaken, hier en nu. Maar hij voelde hoe zijn eigen bewustzijn hem tergend traag ontsloop, en wist dat hij niet veel tijd meer had. Er vormde zich een dikke opstopping in zijn keel - waaronder bloed dat langs zijn neus naar binnen was gelopen - en hij boog zich voorover om de laatste restjes van zijn lunch, samen met de rode vloeistof en alle loodzware gevoelens uit zijn maag te bevrijden.
Met zijn laatste energie strompelde hij naar de stille vorm van zijn broer. Hij zocht naar een gevoel van schuld, maar vond het niet.
Toch viel er een soortgelijke traan als die van zijn evenbeeld langs zijn eigen wang.

"Ik hou niet van je."

Zonder zelfs maar het kleinste vonkje van angst ervoer hij het hoogtepunt van de ijlheid in zijn hoofd, vlak voor dat hij met een harde klap landde op de koude steen.

Toen ze uren later wakker werden in een hospitaal leek het alsof ze waren ontwaakt in een andere realiteit. Ze wisten allebei dat hun leven nooit meer hetzelfde zou zijn.

Ze bleven nog wekenlang doorgaan met elkaar te tiranniseren, maakten andere vrienden, groeiden verder uit elkaar.
Af en toe brak er weer een gevecht uit tussen de twee, ze werden al vlug bekende gezichten in het hospitaal. Tom bezorgde Bill een hersenschudding, Bill brak Toms arm. Soms arriveerden ze er halfdood.

Niemand begreep de plotselinge vijandigheid. Niemand kon zich inbeelden wat de reden kon zijn dat een vertrouwen dat zo hecht was, zo opeens kon verbreken.
Hun haat tegenover elkaar dreef hun ouders tot een breuk.

Niet veel later werden ze door rechterlijke macht van elkaar gescheiden...

Reacties: