FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 1 - Not how it once was

Tom staarde naar buiten door het gammele raam van zijn appartement. Ineengedoken in het raamkozijn, zittend op de vensterbank, fantaserend over het leven van de haastig bewegende mensen beneden. Dit deed hij wel vaker, zich afvragen waar die ene dikke zo snel heen waggelde, waar die huilende vrouw opeens vandaag kwam, en zo verder. Eigenlijk was het vooral een manier om zichzelf af te leiden van zijn eigen, volkomen doelloos leven. En misschien was dat zacht uitgedrukt. Zijn bestaan had voor hem geen enkel nut meer. Al enige jaren lang was hij niet zichzelf.
Letterlijk.
Zijn naam was niet meer Tom Kaulitz, maar Andreas Trümper. Twee jaar geleden was hij er getuige van geweest hoe, één van zijn toenmalige beste vrienden, diens vriendin een kogel door het hoofd had gejaagd. Het was de meest ontnuchterende ervaring van zijn leven geweest en, eerlijk als hij was, had hij tegen hem getuigd op het proces.

Zijn 'vriend' kreeg levenslang. En Tom ook, maar op een andere manier.
Om te voorkomen dat de andere 'vriendjes' van de moordenaar Tom om zeep zouden helpen, leefde hij de voorbije twee jaar al onder witness protection.

Hij kreeg een nieuwe naam, nieuwe stad, nieuwe straat, nieuwe school, nieuw appartement...maar geen nieuw geheugen. Niets kon veranderen wat hij die nacht had gehoord en gezien. De littekens zou hij voor altijd met zich meedragen.

Hij zuchtte en liet zijn blik door de kamer glijden, het licht was uit en het laatste beetje avondzon zorgde ervoor dat hij nog net de contouren van de sofa aan de muur tegenover hem kon onderscheiden. Er was een kleine tv en een kleine salontafel, omringd door oude kranten, playboy - magazines en lege, soms halflege blikjes bier.

Nee, ze waren nóóit halfvol. Hij had het optimisme al lang geleden aan zijn laars gelapt.

Aan de andere kant van de kamer was de keuken, die dus gewoon aan de 'woonkamer' vasthing en één doorlopende ruimte vormde. Ze bestond slechts uit één wand met een (zo goed als genegeerd) fornuis, een ijskast, wat opbergruimte en een microgolf die al goed zijn dienst had bewezen.

Het enige meubel dat los stond van de muur was een kleine tafel (rood met een gele rand), die volledig vloekte bij de rest van het interieur. Ze stond niet ver van het raam waar Tom zat.

De afwas stapelde zich op in een overvolle gootsteen, zodat de ruimte eruit zag alsof ze bewoond kon zijn geweest door een 40 jaar oude vrijgezel,
maar niets was minder waar.

Tom was 17, binnenkort 18, en misschien inderdaad vrijgezel op het moment, maar de liefde was iets waar hij zich niet echt mee bezighield.

Het was laat in de zomer, eind augustus, en Tom stond op het punt te beginnen aan zijn laatste jaar middelbaar onderwijs. Niet dat hij van plan was om écht heel hard te werken voor school. Hij was al lang meerderjarig verklaard en keek hier en daar vooral uit naar wat werk. In de vakantie en in het weekend verdiende hij aardig als zwartwerker. Hij was sterk gebouwd, en je kon hem niet 'zwak' noemen, in geen enkel opzicht. De werkgevers op een bouwwerf moesten maar één blik werpen op zijn brede schouders, en hij zat safe voor de komende maanden.
Hij had haast alles gedaan waarvoor hij gebruikt kon worden, de huur moest immers betaald.

Toch wilde hij ergens wel zijn diploma behalen, om in zekere zin aan zichzelf te bewijzen dat hij iets waard was. Vroeger had hij zijn moeder om hem die dingen te doen geloven. Toen zijn ouders uit elkaar gingen had hij bij haar moeten gaan wonen, maar hij was het al snel beu geweest en had het nest verlaten bij de eerste kans die hij kreeg. Niet omdat hij zijn moeder niet mocht, integendeel, Simone was een erg aardige vrouw, maar hij hield er gewoon niet van om in de gaten gehouden te worden.

Waar zou zijn moeder nu mee bezig zijn? Dacht ze nog wel aan hem? Of vond zij ook dat hij haar had verraden? Hij was immers ook voor haar in het niets verdwenen.

Niemand uit zijn oude leven wist waar hij was.
Voor zo ver die arme mensen wisten was hij misschien dood. Het was beter voor hen, zo wist Tom, maar toch was er een deel van hem dat elke dag naar thuis verlangde. Een plaats die voor hem niet meer bestond.

Hij stond op en rekte zich uit, baande zich een weg naar één van de drie deuren die het appartement telde. Je had de voordeur, de deur waar Tom doorheen liep leidde naar de slaapkamer, en í­n de slaapkamer had je dan weer de deur van de badkamer, waarvan Tom beweerde dat je er eerder vuil werd dan schoon.
De slaapkamervloer was bedekt met gedragen en ongedragen kleren die ervoor zorgden dat er naar de kleur van het tapijt enkel te raden viel. Er stond een onopgemaakt bed, een grote kast en twee nachtkastjes. De muren waren zachtgrijs en zorgden voor een sombere sfeer.

Na het poetsen van zijn tanden en het loshangen van zijn dreads plofte hij neer op bed. Uren aan een stuk kon hij naar dat plafond zitten turen, zonder dat hij het zelf besefte. Hij verzonk zo diep in gedachten dat hij de realiteit vergat.
Zijn herinneringen waren er elke avond weer om de bovenhand te nemen, hem van zijn slaap te beroven.

Dan dacht hij aan die ene avond waarop hij de dood had aanschouwd en had beseft hoe breekbaar het leven was. Hij dacht aan hoe hij iedereen uit het oog verloren had, wat het betekende om in elk opzicht alleen te zijn. Aan de breuk van zijn ouders die hem nooit had losgelaten, aan hoe het zou zijn geweest als hij zich anders had gedragen, en soms, zoals vanavond, al gebeurde het heel zelden, dacht hij aan Bill.

Ach Bill...hoe zou het hem zijn vergaan?
Toen de scheiding rond was moest Bill met hun vader mee...híºn vader. Het deed Tom pijn om te herinneren dat Bill zijn tweelingbroer was. Telkens hij zich dat opnieuw realiseerde, stak er iets in zijn hart. Het was door het geweest dat hun ouders het opgaven. Op een gegeven moment leek de haat tussen de broers zo groot dat er geen mogelijkheid meer was om het gezin heel te houden.

Tom wist nog heel goed hoe het was gegaan, die dag in het gerechtsgebouw. Niet alleen werden hun ouders terug single verklaard, ook Bill en Tom kregen een verbod om elkaar ooit nog te zien. Nu ja, voor twee jaar lang dan, voor hun eigen veiligheid, opdat de één de ander niet kapot zou maken.

Tom had toen gemengde gevoelens gehad. Ja, hij koesterde een walgelijke haat tegenover Bill op dat moment...maar hem nooit meer zien?
Zo klonk twee jaar nu eenmaal in de oren van een 7,5 jaar oude jongen. Misschien wisten ze ook wel dat ooit al snel nooit zou worden. Het scheelde maar één letter.

Nu nog zag hij zo voor zich hoe Bill toen even naar hem had gekeken, hoe dat kleine beetje angst oplichtte in het donker van de afschuw.

Vreselijk is het, om niet te willen met, maar ook niet zonder.

Dat was de laatste keer dat ze oogcontact hadden gehad.
Het verbaasde Tom dat Bill zo gewillig met zijn vader was meegegaan. Jorg Kaulitz was een strenge, bittere man waarvan Bill had beweerd, enkel tegen Tom, dat die dingen met de jongste helft deed die een vader niet zou mogen doen, hem sloeg en erger.

Hierover was de ruzie eigenlijk begonnen. Tom had hem nooit geloofd. Telkens Bill weer eens met zo'n verhaal op de proppen kwam, was het enige dat Tom zei:

-"Lieg niet tegen me Bill, ik ben je broer."

En élke keer was het antwoord steevast geweest:

-"Ik zou nooit tegen jou liegen, Tomi."

Daarna hield hij wel zijn mond.
Op een nacht was Bill krijsend Toms kamer binnengerend, al roepend dat Tom hem moest redden van zijn vader, die naar Bill op zoek was. Tom had iets gemompeld over het opdraaien voor je eigen fouten toen Bill riep:

"Nee! Ik heb niets gedaan! Ik zweer het, ik verdien geen straf! Hij heeft een camera Tomi, en deze foto's vind ik écht niet leuk!"

-"Je gaat toch zo graag op de foto?"

-"Niet nu! Niet vandaag..Niet nu! Alsjeblieft Tomi!"

-"Doe niet zo kinderachtig."

-"M..maar je zou me toch beschermen?"

Tom had toen alleen maar in een waas van slaap gezegd:

-"Nu even niet."

Bill's mond viel open en hij was zwijgend naast Toms bed blijven staan tot Jorg hem naar buiten droeg.
De volgende dag was het gevecht losgebroken op het speelplein, en voor ze het wisten liepen ze elk appart de rechtzaal uit, zonder nog één keer naar elkaar om te kijken.

Nu had Tom spijt dat hij toen niet naar zijn jongere wederhelft geluisterd had. Hij had Bill een kans moeten geven, dan was alles nu misschien anders geweest. Dan had die ene, vreselijke dag nooit plaatsgevonden en waren ze nu nog een gezin.

Tom wist niet of andere mensen ooit zouden begrijpen hoe het was voor een identieke tweeling om uit elkaar te worden gehaald. Het viel moeilijk te beschrijven, maar het voelde alsof je door de helft werd gescheurd.

Lang had Tom zich afgevraagd of hij dan eigenlijk slechts half was. En toen hij rondkeek en merkte dat hij weer naar het plafond had gestaard, wist hij één ding zeker:

Hij was zeker niet heel.

Reacties: