Hoofdcategorieėn
Home » Cinema Bizarre » My Obsession » 7.Oh, no! Not him again!
My Obsession
7.Oh, no! Not him again!
Tegen de avond, niet zo laat, zeg maar tegen zes uur. Begon iedereen hongerig te worden, dus besloot ik maar te gaan koken. Iedereen vroeg verschillende keren of ze niet konden helpen, maar ik bleef ze telkens uit de keuken sturen. Na een tijdje werd ik het beu dat ze het vroegen. Dus liet ik hun de tafel al dekken.
“Dit is... zo... erg... heel erg... lekker.”¯ zegt Yu met een volle mond. En zijn hele mond hangt vol saus. Ik lach wat. “God, wat heb ik dit gemist.”¯ zegt Kiro, die duidelijk geniet van het eten. “Dit mag je zeker vaker doen.”¯ zegt Shin terwijl hij nog een over volle vork in zijn mond steekt. “Inderdaad. Daar sta ik zeker achter.”¯ zegt Romeo die zijn laatste hap neemt. Zijn bord was al leeg.
Na het eten wil ik met de afwas beginnen. Maar de jongens zetten mij deze keer uit de keuken. “Kom op nou jongens!”¯ zeg ik zuchtend. “Jij hebt het eten gekookt wat overheerlijk was, nu is het onze beurt voor de afwas. En als je nu niet gaat zitten stuur ik Romeo op je af.”¯ zegt Kiro lachend. “Pff, en wat gaat hij doen dan?”¯ vraag ik iets of wat uitdagend. Romeo draait zich langzaam om naar haar. De rest zegt 'oeee'. Ik grijns lichtjes. “Nou?”¯ doe ik er een schepje boven op. “Nu zou ik gaan lopen als ik jou was.”¯ zegt Yu lachend. “Ja, misschien wel handig.”¯ zeg ik knikkend als ik kijk naar Romeo's blik dat gewoon een kwaadaardig plan laat zien. Ik loop snel uit de keuken met Romeo op mijn hielen. “No way dat je me te pakken krijg!”¯ roep ik naar achter als ik de tuin inloop. “Oh, yes way.”¯ hoor ik Romeo lachend zeggen. Ik loop langs het zwembad heen en ik voel dat ik langzamer begin te lopen. Ik moet echt iets doen aan mijn conditie. En al snel word ik gevloerd door Romeo zelf. Hij begint mij te kietelen en ik lach zo hard dat mijn buik er van pijn doet. “stohop. Plea-se.”¯ zeg ik door het lachen door. Hij stopt met kietelen en kijkt mij aan. “Ga je mij nu nog onderschatten?”¯ vraagt hij met zijn vingers klaar om mij weer te kietelen. Ik schud lachend mijn hoofd. Hij gaat van mij af en helpt mij op. Ik veeg de tranen van het lachen weg. Nog steeds lach ik na. We gaan terug naar binnen en ik ga aan de keukentafel zitten. Als ik toch niets anders kan doen. Kiro kijkt mij lachend aan als ik een verveelde blik op zet. “Ik verveel me.”¯ zeg ik uiteindelijk. “Pech gehad.”¯ zeggen ze allemaal tegelijk. Ik zucht.
Als ze de afwas hebben gedaan is het al wat donkerder buiten. We zitten samen in de zetel naar een vage film te kijken. Maar ik verveel mij nog steeds. Nu zou een wandeling wel goed doen. Dan heb ik iets te doen en ik kan alles op een rijtje zetten. “Jongens, ik ga wandelen. Ben terug in een half uurtje of zo.”¯ zeg ik als ik opsta en mijn jas aan doe. “Oké, wees wel voorzichtig.”¯ zegt Kiro die naar mij opkijkt. “Altijd.”¯ zeg ik glimlachend. Ik wandel het huis uit en loop naar rechts. Na vijf minuten krijg ik een naar gevoel. Ik kijk achter om maar zie niemand. Ik kijk terug voor mij en wandel verder. Maar minder op mijn gemak dan net. Ondertussen word het donkerder en donkerder. Het naare gevoel word steeds erger. Als ik voorbij een steeg moet wandelen, word ik hardhandig in de steeg getrokken en tegen de muur aan geduwd. Ik kijk op en mijn ogen worden groot. Nee, niet hij weer! “Laat me los.”¯ zeg ik kwaad. Hij schud grijnzend zijn hoofd en komt helemaal tegen mij aanstaan. Ik probeer hem van mij af te duwen. Maar hij is gewoon te sterk. Ondertussen vullen mijn ogen zich met tranen.
Romeo P.O.V. (point of view)
Daar wandeld Riley naar buiten. Na vijf minuten sta ik op. “Jongens, ik ben zo terug.”¯ mompel ik als ik opsta. Zonder op reactie te wachten van de jongens, laat ik de deur al achter mij dicht vallen. Ik wandel door de donkere straten. Ik heb een onprettig gevoel hier over. Er gaat nu iets gebeuren en ik maak mij best zorgen aangezien Riley nog buiten is. De hele tijd wandel ik in een snelle tempo vooruit. Tot ik Rilei voor mij zie lopen. Ze gaat net voorbij een donkere steeg moeten wandelen. Dan opeens word ze in de steeg getrokken. Mijn ogen worden groot en ik spurt er zo snel mogenlijk naar toe. Mooi niet dat ik haar iets laat gebeuren. Als ik in de steeg loop, zie ik iets wat mij heel erg pissig maakt. Ik bal mijn vuist erg strak. Ik pak hem bij zijn kraag en trek hem keihard tegen de grond. Mijn vuist raakt al gouw zijn wang.
Riley P.O.V. (point of view)
ik ben helemaal verstijfd van angst. Ik probeer me zo veel mogenlijk te verweren, maar hij is gewoon te sterk. Ondertussen raakt hij mij overal aan. Hij, die 'mannelijke barbie' zit mij overal te betaste en gaat met zijn hand onder mijn bloesje. Ik probeer mijn knie keihard op te heffen om hem pijnlijk te raken in zijn edele delen. Maar als ik dat doe krijg ik een klap in mijn gezicht. “Ik zei toch de vorige keer, ik krijg altijd wat ik wil.”¯ zegt hij met een gemene grijns in mijn oor. Ik blijf maar huilen. Ik kan niets anders doen. Ik ben te zwak om me te verweren en te zwak om de tranen binnen te houden. Ik voel me zwak en totaal nutteloos. Knoopje per knoopje opent hij mijn bloesje. Ik sluit mijn ogen, in de hoop dat het allemaal maar een nachtmerie is. Een stomme droom. Maar dat is het niet. Ik hou mijn ogen gesloten. In de hoop dat hij snel gedaan zou hebben en dat hij gewoon weg gaat. Maar voordat hij aan mijn broek kon prullen word hij van mij afgetrokken. Ik open geschrokken mijn ogen en laat mij langs de muur naar beneden glijden. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er rond heen. Ik maak mij zo klein mogenlijk. Ik kijk op. Ik zie dat Romeo net een slag geeft met de volle vuist. Hij trekt de mannelijke barbie bij zijn kraag op en duwt hem keihard tegen de muur tegenover mij. Romeo blijkt erg kwaad te zijn. Hij heeft die mannelijke barbie gewoon bont en blauw geslagen. Zijn neus bloed zelfs. Nu is het de beurt aan de barbie om bang te kijken.
Romeo P.O.V. (point of view)
“Kom nog één keer aan haar, of kom zelfs nog één keer in haar buurt... en ik zweer je dat het niet blijft bij een gebroken neus.”¯ zeg ik sissend. Ik laat hem los en hij vlucht zo snel mogenlijk weg. Wat denkt hij wel niet! Zomaar een meisje aanranden. Arrg, daar word ik zo kwaad van. Ik draai mij bezorgd om. Riley zit helemaal inelkaar gedoken op de grond, met de tranen die over haar gezicht blijven vallen. Ik ga naar haar toe, laat mij op mijn knieën vallen en neem haar in mijn armen. Dit verdient ze niet. Dit verdient ze helemaal niet. En dit gaat nooit meer gebeuren. Al kost het mijn leven, ik wil haar beschermen.
Riley P.O.V (point of view)
ik klem mijn handen vast in zijn shirt terwijl ik huil. Na een tijdje pakt hij mij op in zijn armen en begint te wandelen. Hopenlijk naar huis. Ik kijk niet op en blijf mijn gezicht verstoppen tegen zijn borst. De tranen blijven er gewoon uit komen. Mijn handen trillen nog steeds van angst. Voor het eerst kijk ik op als hij stil staat. Hij wilt mij niet los laten om de sleutel te pakken, dus gebruikt hij zijn elleboog om op de deurbel te duwen. Ik verstop mijn gezicht terug tegen zijn borst. “Riley!”¯ hoor ik de stem van Kiro geschrokken zeggen. Al snel voel ik de warmte. Ik zit nu terug binnen, veilig, thuis. Romeo legt mij neer in de zetel, waarna ik al dadelijk op Kiro's schoot word getrokken. “Riley, please vertel me wat er is.”¯ Kiro merkt dat ik niets kan zeggen en kijkt in paniek op naar Romeo. Romeo verteld alles wat er gebeurt is. Ik hoor dat hij iedere keer kwader word met elk woord wat hij er over verteld. Als Romeo alles heeft uitgelegd komen de jongens allemaal rond mij heen zitten om mij te troosten. Wat best goed lukt.
Na een halfuur huil ik niet meer en glimlach ik al wat. We hadden besloten morgen naar de politie te gaan en hem aan te geven. “Kiro? Kun je het morgen al regelen met mam en pap?”¯ vraag ik zachtjes. “Kun je dat wel aan zo allemaal tegelijk?”¯ vraagt hij bezorgd. “Kiro, ik wil dat alles nu gebeurd, zodat ik gewoon opnieuw kan beginnen.”¯ hij knikt en glimlacht naar mij. Ik geef een kleine glimlach terug. Dan gaap ik wat. Ik besef nu pas hoe uitgeput ik ben. Mijn ogen zakken gewoon bijna toe. Iedereen stemt in om te gaan slapen.
Als Kiro en ik in onze kamer zijn blijf ik staan in de deuropening. “Ik ben zo terug.”¯ zeg ik zachtjes. Kiro knikt en kijkt me nog steeds bezorgd aan. Ik wandel uit onze kamer en ga voor de deur van Romeo staan. Ik klop zachtjes en duw de klink naar omlaag als ik een 'ja' hoor. Ik duw de deur achter mij dicht en kijk Romeo aan. “Hey.”¯ zegt hij zachtjes. Ook met die bezorgde ogen. “Hi.”¯ zeg ik licht glimlachend terug. Het blijft stil tussen ons. Ik stap dan uiteindelijk op hem af en sla mijn armen rond zijn nek. Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek als ik zijn armen stevig rond mijn middel voel. “Dank je.”¯ fluister ik stil in zijn oor.
moet ik nog verder?
Reacties:
Jajaja je moet verder<3
Want dit is een heel leuk deeltje<3
Oke, niet voor Riley,
En het is ook geen leedvermaak,
maar het is spannend, mooi geschreven<3
En sterkte met je opa<3
xx
Awwwwww, lief einde <3
jeej, de jongens kunnen troosten ^^
Lief ^^
MAn, ik haat die 'I'm a barbie boy, in a barbie world...'
Sucker >.<
Romeo in ACTIE!!!!
hmm
yeaah
leuk, buiten wandelen ^^
ghehe
ik dacht dat ze in t water zou vallen
kietelen >.< [ik heb nu heel erg veel zin om WhESP te zeggen...]
ROMEO DE SPIN!!!!!!!!!!!!!!!!!
gemeen hoor! ik heb Romeo de Spin van jou moeten vermoorden terwijl dat arme ding maar 3 pootjes had!
afwassen suckt!
PASTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
ik is de Pasta a la België! [zonder kaassausding
]HMmm
Meeeeeeeeeeer
TOT IN DE KERSTVAKANTIE WANT NATUURLIJK ZEI MAM DAT IK MOCHT GAAAAAAAAAN =D
[eigenlijk kan ik t net zo goed niet vragen
]xxxxx
[jaaaa, een reactie in een beetje rare andersom volgorde? x']]
OMG dit is een zoow goed mega deeltje i mean it natuurlij kzijn al je andere deeltjes dat ook maar tot nu toe vind ik dees het beste deel