Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Lara; mijn leven als vampier » Jagen
Lara; mijn leven als vampier
Jagen
Ik sprong in zijn armen en kustte hem. Hij kustte me terug, en vanaf dat moment wist ik dat hij ook op mij verliefd was zonder dat ik het had moeten vragen. Maar toen werd de dorst heel erg en vroeg ik hem dus toch maar hoe dat
'Jeremy?' vroeg ik.
'Ja?' antwoordde hij.
'Wat moet ik doen aan die dorst naar bloed die ik heb?'
'Ojaa. Dat weet je nog niet. Ik zal het wel even uitleggen.
Je moet als vampier bloed drinken om te blijven leven, ongeveer elke dag 1 keer. Maar je hoeft niet perse mensenbloed te drinken, maar het kan ook dierenbloed zijn. Je kunt op mensen en dieren jagen, maar je kunt ook bij de slager dierenbloed halen en in het ziekenhuis mensenbloed. Er zijn dus manieren om bloed te drinken zonder dat je mensen moet doden.' vertelde hij.
'Okee.'knikte ik. 'Hoe moet je jagen want ik heb ontzettende dorst nu. Kun je me leren te jagen op dieren?'
'Natuurlijk!' riep Jeremy. 'Kom maar mee!' En toen rende hij weg het bos in.
Ik begon achter hem aan te rennen. Het voelde anders dan het rennen wat ik deed als mens.
Het ging sneller. Maar ik werd ook niet moe. Na een paar seconden had ik Jeremy al ingehaald. En na een paar minuten rennen bleef hij stil staan op een open plek waar een aantal herten stonden te drinken.
'Je moet heel stil zijn en dan een hert pakken. Als je hem bijt dan hoef je niks meer te doen, alleen maar te drinken.' vertelde hij. 'Het is niet zo moeilijk. Als je maar stil genoeg bent.'
Ik knikte. Dat kon ik wel. Ik sloop naar de herten toe. Ze hadden niks in de gaten dus sprong ik boven op het dichtstbijzijnde hert. Terwijl ik dat deed zag ik dat Jeremy hetzelfde deed bij een ander hert. De andere herten schrokken en renden weg. We lieten ze gaan. Aan een hert per persoon hadden we genoeg.
Ik beet de flank van het dier en begon te drinken. Het smaakte lekker. Alsof ik het al mijn hele leven dronk.
Toen ik klaar was, liep ik naar Jeremy toe, om hem opnieuw te kussen.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.