FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 2 - Never to See You Again

1 September, middle of nowhere.
Zo noemde Tom de straten van Nachtherz wel eens al hij er als onzichtbaar doorheen liep. Toch was het kleine dorp in het uiterste zuiden van Duitsland was alles behalve uitgestorven. Al was het misschien niet heel spectaculair in oppervlakte, Nachtherz was een plaats waarvan je kon zeggen dat ze 'leeft'.

Het was er dichtbevolkt, zodat de straten nooit leeg waren. Op dit moment was het 8 uur 's morgens. Zelfs nu al bewogen mensen haastig heen en weer op de stoep en achter de ruiten van de vele bakkerijtjes die er zoals altijd weer vroeg bij waren.

Tom passeerde er enkele voor hij voor hij uiteindelijk zijn vaste adres binnenliep. De bel aan de andere kant van de deur rinkelde en de man achter de toonbank keek in zijn richting. Een brede glimlach die Tom met moeite beantwoordde.
Hij wreef de slaap uit zijn ogen en stak zijn hand op naar het min of meer vertrouwde gezicht.

-"Ah-ha! Jonge heer Trümper! Lang geleden dat ik jou zo vroeg op wandel heb gezien!"

De man lachte vrolijk en streek door zijn peper- en zoutkleurige haar. Toen Tom hier pas kwam wonen had hij zich voorgenomen om op z'n minst een goed plaatje te vinden om ontbijt te kopen, aangezien Nachtherz bekend stond om de bakkerijen. Hij had verschillende plaatsen geprobeerd, probleem was dat je in de meeste bakkerijtjes natuurlijk geen koffie kon krijgen. En Tom ontkende niet dat hij zwaar aan het spul was verslaafd. Hier hadden ze wel de nodige hoeveelheid cafeïne, en Gerald, de uitbater, was ook best aardig.

-"Tja, 1 september hé Ger, ik moet er weer tegenaan."

-"Ach, is het alweer de eerste? Mein Got, waar vliegt de tijd toch heen? Het gewone voor jou zeker?"

-"Jep, één schaars, vrijwel ongezond ontbijt om op te schrokken onderweg, als dat kan."

Gerald lachte.

-"Geen probleem. Ik heb in de keuken net een lading verse croissants! Momentje.. COHENNA!"

Toms maag draaide om bij het horen van de naam. Cohenna was Geralds 18-jarige dochter. Ze was een jaar ouder dan Tom en zou stoppen met school om in de bakkerij te komen werken. Vanaf dit jaar dus.

-"Ik kom al papa!"

Oh God, daar kwam ze dan, door de deur van de keuken, waar ze amper doorheen kon. Cohenna was..nogal zwaarlijvig, arrogant en ijdel (jaja, ondanks alles!) en het ergst van al, verliefd op Tom.
Ze liet haar plateau met croissants haast vallen toen ze hem zag. Er waren veel meisjes die hun oog op Tom lieten vallen, maar zij was ronduit de irritantste.

-"Andreas!"

Hij deinsde automatisch achteruit.

-"Cohenna.."

Glimlachte hij als een boer met kiespijn.

-"Kwam je me opzoeken?" Knipperde ze met haar onbestaande wimpers.

-"Ik..ik kwam mijn ontbijt ophalen." Zei hij snel terwijl hij de beker koffie en de croissant die Gerald net in een zak had gedaan van de toonbank griste en het geld in de plaats legde. "Laat maar zitten."

Hij zwaaide nog een keer voor hij de deur achter zich sloot.
Cohenna. Shit. Waarom had hij dat niet voorzien? Misschien zou hij toch eens een ander adres moeten zoeken..jammer dat dat ten koste van de koffie zou zijn.

Een groot kwartier later was hij op school.
Nu, hier was hij iets minder onzichtbaar. Hij was de mysterieuze leerling waarvan niemand de achtergrond kende, en hij had bij iedereen een bepaalde reputatie.

-"Hey zwerver! Leuke zomer gehad in je eentje?"

Er werd gelachen in een groep jongens achter hem. Tom grijnsde.

-"In mijn eentje? Vraag eens aan je meisje waar ze was die avond, en nacht, zo rond de tweede week van de vakantie, toen jij haar even kwijt was?"

Het meisje naast de bewuste jongen kleurde. Tom was die nacht nogal bezopen geweest, maar dat meisje herkende hij nog wel.

-"Je bluft!" Riep de jongen hem onzeker na.

Tom stak zonder omkijken zijn middelvinger op en liep verder.
Een groep meisjes staarde verlangend in zijn richting. Hij knipoogde en het gegiechel barstte los. Tom schudde zijn hoofd en lachte.

Wat zagen ze toch in hem?
Hij vond het naïef dat ze altijd meteen vielen voor zijn ruige uiterlijk. In het verleden had hij met verschillende one night stand's al bewezen dat zijn bedoelingen niet al te zuiver waren, maar dat leek hen niets te kunnen schelen.
Hij had genoeg van dat soort relaties, die je eigenlijk amper 'relaties' kon noemen.
Hij had genoeg van veel dingen, die uiteindelijk alleen maar bewezen dat ze de leegte niet konden vullen.
Maar hoe kon hij hetgene vervangen waarvan hij niet zeker wist wat het was?

In de gang van het schoolgebouw stond twee man op hem te wachten, al leunend tegen de muur. Georg en Gustav waren zijn enige volwaardige sociale contacten in heel Nachtherz. Het maakte dat ze de enigen op de wereld waren die Tom 'vrienden' noemde. En in zijn hoofd wilde dat veel zeggen.

-"Hey Andi!" Grijnsde Georg ten midden van één of andere mannelijke omhelzing.

"Waar heb jij gezeten deze zomer? Niet gezien."

-"Werken, werken, werken, maat." Mompelde Tom terwijl hij verderging met Gustav te begroeten.

-"Werken hm? Weeral?" Schudde die afkeurend zijn hoofd. "Je moet eens wat meer onder de mensen komen, Andi."

Tom fronste beledigd. -"Wel oké, ik ga volgend jaar met jullie mee naar alle clubs, als jij mijn huur betaald!"
Daar had zijn vriend niet van terug. -"Oké, jij wint. Waarom moet je dan ook persé alleen wonen?"

-"We hebben niet allemaal een knusse familie zoals jij Gustav." Merkte Georg op toen hij een lok van zijn glanzende bruine haar achter zijn oor stak.

-"Hoor wie het zegt!" Stompte Gustav hem tegen de schouder. "Het moederskindje!"

-"Pff." Georg haalde zijn schouders op. "Gewoon omdat ik goed overeenkom met mijn mama.."

Tom gniffelde en sloeg Georg tegen het achterhoofd. -"Loser." Zei hij snel, al benijdde hij Georg eigenlijk wel om wat hij had. Hij voelde geen jaloezie, geen woedde. Alleen misschien tegenover zichzelf.

-"Weet jij al welk vak we hebben zo meteen?"

Tom knikte. -"Frans.."
De twee andere jongens grimasten.
"ik heb echt een hekel aan dat vak."

-"Ik ook." Wees Gustav uit. "Het enige dat ik in die taal kan zeggen, is dat is ze niet spreek. Hoe fucked is dat?"
De jongens lachten.

De schoolbel ging en op verschillende plaatsen waren duidelijke geluiden van frustratie te horen.
-"Oh, daar heb je het al!" Kreunde Georg met zijn hoofd in zijn nek.
-"Jullie weten welk lokaal?" Vroeg Tom zuchtend.
-"Jep, kom maar mee." Gebaarden de G's terwijl ze in de richting van één van de trappen wezen.

Tom sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd. Dat werd weer een heel jaar klimmen. Vorig jaar was zijn lokaal op het gelijkvloers geweest, en dat ging perfect gepaard met zijn gemakzucht op dat vlak.

Hun lokaal was nog dof en leeg, zoals alle lokalen aan het begin van het schooljaar. De enige gedachte die Tom erdoor hielp, was dat dit wel degelijk zijn lí¡í¡tste jaar zou zijn.

-"Oh, by the way, gelukkige verjaardag." Riep Georg hem toe vanaf zijn, nu nog, netjes uitziende lessenaar. (Want wacht maar tot hij er mee klaar was)
Tom lachte en schudde zijn hoofd. Het was inderdaad zijn verjaardag vandaag.
17, wat een getal. Volgend jaar meerderjarig. Nu ja, hij zat in zijn laatste jaar, dus hij werd sowieso wel als meerderjarig beschouwd. (De meerderjarigheidsverklaring even niet meegerekend)

1 September was een rottige dag om je verjaardag te vieren, maar daar had hij zich al lang overheen gezet.

-"Happy B-day, ouwe zak!" Schreeuwde Gustav ergens aan de overkant van het lokaal. Tom stak lachend zijn middelvinger op en zette zich neer op zijn stoel.
Hij inspecteerde het tafelblad voor hem en bedacht zich waar hij precies zijn naam zou kerven. Het was een soort traditie. Hij en de G's deden dat elk jaar, en elke keer hadden ze een dikke strafstudie.

Hun leerkracht zag er niet echt vriendelijk uit. Hij gaf enkele leerlingen instructies over het lessenrooster en waar ze precies plaats moesten nemen. Tom hield hem een tijdje in de gaten, tot zijn oog viel op één van de leerlingen waar hij mee stond te praten.

De jongen was groot van gestalte, fijn van postuur, en had iets dat Tom akelig bekend voorkwam. Excentriek was hij wel, zijn haren waren zwart, met hier en daar wat blonde lokjes, droeg een leren vest en een strakke jeans, een helderrood T-shirt en een wijdde selectie aan ringen en armbanden. Rond zijn nek zat een leren halsketting. Zijn nagels waren zwart met een witte rand. Perfect gelakt, met een preciesie die Tom niet van een jongen verwachtte..

Waar kende hij hem van?

Zijn sneakers hadden weg van die van Tom, en zijn donkere zonnebril voorkwam dat iemand hem in de ogen kon kijken.
Tom fronste. Een zonnebril? In deze grauwe, donkere dagen van september?

Hoé kende hij hem?

Hij leek zo bekend, voelde zo vertrouwd...
De leerkracht leidde de jongen naar zijn plaats en legde een hand op zijn schouder om hem te helpen om te gaan zitten.
Dit zorgde voor vreemde blikken bij de andere klasgenoten. Deze jongen was nieuw. Niemand had hem ooit al op school gezien.
Tom had hem al wel gezien. Hij wist alleen niet waar.

Hij keek rechts naast hem. Niet veel verder zat zijn mysterieus persoon, ongeveer naast Georg. Die leek echter niet veel aandacht aan hem te besteden.
Tom dacht na. Wie was dat toch?

Zijn naam...zijn naam...

Tom's ogen werden groot.
De jongen schoot een verblindende glimlach naar de leerkracht en...
hij kénde die glimlach.

Hij voelde het zweet in zijn nek komen te staan terwijl hij hem verder bestudeerde.

Dit kan niet...Dit kí¡n niet!

Maar de woorden van de leerkracht spraken hem tegen.
-"Als je verder nog iets wilt weten, vraag het me dan, goed, Kaulitz?"

Tom schrok zich zo erg dat hij van zijn stoel viel. Letterlijk.
Hij maakte zo'n sprong dat hij met een groot gekletter op de grond terecht kwam.
Alle ogen waren op hem gericht en de G's proestten het uit.
De leerkracht trok zijn wenkbrauwen op. -"is er een probleem, Trümper?"
Tom krabbelde gauw terug recht en ging weer zitten. -"N..Nee, meneer."

Hij was aan het trillen. Dit kón niet! Het kon gewoon niét!
Hij keek snel weg, voor de jongen zijn hoofd naar hem toe kon draaien. Zou hij Tom ook herkend hebben?

De leerkracht draaide zich om en liep naar het bord om aan zijn les te beginnen.
De jongen keek weer naar voor en Tom klampte zich voor de rest van de les vast aan zijn stoel en probeerde niet te hyperventileren...

***

Toen de middag aanbrak slaakte Tom een zucht van opluchting.
Hij zou de school eventueel voor een uur lang kunnen verlaten, en weg zien te komen van de persoon die hij in geen jaren had gezien.

Rondom hem begonnen leerlingen hun boeken in te pakken en het lokaal te verlaten. Hij twijfelde. Ooit zou hij toch de confrontatie aan moeten gaan..dus waarom niet vandaag?

De G's kwamen op hem af. -"Hey, Andi! Milo zegt net dat twee losers elkaar gaan aftuigen in de steeg achter school! Ze hadden iets uit te vechten ofzo, weet ik veel. Ik heb 10 euro ingezet op de grootste, al het publiek is welkom, ga je mee?"

Tom aarzelde, maar maakte toch een beslissing.

-"Ga al maar. Ik kom wel achterna."

Het duurde niet lang voor het lokaal leeg was. Tom had zijn 'doelwit' eerst willen volgen tot op de gang, en daar een gesprek aanknopen, maar tot zijn verbazing bleef de jongen gewoon zitten: Handen in het haar, diep zuchtend.

Langzaam stapte Tom dichterbij, tot hij bijna naast de (nu al snikkende) persoon stond. Hij schraapte zijn keel en de jongen keek op.

-"Alles..euhm..oké?"

Tom vervloekte zichzelf om te spreken met zo'n beverige toon. De jongen knikte.

-"Oh..jah..ja hoor, ik..niets aan de hand."

Maar zijn stem klonk alsof hij net het tegenovergestelde zei.

-"..Ik heb je hier nog nooit gezien?"

-"Nee. Kan ook niet, dit is mijn eerste jaar hier." Er viel even een rare stilte.

-"Wie..Wie ben jij, trouwens?" Probeerde Tom zo onverschillig mogelijk.

-"Iemand die hier niét hoort te zijn." Kruistte de jongen koppig zijn armen. Tom glimlachte.

-"Ik bedoelde gewoon je naam."

De jongen draaide zijn hoofd vluchtig in Tom's richting voor hij antwoord gaf.

-"...Bill." Zei hij zachtjes. "Ik heet Bill."

Op dat moment keerde Tom's maag om. Hij had gelijk. Dit wí¡s Bill. Dit was zijn lang verloren broer. Waarom herkende hij Tom niet? Of deed hij gewoon alsof?

"Wel, nu weet je mijn naam. Wie ben jij? En waarom kan ik jou wat schelen?"

Tom lachte. Bill was nog steeds even bitsig.
Hij besefte toen pas, dat hij hem niet kon vertellen wie hij was, als Bill dat zelf niet kon zien. Hij mocht het niet, anders zou zijn dekmantel wegvallen.
Maar dit was zijn broer...kon hij zomaar liegen?
Bill moest hem wel haten, en hoe meer Tom er in de loop der jaren over na had gedacht, hoe meer hij dacht dat daar genoeg redenen voor waren..gegronde redenen. Zijn hart bonkte in zijn keel.
Als Bill hem niet meer herinnerde, was dit dan een tweede kans?

Een mogelijkheid om opnieuw te beginnen met iemand die hem zeker veracht?

Ergens vond Tom het beledigend dat Bill hem niet meer herkende. Ze waren immers een tweeling!
Maar hij kon het niet helpen om te denk dat dit hem misschien kon helpen om een einde te maken aan het gevoel van leegte dat hij al jaren met zich meedroeg...

-"Ik ben Andreas."

-"Ah, meneer Trümper, die zo stabiel op zijn stoel zit."

Er plooide even een lachje om Bill's lippen.

"Ik wist het wel, ik herkende je stem. Maar ik had geen idee wat je voornaam was."

Tom begreep hem niet helemaal. Zijn stem? Waarom niet aan zijn uiterlijk?
Nu hij zo dicht bij Bill stond, had hij er geen twijfel meer over dat dit zijn tweeling was. Anderen zouden het niet zien, door hun verschil in stijl, maar Bill had het moeten zien. Waaróm deed hij dat niet?

"Jij bent ook jarig vandaag, heb ik gehoord? We verjaren op dezelfde dag. Toevallig he?"

-"...Ja, zeg dat wel." Bill wist niet eens half hoe'n toeval dit was.

Tom's blik gleed weer af naar Bill's zonnebril.

-"Waarom draag je zo'n ding met dit weer?"

Bill liet bedroefd zijn hoofd zakken. -"Omdat ik hier niet thuishoor.."

-"Hoezo? Kom op, zo erg kan het niet zijn! Zet hem gewoon af, da's makkelijker praten."

-"Nee." Volgde het scherpe, waarschuwende antwoord. "Laat me met rust."

-"Hey, ik probeer alleen vriendelijk te zijn!" Begon Tom zijn geduld te verliezen.

-"Wel, doe dan niet zo!"

-"Hoe?!"

-"Vriendelijk."

Tom grinnikte. Dit was zo typisch.

-"Goed dan, zoek je maar andere vrienden, mij best."

-"...Vrienden? W..Wilde jij dan.."

-"Jep, maar als jij denkt dat je er betere kan vinden, ga je gang."

-"Wie zegt dat ik er geen heb?"

Tom trok een wenkbrauw op. -"Wat doe je dan nog hier?"
Er viel een stilte.

-"Ik..Ik.." Bill stak weer een hand in zijn geverfde haren. "Oké, ik heb er nog geen. En dat is maar best ook, want ik wil hier weg!"

Hij pakte zijn rugzak op en gooide die over zijn schouder.

-"Wacht!" Tom greep hem bij zijn andere schouder en hield hem tegen.

-"No way!"

-"Luister dan toch even! Waarom begon je zo vijandig te doen, toen ik je vroeg
om die bril af te zetten?"

Bill probeerde zich los te trekken, zonder succes. -"Laat me los!"

-"Nee! Eerst kalmeren jij! Op deze manier laat ik je niet weglopen. Wat het ook is, het komt wel goed. Waar ben je zo bang voor?"

Dit begon sterk te gelijken op de manier waarop Tom vroeger tegen Bill praatte. Voor het misging. Het was een instinct. Hij kon Bill niet in deze toestand laten gaan.

Met een kwade schreeuw draaide Bill zich om, en rukte de bril van zijn gezicht.

Tom's adem stokte, en liet Bill meteen los. Zijn hart was net in twee grote stukken gebroken, alleen om een gevoel van pijn en schuld achter te laten.

-"Mijn God...Hoe..Hoe..."

Hij sloeg een hand voor zijn mond en voelde het water in zijn ogen stijgen. Dit mocht gewoon niet waar zijn. Dit was oneerlijk. Zo oneerlijk.
De zwarte oogschaduw rond Bill's ogen zorgde voor een hartverscheurend zwart-wit contrast. Het diepe bruin dat Tom zo goed kende, was er niet meer.

Bill keek hem aan met glazige ogen. Verhuld in een witte waas, en glanzend van de tranen.
Zijn ogen leken dood. Zijn ogen wí¡ren dood.

-"Zie je Andi,.." Hakkelde Bill zwaar ademend. "Niet í¡lles komt goed."

En met die woorden liep hij het lokaal uit, na een paar keer hopeloos ergens tegenop te botsen.

Tom kon niets meer uitbrengen. Hij zakte ineen op de stoel waar Bill op had gezeten, en liet zijn tranen de vrije loop...

Reacties: