Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Letters » 4b. Gritsende Bill en een brief [deel 2]
Letters
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
9 nov 2009 - 19:12
Aantal woorden:
1549
Aantal reacties:
4
Aantal keer gelezen:
287
4b. Gritsende Bill en een brief [deel 2]
Deze is natuurlijk ook weer opgedragen aan Naomie,, het hoort nog bij het vorige (A)
Wie weer kan raden met wie ik de volgende keer begin, daar wordt hij aan opgedragen.
[s]HINT:
Iemand van TH[/s]
Hij is niet moeilijk te raden, dus raden mensen :P
Bill POV:
Oké, -voelt zich opgelaten- nu weet ik niets meer te schrijven over mezelf. Ik denk dat jullie ook wel genoeg weten.
"Nou niet echt, hoe ziet ze eruit, heeft ze er een foto bij gestopt?"
"TOM, kan je nergens anders aan denken. Hier heb je een lolly." Ik graaide een lolly uit mijn zak en gooide hem naar Tom toe. Daar was hij wel even zoet mee.
Mein gott, o my god, als jullie dit nog steeds aan het lezen zijn, dan moeten jullie je nu wel totaal vervelen. Een applausje voor jullie doorzettingsvermogen. -Cheers; rent rondjes om de tafel; valt- Autch, dat deed pijn.
"Wat een overhyperactief kind is dat zeg", zei ik. "Heey, hou eens op." Tom George en Gustav waren alle drie begonnen met me te poken. Pas toen ik toegaf dat ik ook hyper kon zijn hielden ze op.
Oké, oké, oké, zitten. -Haalt diep adem- Ik ga jullie nu vertellen wat ik wilde vertellen. Wat de bedoeling was van deze hele brief.
Ik ging me even verzitten. Het zat eraan te komen. Toch wel spannend dit erom heen gedraai.
Danke!
Zo, dat kwam er luid uit. Jullie hebben geluk dat jullie dit alleen lezen. Whuaha best grappig, al dit heen en weer gedraai om een dankje
.
Zo, dat kwam er luid uit. Jullie hebben geluk dat jullie dit alleen lezen. Whuaha best grappig, al dit heen en weer gedraai om een dankje
."Wat lief, maar waarom zou ze dankje zeggen?" vroeg ik me hardop af. Ik begon weer met voorlezen.
Een paar jaar geleden, ik was 16 bijna 17, mijn vader werd gek, gestoord. Gestoorder als normaal. Hij was niet alleen bezig met mij de grond in te trappen, ook mijn broertje moest het ontgelden. Hij ging zo ver, dronk zoveel, dat mijn broertje jankend in elkaar stortte. Mijn normaal zo sterke en onverwoestbare broertje was verwoest. Mijn hart scheurde uiteen. Dat hij mij als oud vuil behandelde was ik gewend, maar mijn broertje, hij was juist zo trots op hem. Hij hield van hem en dan deed hij zo. Ik liet mijn vriend in de steek (wat inmiddels mijn ex is), we waren boven film aan het kijken en ging mijn broertje troosten.
Na een tijdje, mijn vader had al 3 flessen Russische wodka op, voelde ik dat er iets fout zat. Ik kon en kan nog steeds niet uitleggen waar het gevoel vandaan kwam. Mijn vader hij liep naar boven. Mijn ex was inmiddels beneden. Gelijk zei ik hem zijn vader te bellen. Alleen al afgaand op dat gevoel. Ik liet mijn broertje alleen en ging ook naar boven. Mijn vader was bij de zolder aangekomen. Ik hoorde hem morrelen aan het slot van de kluis. De kluis waar hij vijf verschillende vuurwapens in bewaarde. Snel ging ik naar mijn broertjes kamer. Ik pakte zijn knuffel die hij al zijn hele leven had, de foto van zijn vriendin en zijn dekens. Mijn broer plukte ik achter de computer vandaan. Iets hysterisch, de kluis was al open, ik hoorde mijn vader naar zijn kogels zoeken. Ik beval hem zijn deken, kussen te pakken en naar beneden te gaan. Hij deed wat hem opgedragen werd. Zelf pakte ik bij de dingen die ik al had, nog het cadeau voor mijn broertje. Hij zou de volgende dag 14 worden. Net wanneer ik naar beneden wilde lopen, hoorde ik de bovenste trede van de zoldertrap kraken. Ik keek omhoog en zag hem. Hij had een wapen, een wapen! In zijn linkerhand. Nog nooit ben ik zo snel de trap afgegaan. De vader van mijn ex was inmiddels aangekomen. Ik gooide de spullen bij mijn ex in de handen en zocht mijn kat Smeagel. Mijn vader had hem altijd al gehaat en hem wilde ik dus niet alleen laten, niet bij hem. De rest van de dieren liepen geen gevaar. Ik sloot hem op in het kooitje, plukte mijn broertje van de wc en strompelde naar de auto toe. Ik was er nog niet of Hans, de vader van mijn ex, kwam eraan gerend. Een schot klonk, een kogel vloog rakelings me heen. Hans nam Ruadh, mijn broertje, van me over. Met de kooi rende ik naar de auto toe. Ik vloog erin. Nog een paar schoten volgden, geen ervan was raak. Ik weet niet of het expres was of niet. Hans legde Ruadh in de auto. Hij had een schotwond in zijn been. Het bloedde als een rund. Hans begon te rijden, met 180 km per uur vloog hij door de straten, naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
We konden niet meer naar huis (dohh logisch ><
en moesten of op de straat leven of bij mijn opa en oma. Gelukkig konden we daar terecht. Toen mam hoorde wat er was gebeurd, barstte ze in snikken uit. Ze gaf zichzelf de schuld, zij was weggegaan met een vriendin van haar. Ze had moeten weten wat er zou kunnen gebeuren. Pas na veel praten met mijn oma en opa gaf ze toe dat ze het niet had kunnen weten.
Dat gebeuren, dat hele gebeuren, was de start van mijn 'gekheid'. Geen goede. Mijn lichaam, het leek alsof er geen ziel meer in zat. Alles ging op automatische piloot, zelfs een zombie leek nog levendiger. Mijn familie was verscheurd. Al de dingen in mijn leven, het laatste was teveel geweest. Mijn ziel had zich afgesloten, diep weggestopt. Het enige levende was de orkaan van gebeurtenissen in mijn hoofd.
Iedereen probeerde mijn ziel terug te krijgen. Talloze sessies, schreeuwen, huilen alles probeerden ze. Maar niets hielp. Totdat..
Ik zat zielloos op de bank, ze hadden net wat te drinken voor me neergezet waar ik nog geen slok van had genomen. Toen kwam dat lied op de radio, durch den monsun. Tijdens het lied werd de orkaan in mijn hoofd minder. Ik begon weer te denken, iets wat ik meer als een half jaar niet meer had gedaan. De orkaan in mijn hoofd vervaagde een stukje. Ik was nog steeds half gek, dat mag best gezegd worden, maar het was minder. Het herstel kon beginnen. Mijn ziel was teruggekeerd.
Na een tijdje, mijn vader had al 3 flessen Russische wodka op, voelde ik dat er iets fout zat. Ik kon en kan nog steeds niet uitleggen waar het gevoel vandaan kwam. Mijn vader hij liep naar boven. Mijn ex was inmiddels beneden. Gelijk zei ik hem zijn vader te bellen. Alleen al afgaand op dat gevoel. Ik liet mijn broertje alleen en ging ook naar boven. Mijn vader was bij de zolder aangekomen. Ik hoorde hem morrelen aan het slot van de kluis. De kluis waar hij vijf verschillende vuurwapens in bewaarde. Snel ging ik naar mijn broertjes kamer. Ik pakte zijn knuffel die hij al zijn hele leven had, de foto van zijn vriendin en zijn dekens. Mijn broer plukte ik achter de computer vandaan. Iets hysterisch, de kluis was al open, ik hoorde mijn vader naar zijn kogels zoeken. Ik beval hem zijn deken, kussen te pakken en naar beneden te gaan. Hij deed wat hem opgedragen werd. Zelf pakte ik bij de dingen die ik al had, nog het cadeau voor mijn broertje. Hij zou de volgende dag 14 worden. Net wanneer ik naar beneden wilde lopen, hoorde ik de bovenste trede van de zoldertrap kraken. Ik keek omhoog en zag hem. Hij had een wapen, een wapen! In zijn linkerhand. Nog nooit ben ik zo snel de trap afgegaan. De vader van mijn ex was inmiddels aangekomen. Ik gooide de spullen bij mijn ex in de handen en zocht mijn kat Smeagel. Mijn vader had hem altijd al gehaat en hem wilde ik dus niet alleen laten, niet bij hem. De rest van de dieren liepen geen gevaar. Ik sloot hem op in het kooitje, plukte mijn broertje van de wc en strompelde naar de auto toe. Ik was er nog niet of Hans, de vader van mijn ex, kwam eraan gerend. Een schot klonk, een kogel vloog rakelings me heen. Hans nam Ruadh, mijn broertje, van me over. Met de kooi rende ik naar de auto toe. Ik vloog erin. Nog een paar schoten volgden, geen ervan was raak. Ik weet niet of het expres was of niet. Hans legde Ruadh in de auto. Hij had een schotwond in zijn been. Het bloedde als een rund. Hans begon te rijden, met 180 km per uur vloog hij door de straten, naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
We konden niet meer naar huis (dohh logisch ><
en moesten of op de straat leven of bij mijn opa en oma. Gelukkig konden we daar terecht. Toen mam hoorde wat er was gebeurd, barstte ze in snikken uit. Ze gaf zichzelf de schuld, zij was weggegaan met een vriendin van haar. Ze had moeten weten wat er zou kunnen gebeuren. Pas na veel praten met mijn oma en opa gaf ze toe dat ze het niet had kunnen weten. Dat gebeuren, dat hele gebeuren, was de start van mijn 'gekheid'. Geen goede. Mijn lichaam, het leek alsof er geen ziel meer in zat. Alles ging op automatische piloot, zelfs een zombie leek nog levendiger. Mijn familie was verscheurd. Al de dingen in mijn leven, het laatste was teveel geweest. Mijn ziel had zich afgesloten, diep weggestopt. Het enige levende was de orkaan van gebeurtenissen in mijn hoofd.
Iedereen probeerde mijn ziel terug te krijgen. Talloze sessies, schreeuwen, huilen alles probeerden ze. Maar niets hielp. Totdat..
Ik zat zielloos op de bank, ze hadden net wat te drinken voor me neergezet waar ik nog geen slok van had genomen. Toen kwam dat lied op de radio, durch den monsun. Tijdens het lied werd de orkaan in mijn hoofd minder. Ik begon weer te denken, iets wat ik meer als een half jaar niet meer had gedaan. De orkaan in mijn hoofd vervaagde een stukje. Ik was nog steeds half gek, dat mag best gezegd worden, maar het was minder. Het herstel kon beginnen. Mijn ziel was teruggekeerd.
Tom gaf me zijn zakdoek. Zonder dat ik het had gemerkt waren de tranen uit mijn ogen komen stromen. De andere drie zagen er ook niet blij uit. Niemand had me nog onderbroken. Het getuigde van zoveel moed om dit te schrijven. Je kon niet anders als respect voor haar hebben. Wie was dit meisje wat zoiets had moeten meemaken?
Door een knuffel werd ik uit mijn gedachten verstoord. Een waterig glimlachje kon ik nog net opbrengen.
"Ik zal maar verder lezen hè?" zei ik met een snik in mijn stem. De andere drie knikte zwijgend. Ze wisten dat het beter voor me was om het zelf af te sluiten.
Daarvoor wilde ik jullie bedanken. Zonder dat lied, ik weet niet hoe mijn leven eruit zou hebben gezien. Vooral wil ik Bill bedanken. Zijn stem heeft me eruit getrokken. Het zit zo vol gevoel, zo vol energie. Het gaf me de energie voor mijn leven. Danke Bill.
[/i]"Ze bedankt me, ze bedankt míj", zei ik ongelovig. Ik kon het niet bevatten dat ik iemand zo erg had geholpen. En gewoon door mijn eigen ding te doen. Het deed me goed, meer dan goed.
"Er staat nog een ps onder haar adresgegevens", zei Tom zacht tegen me. Ik keek op de brief en zag dat hij gelijk had. Zelfs meerdere ps'jes.
ps: Let maar niet op deze brief. Ik moest het jullie gewoon zeggen. Ik weet ook wel dat jullie me nu maar een raar wijf vinden, maar ach, het was misschien ook wel een beetje voor mezelf. De laatste afsluitingen.
"Ik vind je helemaal geen raar wijf", riep ik ontzet uit, niet eraan denkend dat ze me niet kon horen. Mijn mede-bandleden waren zo lief om er niets over te zeggen.
Pps: Ik zat net te kijken naar mijn tekenmap en ik herinner me weer iets 
. Op een dag, na het lied van Monsun, kwam mijn broer mijn kamer binnengelopen. Ik was bezig met een tekening en het voorbeeld ervan had ik als achtergrondplaatje gezet. Het getekende zou in Seurat-stijl komen (dwz zwart+wit alleen). Mijn broer, Bob, kwam naar me toe om te zeggen dat we gingen eten. Ik sloot de vensters af die ik open had staan en stond op. Toen bekeek mijn broer het achtergrondplaatje. "Zo Sarah, dat is echt een mooie foto van jou zeg." Dus ik keek naar hem, keek hem verbaasd aan en zei: "Dat ben ik niet. Dat is tom van Tokio Hotel." Hij dacht echt dat Tom mij was, hoe hij daar op kwam is voor mij een raadsel. Ik lijk totaal niet op hem. Hij is een jongen, ik een meisje. Een groter verschil kan er niet zijn. Ik heb de tekening ervan hierbij gegooid, als een herrinering voor Tom dat hij ooit als meisje werd aangezien.
. Op een dag, na het lied van Monsun, kwam mijn broer mijn kamer binnengelopen. Ik was bezig met een tekening en het voorbeeld ervan had ik als achtergrondplaatje gezet. Het getekende zou in Seurat-stijl komen (dwz zwart+wit alleen). Mijn broer, Bob, kwam naar me toe om te zeggen dat we gingen eten. Ik sloot de vensters af die ik open had staan en stond op. Toen bekeek mijn broer het achtergrondplaatje. "Zo Sarah, dat is echt een mooie foto van jou zeg." Dus ik keek naar hem, keek hem verbaasd aan en zei: "Dat ben ik niet. Dat is tom van Tokio Hotel." Hij dacht echt dat Tom mij was, hoe hij daar op kwam is voor mij een raadsel. Ik lijk totaal niet op hem. Hij is een jongen, ik een meisje. Een groter verschil kan er niet zijn. Ik heb de tekening ervan hierbij gegooid, als een herrinering voor Tom dat hij ooit als meisje werd aangezien. Dit was het einde van de brief en ik vond het een geweldig einde. Eindelijk werd Tom eens aangezien voor een meisje. Normaal gesproken zagen ze mij eerder zo. Niet dat het zo vaak voorkwam.
"Laat die tekening zien", beval Tom mij. Ik grinnikte zachtjes en keek in de envelop. Dat was het laatste blad, de tekening. Ik haalde hem eruit en gaf hem aan tom. Hij bekeek het even kritisch, maar besloot blijkbaar dat hij hem wilde houden. Hij gaf hem in ieder geval niet meer af en heeft hem opgehangen in de hotel kamer, iets wat hij daarna steeds zou doen.
De tekening: http://hipste.eu/creatief/G140620081112203734.gif
Reacties:
Juliette zei op 8 nov 2009 - 19:36:
Wauw, die tekening is mooi!
Ik heb het nu gelezen en de arme schat!
Blij dat ze nog leeft<3
Snel meer<3
Wauw, die tekening is mooi!
Ik heb het nu gelezen en de arme schat!
Blij dat ze nog leeft<3
Snel meer<3
naomsj zei op 8 nov 2009 - 19:04:
Je tekening is vet!! O__O
Heel mooi gedaan!
Enneeee ik denk wel iemand, MAAR ik gun het dit keer iemand anders
Dus ik hou me gedachte voor me alhoewel ik het je al wel gezegd heb op msn haha
Maar ik ga nu ff verder lezen, had maar de eerste paar zinne gelezen
Xoxo
Je tekening is vet!! O__O
Heel mooi gedaan!
Enneeee ik denk wel iemand, MAAR ik gun het dit keer iemand anders
Dus ik hou me gedachte voor me alhoewel ik het je al wel gezegd heb op msn haha
Maar ik ga nu ff verder lezen, had maar de eerste paar zinne gelezen
Xoxo
die tekening is echt mooi!!!
ik wil snel het volgende hoofdstuk lezen
dusss: verdeeeer