FanFic.nl

Toms Twin

I would never be me, if there was never a you

“Wat vindt Evelyn van mij?”� Aan haar ogen te zien is ze blij dat het er eindelijk uit is na zeker een kwartier wachten met aarzelingen. Vaak kan ik al raden wat het probleem was, maar dit was ver te zoeken voor mij. Rea is niet zo’n persoon die zich veel van andere aantrekt, ze kijkt van die gene weg en maakt een nonchalant gebaar van: whatever. Maar waarom wel bij mijn vriendinnetje? Waarom moet ze weten wat zij van haar vindt? Ik snap het niet. Is het vreemd om het niet te snappen? Iemand die zo vrij is opgevoed, kleding droeg, en nu nog steeds draagt, waar elk klein meisje schrik zou van hebben en nooit zou durven dragen, al was het in hun veilige kamertje showend achter de passpiegel. Zij is zo dus totaal niet. Ik kan het blijven herhalen in mijn hoofd, maar ik schiet er niks mee op: ik snap het niet.
“Weet ik niet.”� Het is zo’n stom kort antwoord en jammer genoeg de eerlijkste die ik kan geven. Serieus, ik weet het niet. Ze knikt kort, schenkt geen aandacht aan mijn ogen die allerlei vragen naar haar zenden, blijft kijken naar dat ‘hartje’ die ze uit de vele vlekken op het plafond had weten te halen. Binnen in mij doet het zo’n pijn. Het ergste is dat ik niet weet wí¡t er nou zo’n pijn doet. Mijn hart? Dat is het meest voor de hand liggend, maar ik zou nu echt niet weten wat het anders zou kunnen zijn. Een misselijk gevoel struint door mijn lichaam, snijdt langs alles heen wat mij nog beroerder maakt.
Haar ogen zijn gesloten, waar probeert ze terug in te komen? Haar verleden? Om wat ze gezegd heeft net? Op dit moment wil ik zo graag helemaal in haar hoofd kruipen en alles uit handen pakken waar ze nu op deze secondes, wat me zo kilt, aan denkt. Haar direct eruit trekken wanneer ik erachter ben gekomen dat die gedachtes haar zullen kapot maken, haar beschermen tegen afschuwelijke beelden die zich opnieuw proberen af te spelen, oude beelden van vroeger.
“Trek niet zo’n gezicht, zullen we anders maar weer naar beneden gaan?”� Geschrokken kom ik uit mijn vragende gedachtes en zie dat ze eindelijk haar ogen naar mij schenkt. Ik knik maar omdat ik even mijn spraak ben verloren door dit al. Haar ogen lachen weer net zoals haar mond. Ze strekt haar armen naar me toe en trekt zich mijn kant op en drukt haar neus tegen mijn hals. Dit voelt zo vertrouwd. Met een kleine beweging laat ik haar hoofd iets omhoog komen en druk mijn wang tegen de haren. Ik weet niet hoe het komt, hoe het kan, waarom ik het eigenlijk doe, maar ik huil weeral. Weer druipen er tranen over mijn wangen die tegen haar wang plakken. Laat voelen dat ik haar zo onmenselijk erg heb gemist dat ik voor de tweede keer op een dag huil, wat normaal niet eens in mijn halve levensjaar is gebeurd. Ze fluistert zachtjes wat in mijn oor. Het is zo kalmerend dat mijn lach de tranen overheerst. Een natte kus druk ik op haar wang en knijp haar nog even fijn, héél even maar.
“Tom?”� Een stem vol trillingen en angst vloeit de ruimte in waar twee beste vrienden hun zielen hebben blootgelegd zonder hele zinnen te gebruiken, de kalmte vertelde alles. Ik probeer mijn trots nog te plakken door mijn tranen vlug weg te wrijven, maar mijn rode ogen zullen toch alles wel verraden, dus waarom nog proberen? Voorzichtig kijk ik op en zie mijn Evelyn in de deuropening staan. Haar blik verteld dat ze niks van deze situatie snapt. Haar gedachtes zullen wel vol met afschuw zitten omdat ik hier op bed lig met Rea. Vanbinnen me doodwensen, terwijl ze niet eens vraagt wat er aan de hand is. Ik ken het wel. In elke dramatische film terug te vinden die Bill op filmavonden had uitgekozen. Zo gaat het echte leven gewoon. Iedereen wantrouwen, geen vertrouwen leggen in je vriendje. Best erg eigenlijk, maar wel te snappen.
“Wat moet dit voorstellen?”� Ze heeft één van de verafschuwende vragen uitgekozen en hardop aan me gesteld. Mijn lange denktijd zal het allemaal nog erger maken. Ik kan er niks aan doen, ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen. Moet ik mezelf belachelijk maken en zeggen dat ik gewoon hard moest janken omdat ik de persoon naast me zo gemist had, de waarheid dus vertellen? Of een cliché zin gebruiken: sorry, ik had een vuiltje in mijn oog, vandaar die rode ogen. Maar dan zal ze waarschijnlijk vragen waarom Rea zo aan me geplakt zat, heeft ook niks met ‘een vuiltje in mijn oog’ te maken, geef ik haar gelijk in. Meeste mensen bekijken dan het oog dan dat ze je omhelzen, is ook wat vreemd.
Minuten gaan zo voorbij en ik zie hoe Rea normaal op de bedrand gaat zitten en mijn vriendin in de tussentijd bekijkt wanneer ik een goed antwoord bedenk. ‘Het werd me allemaal ietsje te emotioneel’ neem ik dan toch maar. Ik wil niet tegen haar liegen, niet te vergeten tegen mezelf liegen. Het wordt eens tijd dat ik mezelf eens onder ogen neem: ik ben degelijk emotioneel te krijgen. Niet dé Tom Kaulitz die maar twee keer heeft gehuild in zijn hele leven en daar was Bill allebei bij. Is misschien wel waar, maar Rea hoort daar ook bij. Rea hoort overal bij. Eigenlijk is zij overal weggeknipt. Zou geen goede ‘image’ zijn. Wat is een goede image dan? Beroemd zijn om je neuk prestaties? Mag je dan niet beroemd zijn door een goeie vriendin? Rea heeft een zeer grote rol gespeeld in het ontstaan van Tokio Hotel, niemand die dat weet behalve wij vier zelf, daar bedoel ik Bill, Gustav, Georg en mezelf mee en Rea onbewust ook wel, dus eigenlijk vijf. Onbewust, omdat ze het zelf niet helemaal doorheeft. Ze heeft zoveel voor mij en mijn broer gedaan zonder er echt bij stil gestaan te hebben. Dat maakt haar zo speciaal. Ze verricht in mijn ogen ‘wonderen’ en neemt daar geen profijt van. Toen beneden is een goed voorbeeld. Gaan zeggen dat ze die ‘kledingstijl’ van mij heeft overgenomen terwijl ze zelf erg goed weet dat zij zowat met die kleren is geboren en ik het juist van haar heb overgenomen. Ze heeft me zo erg gevormd tot wat ik nu ben. Ik weet zeker dat als zij niet in mijn leven was gestapt, dat ik nooit de Tom ben geweest zoals ik nu ben, dat ik misschien wel zoals Bill zou zijn. Terwijl Bill vrijwel ook wel door haar zo is geworden. Zij heeft zo’n groot impact op ons leven gemaakt, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor, ook al weet ze het zelf niet.

Reacties: