FanFic.nl

Tokio Hotel Hotel in Tokio (afgelopen)

Deel 10

Faith [POV]:
Het is nu al 3 maanden verder. En het kakt hier zwaar! Ik mis Bill. Ik mis hem echt. Ik heb hem nog 1 keer gezien. Hij kwam me vertellen dat hij voor me zou vechten. Hij zou mij adopteren. Of dat zei hij toch. Ik wacht 3 maanden op hem. DRIE! En ik weet het niet. Ik word bijna 10. Een verjaardagscadeau of iets, zal er wel niet inzitten. Ik reken er ook niet meer op. Weer voel ik een druppel op mijn hoofd vallen. Ik zit hier in het bouwvalligste weeshuis ter wereld. Ik mis het ‘hotel’ van Tokio Hotel. Mijn maag rammelt. Hier is nooit wat te eten. Ik zucht en kijk naar het plafond. Nu valt er een druppel in mijn oog. Stom rot leven! Ik zoek naar Bill zijn teksten boek. Ik heb het zo een beetje gestolen. Laten we zeggen, geleend. Ik ben verslaafd aan zijn teksten. Het is allemaal zo, gevoelig en vol emotie. Ik ga weg van het lekkende dak en ga aan het uiteinde van het bed zitten. Zachtjes zing ik Bill zijn teksten.


Bill [POV]:
Alweer een dag voorbij. Ik weet niet meer wat ik kan doen. Ze laten me al zo lang wachten op een adoptie bewijs of hoe dat ook mag heten. 3 maanden moet ik al zonder haar doorbrengen. Ik wil echt weten als ze nog heel is. In die dagen dat ik haar heb leren kennen, zijn we zeer goed naar elkaar toe gegroeid. Ze was net mijn kleine geniale zusje. Ik schrok van mijn gsm die af ging. Het was Tom. Hij zit in Duitsland. Net als de andere. En ik nog steeds hier in Japan. Ik wacht op mijn adoptietoelating. Ik wacht tot ik Faith mee naar huis kan nemen. Ik duw de tv aan die hier in mijn hotel kamer staat. Ik ben weer eens op het nieuws. Ik versta gelukkig wat ze zeggen. -leve de boeken ‘Japans voor dummies’- Ze zeggen dat ik er nog steeds ben en dat ik Faith nog niet heb kunnen adopteren. En nog een hoop gezever. Het is niet omdat ik een ster ben, dat ik haar op 1,2,3 kan adopteren? Dat gaat toch niet. dacht ik bij mezelf. Hoewel ik het zou willen. Ik mis haar geniale opmerkingen. Vooral tegenover Tom. De volgende morgen hoopte ik op een brief. Ik ging naar de balie om te kijken als ik post had. Maar er was nog niets. Erg teleurgesteld liep ik weer naar mijn hotel kamer. Daar liet ik me op bed vallen. Waarom laten ze maar niets van zich weten. Het is zo frustrerend.

Reacties: