FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Sense

Venon en Ty keken mij tegelijk aan. Identieke uitdrukking op hun gelaat, alleen bij Venon liep er een straaltje bloed uit zijn mondhoek. Hij veegde het weg wanneer hij mij zag kijken en stapte op mij af. Ty trok hem bij zijn bovenarm terug en liep dan naar mij toe.
“Alles goed?”� zeiden ze dan tegelijk. Met giftige ogen keken ze elkaar kort aan en dan weer bezorgd naar mij. Als ik het niet zo koud had, had ik misschien nog een klein glimlachje omhoog gebracht. Het waren nu net twee kleine kinderen in plaats van jongens uit een bende die in deze ruige wereld probeerde te overleven.
“Prima,”� perste ik eruit, kuchte zachtjes om mij dan weer warm tegen Jader aan te nestelen. Ik was echt doodop.

Warmte. De lucht tussen mijn deken en mijn lichaam functioneerde als een extra dekentje. En Silver, die onder de dekens lag met zijn kop tegen mijn rug gedrukt, zorgde ervoor dat die warmte in mijn dekens bleef. Zijn adem stoomde uit zijn neusgaten, streelde langs mijn rug naar mijn billen. Ik lag enkel in mijn slipje. Een pyjama was nu toch wel te benauwend. Buiten dat, het was nu heerlijker om omringt te worden door die warmte, het voelde zacht op mijn huid.
Het had wel even geduurd om mijn lichaam op temperatuur te krijgen. Nadat al het vuil en bloed zorgvuldig van mijn lichaam was geschrobd, kwamen Jader en Ty naast mij liggen met de armen om mij heen, wreven de dekens over mijn huid zodat het begon te branden. Ze bliezen zelfs hun warme adem onder het laken tot dat het klam werd. Pas wanneer mijn lippen weer bij begonnen te kleuren, het blauw uit mijn nagels trok en ik weer mijn tenen kon bewegen, vetrokken ze woordeloos. Ze hadden allang door dat ik niet wilde spreken. Het was ook een lange nacht en kon mijn ogen nauwelijks open houden. Ik had niet eens meer de moeite genomen om te kijken hoe laat het nou werkelijk was. Maar de grauwe lucht die ik door mijn lamellen zag, vertelde genoeg.
Silver voelde ik onrustig draaien. Een paar keer krasten er nagels langs mijn kuiten. Ik draaide mij om met mijn hoofd nog steeds verstopt in de warmte en dekens. Doordat mijn dekens wit en lichtdoorschijnend waren, kon ik Silver goed zien en pakte hem bij zijn kop. Zijn ogen bekeken mij met een moeilijke uidrukking.
“Sorry, jij moet waarschijnlijk nodig plassen?”� Hij snoof diep uit en likte mijn pink. Ah Gott, die staat op springen! Met medelijden gooide ik de dekens van mij af en voelde gelijk een windvlaag over mijn warme huid trekken. Met een kleine rilling stapte ik uit bed. Damn, ik voelde mij nog steeds lamlendig. Deels kwam dat waarschijnlijk omdat ik nog niets had gegeten.
Silver sprong uit bed, rekte zich eens goed uit en keek dan met een kwispelende staart naar mij op.
“Kan je niet even zelf een blokje om gaan?”� Mijn hoofd begon te bonken doordat ik recht stond. “Ik heb echt geen kracht om met je mee te gaan.”� Hij keek mij aan met een scheve kop, hij snapte het niet. Sjokkend liep ik naar de deur, met een arm voor mijn borsten, omdat het toch wel raar voelde om halfnaakt rond te lopen. Ik trok een lange jas aan, opende de deur en begon de trap af te lopen op mijn tenen, de stenen waren ijskoud. “Niet te lang, hè?”� Bezorgd keek ik naar mijn hond. Hij stapte naar buiten en liep gelijk achter zijn snuit aan. De deur zette ik op een kier, zodat Silver er net door kon. Met veel kracht probeerde ik mij via de trapleuning weer omhoog te krijgen. Mijn maag begon te rommelen ter protest. Snel wipte ik de laatste trees op en sloot mijn voordeur, ik zou Silver wel horen krabben of blaffen wanneer hij terug was.
Elk kastje en lade had ik zeker twee keer open- en dicht getrokken, maar nergens was eten te vinden. Mijn maag gaf een steeds harder grommend geluid. Ik probeerde het weg te drukken met mijn hand, maar dat leek het alleen maar erger te maken. Ik zuchtte. Nu naar Kira gaan was geen optie. Het was ver voorbij de middag en ik had nog niet eens ontbijt gehad. Ze zou ook vragen stellen. Eerst waarom ik niet was komen ontbijten en de tweede zou waarschijnlijk over het rumoer van vannacht gaan. Ik wist zeker dat ze daar iets van had gehoord. Haar slaapkamer zat bij het raam aan de weg, en die ramen waren niet bepaald van dubbelglas.
Balend plofte ik neer op bed en graaide gelijk naar de dekens. Gelukkig was alles nog vrij warm en rolde mij op tot een bolletje. Als ik ging slapen zou ik vast geen last hebben van mijn lege maag.

Het wilde gedraai van mijn lichaam liet mij wekken. Onrustig keek ik rond in mijn donkere kamer. Er was niets te zien, maar toch voelde ik mij in een hoekje gedreven.. Ik veegde een bezweten lok uit mijn gezicht en opende terug mijn ogen.
“O mein-”� Met stijgende hartkloppingen schoot ik verder overeind, dicht tegen de muur achter mij gedrukt. Zweetdruppels startte een race tegen elkaar wie er het eerste langs mijn kaak was. Mijn adem escaleerde met een moordend tempo. Ik wist niet meer hoe ik mijn hart en borstkas in bedwang moest houden.
Die ogen, die.. Mijn woorden losten op. Een donkere gestalte stapte uit de schaduw. Met vernauwde ogen probeerde ik te zien wie het was.
“Nee!”� De gedaante sprong bovenop mij binnen een flits.

“Nee!”� Ik schoot overeind. Mijn nagel had ik krampachtig in mijn dekens geboord. Ogen flitsten alle kanten op, maar vonden niets. “Het was een droom, gewoon een vreselijke droom.”� Het lukte mij niet om terug gekalmeerd te zijn, maar mijn vingers waren niet meer geklauwd. Bibberend veegde ik het zweet en de tranen van mijn gezicht.
Verbaasd luisterde ik naar het gekras aan de deur en het gejank die ik pas net hoorde. “Silver?”� Vlug stond ik op en snelde naar de deur. De hond schoot naar binnen. Zijn opgezette nekharen vielen meteen op. Wat was er met hem? Ik sloot de deur en kwam terug mijn slaapkamer in. Mijn hond besnuffelde elk hoekje en meubilair, gromde soms en liep dan weer met zijn neus op de grond door.
Wat was dit voor een territoriaal gedrag? Het leek of er hier een bende honden langs waren geweest waar hij het niet mee eens was. Maar er was hier niemand buiten ikzelf, dus waarom al die ophef?
Ik liet mij terug op bed vallen, mijn benen nog over de rand hangend. Gelijk kwam Silver aanzetten en jankte op een vreemde toon. Zijn poot sloeg hij meerdere malen tegen mijn scheen
“Auw, Silver, dat doet pijn!”� Verward van zijn actie trok ik mijn voeten op. Met natte vingers wreef ik over de witte krasjes en verdwenen gelijk, maar ik wist dat er straks een rode gloed in de plaats zou komen. “Waarom doe je zo raar?”� Hij keek mij zielig aan met zijn oren plat. “Kijk dan, geen enge monsters onder het bed.”� Lachend trok ik de weggezakte dekens omhoog zodat hij onder het bed kon kijken. Hij kon alleen maar harder janken en als hij niet wit was zou ik zo zeggen dat hij wit wegtrok. “Sil-”� Verder kwam ik niet. Hij liep achterwaarts weg met zijn staart duidelijk tussen zijn benen. Vreemd? Meteen sprong ik ook uit mijn bed en volgde hem de badkamer in. Daar lag hij dan, weggekropen tussen de ruimte van de kast en douchebak. Te klein voor een hond als Silver. Hij had zijn kop op de grond gelegd mijn zijn poten op zijn snuit en zijn ogen gesloten. Oren nog steeds slap en haren nog steeds rechtovereind.
Wat hij nu deed verbaasde mij nog het meest. Mijn uitgestoken hand werd helemaal nat gelikt, en wanneer die klaar was begon hij aan mijn arm. Ik kende mijn hond dondersgoed en ik wist dat een hond je niet likte uit liefde, maar schoonlikten omdat het de lichaamsgeur van zijn baasje niet herkende. Alsof je een sterk luchtje over je hele lichaam had gespoten die als een extra huid werkte.
Maar ik had niets op mijn lichaam gesmeerd? De jongens hadden mij nog die nacht met water schoon gemaakt. Geen vuil, geen bloed, gewoon mijn eigen lichaamsgeur. Waarom was dan zijn tong nu al met mijn andere hand bezig?

Reacties: