FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

43.

Bill
‘Wil er iemand koffie?’ Er is waarschijnlijk geen meer opvallende stiltebreker dan dat zinnetje, maar door zijn betraande gezicht werkt het niet echt voor Finn. Ik schud mijn hoofd langzaam heen en weer, probeer de impact van het verhaal van me af te krijgen. Tom staart zonder knipperen naar een punt op de vloer, Georg veegt zijn ogen droog met de rug van zijn hand en snuift een paar keer, en Gustav heeft zijn vuisten zo stijf dicht geknepen dat de topjes van zijn vingers paars verkleuren. Ik knik dan maar in naam van ons alle vier. Al zou ik iets sterkers momenteel ook niet afslaan.
Finn sluit de deur achter ons en wijst ons zonder woorden de weg naar de keuken. De koffiezet komt ruisend tot leven en hij schept de gemalen koffie zo goed mogelijk op de filter. Er vallen maar twee schepjes op het aanrecht, ik doe alsof ik niks zie. We kunnen het hem niet bepaald kwalijk nemen dat hij tot in zijn ziel door elkaar is geschud.
Na een paar stilzwijgende minuten schuift hij een boordevolle koffiepot, vijf mokken, melk en suiker op het tafelblad. Georg schenkt ook voor Finn in, we willen niet meemaken dat hij met zijn trillende handen die gloeiende troep over zichzelf heen giet. Hij gooit er zelf twee klontjes suiker bij, neemt een voorzichtige slok en zet de kop weer op het tafelblad. Dan vist hij een pak Marlboro uit zijn broekzak, tast zonder op te staan naar het aanrecht achter zich en tovert een asbak tevoorschijn. Met precies dezelfde bewegingen als zijn zus steekt hij een sigaret aan, neemt een lange hijs en laat de rook met gesloten ogen ontsnappen.
‘Willen jullie me over haar vertellen?’ Ik weet niet hoe ik daarop moet antwoorden, en het is ook niet nodig. Tom schraapt aarzelend zijn keel en neemt het woord.

Een uur lang halen we herinneringen op aan Charlie. Wij vertellen Finn hoe het was met haar op de bus, haar humor, hoe ze een hele kamer in haar eentje vulde... Georg laat met zijn stomme kop iets vallen over dat ze iets had met mij én Tom, gelukkig verspreekt hij zicht niet over het feit dat Tom en ik ook iets met elkaar hebben, maar hij glimlacht alleen droef alsof hij het allemaal al eens gehoord heeft. Blijkbaar loog ze niet toen ze zei dat ze veel oefende. Met één jongen? Had ze eigenlijk een vriend?
Dat is een vraag die vreemd genoeg nu pas in me opkomt. Ik ging er altijd vanuit dat Charlie met haar open karakter en haar zo goed als complexloze idee over liefde en seks met iedereen in bed dook. Ze deed het tenslotte met Tom en mij zonder verdere uitleg. Maar nu ik daar beter over nadenk, past dat idee niet in haar verhaal.
Een vriendje? Iemand die van haar hield, die haar nu mist, die misschien ook niet wist wat er met haar aan de hand was of net wel? Heeft ze hem gedumpt, net voor haar trip? Weet hij dat ze haar laatste dagen doorbracht in bed met twee rockers? Droomde hij van een toekomst met haar of wist hij dat ze nooit lang genoeg zou leven om die dromen werkelijkheid te laten worden? Wil ik eigenlijk wel een antwoord op die vragen?
‘Het spijt me, ik ga even naar het toilet.’ Finn stopt halverwege een verhaal over een zevenjarige Taylor-tweeling die eigenhandig een springkasteel lieten leeglopen, en staat zo snel op dat zijn stoel achterover klettert. Hij zet het meubelstuk weer met vier poten op de grond en verdwijnt door een deur. Naar het toilet, en de breuk in zijn stem zegt waarom. Hij wil niet nog eens in tranen uitbarsten voor de ogen van vier vreemden, waarvan twee met zijn recent overleden zusje hebben geneukt zonder goed te weten waarom.
‘Misschien moeten we maar eens gaan,’ mompelt Gustav. ‘Het is goed dat we dit nu weten, maar ik denk dat die jongen nu even alleen moet zijn. En wij ook. Het is nogal wat om te verwerken.’
‘Mee eens,’ valt Georg de drummer bij. ‘We kunnen hier tot midden in de nacht zitten praten, maar ik vind dat Finn nu bij zijn familie moet zijn, en niet bij vier rocksterren die hij niet kent.’
‘We moeten op z’n minst afscheid nemen,’ werpt Tom zich ertussen. ‘We kunnen moeilijk het huis uitsluipen en een briefje achterlaten “Bedankt voor de babbel over je dode zus, bel ons als je nog wat nodig hebt, later, getekend Tokio Hotel”�. Wij hebben Charlie als laatste levend gezien, vind je het gek dat hij met ons wil praten?’
‘Goed, maar ik wil niet te lang meer blijven,’ zucht Georg. ‘Mijn kop doet pijn, ik heb zin om in mijn bed te kruipen en honderd jaar te slapen.’
‘Dan hebben we geluk dat Charlie net nu doodging, de tour zit erop,’ probeer ik.
‘Niet het moment voor morbide humor, Bill,’ zegt Gustav zonder me aan te kijken.
‘Ik weet het, het spijt me. Ik kan hier gewoon niet mee om, weet je. Hij lijkt teveel op haar. Het is zo... pijnlijk.’
‘Hij is haar tweelingbroer, wat verwachtte je? Natuurlijk lijken ze op elkaar. Oh, en ik denk dat het momenteel voor hem iets pijnlijker is dan voor om het even wie.’
‘Oké, oké,’ mompel ik verontschuldigend. ‘Maar toch mis ik haar.’
‘Bill, we missen haar allemaal,’ zucht Tom. ‘Maar dit is niet ons verdriet. Wij hebben haar twee maanden gekend, die mensen achttien jaar. Charlie heeft een impact op ons gemaakt en daar moeten we haar dankbaar om zijn. Maar ik denk dat we momenteel haar nagedachtenis het meeste eer aandoen door beleefd afscheid te nemen van haar broer, deze familie alleen te laten, en haar onder elkaar te herinneren als de Charlie die wij kenden. Dat is het gezondst voor iedereen.’
‘Al goed, laten we dan... Fuck!’
‘Ik zie niet in hoe groepsseks in deze situatie van pas kan komen,’ pikt Georg meteen in.
‘Oh, dus jij mag wel lollen verkopen en ik niet? Ik bedoel dat ik mijn gsm kwijt ben.’
‘Alweer?’ blaast Gustav en stopt zijn hoofd onder tafel, speurt rond naar het vermiste stuk elektronica. ‘Op de grond ligt hij alvast niet.’
‘In de kerk zat hij in mijn broekzak,’ loop ik mijn stappen na, ‘en bij het rouwregister heb ik nog gekeken hoe laat het was. En dan...’
‘Waarschijnlijk ligt hij op Charlie’s bed,’ onderbreekt Tom een halve seconde voor ik die gedachte kan vormen. ‘Hij valt vaker uit je zakken als je gaat zitten, zo ben je die vorige kwijtgeraakt in de taxi in Parijs.’
‘All right, ik ren even naar boven en ga dat ding halen, als Finn terugkomt wacht je met afscheid nemen tot ik terug ben, ik suck in zo’n dingen en anders moet ik helemaal alleen.’
Ik sta op van tafel en duw de keukendeur achter me dicht. De gang is koud, niet de frisheid van een open raam maar de zware kilte van een huis dat een tijd heeft leeggestaan. Zo stil als ik kan ga ik de trap op, het klinkt stom maar ik durf deze stilte niet te verstoren. Het is zoiets als praten in de bioscoop of in de kerk, het voelt ongepast.
Haar kamerdeur. De klink. Witheid die overvalt. En Finn. Op de grond, tegen de zwarte graffitimuur, huilend. Hij kijkt op, verkrampt, en ontspant als hij mij ziet. Met een beschaamde glimlach veegt hij de tranen weg.
‘Sorry, ik was al bijna vergeten dat jullie er waren.’
‘Ik kom gewoon mijn gsm halen,’ verontschuldig ik me, sla mezelf inwendig om mijn oren omdat ik alleen maar kan denken aan hoe identiek hun ogen zijn.
‘Ik lijk wel gek...’
‘Nee, Finn...’ Ik steek mijn hand uit zonder te weten wat ik ermee moet. Hem vasthouden? Hem troosten? ‘Luister, dat is niks om je voor te schamen. Je mist je tweelingzus, dat is alleen maar normaal, toch? Ik weet niet wat ik zou doen als Tom er op een dag niet meer is...’
‘Mag ik heel eerlijk met jou zijn?’ Ik knik aarzelend, hij gebaart naar de deur. Ik duw ze dicht en ga op zijn aanwijzen naast hem op het tapijt zitten. Hij haalt adem, laat hem weer ontsnappen en knijpt zijn ogen dicht.
‘Dit is... iets wat niemand wist, behalve Charlie en ik. Ik heb net gehoord dat jij en je broer wat met haar hebben gehad tijdens jullie tour... Op vlak van seks. Daardoor weet ik dat ik dit aan jou mag vertellen. Het is een teken van Charlie, dat ze zich met jou én Tom heeft gedeeld. Geloof me, dat heeft niks te maken met het feit dat jullie haar idolen waren. Dat ging over jullie persoonlijk. Charlie was geen normale meid, op geen enkele manier, maar ik begreep haar. Begrijp. Ik begrijp haar nog steeds. Want dit is één van die acties van haar die voor mij een betekenis hebben. Snap je het nog?’
‘Niet in de verste verten,’ zeg ik met een zucht en hij lacht in zijn tranen.
‘Logisch, het is ook niet te begrijpen. Na al die tijd weet ik nog steeds niet of het niet allemaal een vreemde, levensechte droom was. Alles aan haar. Soms dacht ik dat ze geen deel was van deze wereld, dat ze er nooit echt helemaal was. Ja, ze was niet het makkelijkste meisje. Niet om mee samen te leven, niet om van te houden en niet om van te missen. Ze was... te uniek, kan dat?’
‘Ik denk het wel,’ mompel ik en staar naar de gordijnen van haar bed.
‘Het enige wat ik haar altijd kwalijk zal nemen is dat ze me hier achterliet.’ Hij slikt hoorbaar, maar de tranen komen alleen verder omhoog. ‘Ze ging weg, wetende dat het me zou breken. Ik hou van haar, snap je? Wij hielden van elkaar, en nu nog steeds. Ze was... alles. Wij waren elkaar. Wij hadden elkaar. Voor altijd.’
Het kwartje valt. Mijn mond en ogen geven de verbazing op mijn gezicht vrij spel. Mijn hartslag schakelt naar derde, vierde, vijfde versnelling. Bloed schiet door mijn hele lijf, teveel zuurstof, duizelig. Finn kijkt me aan, donkerblauwe ogen nog steeds vol tranen maar bloedernstig. En Charlie’s laatste belofte maakt zichzelf waar. De puzzel past.

Mededeling: dit stukje is NIET af! Of toch niet volgens mijn schema. Er moest hier eigenlijk nog iets bij maar dat komt dus in het volgende, want ik vond het zo wel lang genoeg worden. Dit typte eigenlijk best wel snel en opeens had ik dus die hele tekst, en dan liet ik het maar zo. En ja, ik word helemaal kriebelig als het niet volgens mijn schema gaat, want ik wil per sé 50 hoofdstukken. Call me crazy, ik ben zeer obsessief als het over mijn verhalen gaat.
Voor de paar heel trage mensen: als je het nu nog niet snapt, PB dan effe en dan leg ik het wel uit met een tekeningetje.
Voor de enkeling die het allemaal te snel snapt: algemeen spoilerverbod! En de mensen die ik bedoel zullen dat zelf wel weten...
En verder: jullie zijn allemaal moeilijk! De ene ziet het aankomen, de andere valt steeds uit de lucht, de ene kan Charlie niet uitstaan en de andere wil met haar trouwen, de ene wil dat Tom en Bill eeuwig samen blijven en veel kindjes krijgen [wooh, wacht effe ...] en de andere smeekt om meer drama! Hoe moet ik in godsnaam nog een verhaal uit mijn klavier slaan waar géén commentaar op is? [perfectionist, klaag me maar aan]
Deze is voor Yasmine, mijn steun en toeverlaat én de enige die weet wat er nog zit aan te komen maar die het toch leuk blijft vinden om te lezen. Ik hou van jou, mijn sexy gorilla.
En ook van de rest van jullie natuurlijk.
Ik link het liedje onderaan wel ergens, het is zo mooi dat ik het weer eens niet kan laten. Heel veel liefs, bedankt voor de reacties elke keer en see you soon.
Dorien <3

Sum 41 - With Me
http://www.youtube.com/watch?v=Fh61uElcOck&feature=fvst

Reacties: