FanFic.nl

Soundtrack to your life.

Hoofdstuk 1 - GutenMorgen.

Ik herinner me de dag nog goed, de dag dat ik hem ontmoette. Het was de tiende december en het landschap was bedekt met een laag parelwitte sneeuw. Het was reeds kwart over drie ’s nachts, toen er aangebeld werd bij ons thuis. Het was mijn moeder, die de deur was gaan openen. Ikzelf zweefde tussen wakker en slaap en besteedde niet echt aandacht aan de late bezoekers. Het was pas die ochtend dat ik de schrik van mijn leven pakte.

Onbekommerd over mijn ochtendlook, strompelde ik naar beneden en vond de bandleden van Tokio Hotel slapend in mijn woonkamer. Ik gilde luid en kneep zeker tien keer in mijn arm om er zeker van te zijn dat ik wel echt wakker was. Mijn moeder kwam in volle paniek de trap afgestormd, gevolgd door mijn vader. “Mam, ben ik- Zie ik- Zijn ze echt hiér?" Van zodra ik mijn moeders hoofd zag knikken, voelde ik me duizelig worden en zocht steun bij de dichtstbijzijnde muur. Mijn vader keek me bezorgd aan en begeleidde me naar de keuken, waar hij me op een stoel neerdrukte. Ik moest mezelf eraan herinneren in en uit te blijven ademen en kreeg alweer wat kleur op mijn gezicht. “Wat doen ze hier?”� Het was geen afkeurende vraag, integendeel zelfs. “Ze hadden platte band en wat technische problemen in hun bus. Ik heb voorgesteld hun hier onderdak te schenken, tot het weer in orde was. Vind je het erg?”� Ze keek me twijfelend aan. “Erg?”� Mijn ogen werden groot. “Mam, dit is fantastisch!”� Ik sprong recht van de stoel en vloog haar om de hals.
Gustav was als eerste wakker, onmiddellijk gevolgd door Georg. Ze kwamen beiden de keuken binnengewandeld, waar ik me over mijn ontbijt gebogen had. “Goedemorgen, jongens.”� Verwelkomde mijn moeder hun rustig en wees richting tafel. “Ga gerust zitten. Ook wat cornflakes? Of een boterham? Wat anders misschien?”� Georg wreef de slaap uit zijn ogen en antwoordde, in koor met Gustav: “Cornflakes, graag.”� Terwijl mijn moeder hun ontbijt bereidde, kon ik hun enkel wezenloos aanstaren. Van zodra ze mijn blik vingen, keek ik snel weer gefascineerd naar mijn kommetje ontbijtgranen. “Anouk, stop met de jongens zo te begluren. Dat is niet beleefd, meisje!”� Mijn moeder had blijkbaar ook in de gaten gekregen dat ik mijn ogen niet van hun af kon houden. Hoe zou je zelf zijn? Ik bedoel maar; hallo?! Dé jongens van Tokio Hotel - in godsnaam! - zaten voor mijn neus, in mí­jn huis, lekker rustig een kom cornflakes naar binnen te spelen! Ik scheurde mijn blik van hun los en keek mijn moeder als verdoofd aan. “Maham..”� stootte ik eruit, nog steeds te verbaasd om normaal te kunnen reageren. Mijn moeder kwam naar ons toegelopen en stak haar hand uit naar Gustav, die glimlachend dit hele gebeuren volgde. “Aangenaam, ik ben Anna.”� Gustav schudde haar de hand en prevelde: “Gustav.”� Hetzelfde deed ze met Georg. “Zo, Gustav en Georg dus.. Ik kon jullie namen nooit uit elkaar houden. Hoe vaak Anouk ze ook zei.”� Ze knikte mijn richting uit en de jongens volgden haar blik. Het schaamrood kleurde mijn wangen en ik durfde hen nog steeds niet aan te kijken. Subtiel als mijn moeder was, gaf ze me een por, zodat ik op zou kijken. “Euh, hoi.”� Stamelde ik en voelde hoe mijn wangen nóg roder kleurden. Georg stak als eerste zijn hand uit. “Aangenaam, Anouk!”� Hij knipoogde en Gustav schudde zijn hoofd. “Adonis!”� zuchtte hij lachend tegen Georg en richtte zijn aandacht toen op mij. “Anouk.”� Hij nam mijn hand vast en gaf me een stevige handdruk. Nu de voorstelling erop zat, voelde ik me al iets minder gespannen. Ik vroeg wat er met hun bus gebeurd was en startte zo het gesprek op. Wat er dus eigenlijk aan de hand was, was dat ze dus wel degelijk een platte band hadden en dat er een defect was aan de verwarmingsinstallatie. En nog iets ingewikkelds aan de motor, waar ik de woorden al niet meer voor ken. Het zag er dus naar uit dat ze hier zeker een weekje zouden moeten blijven, als ze hen niet met een andere bus kwamen halen. En ik hoopte vurig dat ze dat niet zouden doen, maar het waren supersterren, dus die kans zat er wel dik in. We praatten nog even verder, tot er beweging kwam in de andere twee levenloze lichamen, Bill en Tom genaamd. Beiden kwamen ze de keuken binnengelopen en mijn adem stokte. Bill was nog mooier in het echt, dan op alle posters die de muren in mijn kamer bedekten. Tom keek me met een grijns aan en speelde flirterig met zijn lippiercing, maar mijn blik bleef op Bill gepind. “Zo, zo. En wie is deze mooie jongedame?”� probeerde Tom. Ik keek onwillig weg van Bill en keek met opgetrokken wenkbrauw naar Tom, die wenkbrauwwiebelend met zijn lippiercing speelde. Ik zuchtte, nauwelijks hoorbaar, en zei toen grijnzend: “Don't flatter yourself; I was looking at your brother.”� Toms glimlach verdween snel van zijn gezicht, terwijl de andere drie jongens haast op de grond lagen van het lachen. Mopperend liet hij zich op een stoel neerzakken en Bill volgde zijn broertje gracieus.

Reacties: