FanFic.nl

Letters

9. tranen en nostalgie

Janne POV:
“Waar was jij gisteravond”�, zei mam kil. Ik keek haar verongelijkt aan .
Ik was bij Evian en Sarah, dat had ik toch gezegd?”�
“wat hebben jullie gedaan als ik vragen mag?”�
Ik heb je al verteld wat we gingen doen. We wilden een filmavondje gehouden en dat hebben we ook gedaan. Ik heb zelfs popcorn klaargemaakt.”�
“Dus jij bent de hele avond bij Sarah geweest?”� Ik knikte van ja.
“Hoe komt het dan dat toen ik gister naar haar huis belde ik te horen kreeg dat jullie in Brabant aan het zwemmen waren?”� vervolgde ze nog killer als eerst. Ik werd vuurrood. Ik had al geweten dat ik niet zou mogen gaan, Brabant ligt niet om de hoek, dus had ik maar een smoes verzonnen.
“Waarom moet je me altijd controleren”�, schreeuwde ik woest, “ik mag hier helemaal niets.”� Ik stormde terug de trap op, naar mijn kamer.
“Jongedame, je hebt huisarrest, probeer maar niet om weg te komen!”�, schreeuwde mijn m,oeder naar boven. Fijn nu had ik dat ook nog eens. Ik pakte mijn mobiel en begon te typen.

Al mijn frustratie eruit latend liet ik me achterover op bed vallen. Ik had Sarah en Evian nooit verteld hoe het bij mij aan toe ging thuis. Ze wisten dat ik altijd een smoes verzon wanneer ze besloten mijn kamer te willen zien en ook dat ik regelmatig huisarrest had, maar hoe het echt ging. Geen enkel beetje privacy en zo, dat wisten ze niet. Daarbij kwam nog eens dat ik veel te dik was. De vetblubbers hingen gewoon om mijn lijf. Ik ging het niet vertellen ook. Wat waren mijn problemen nou in vergelijking met die van Sarah? Of zelfs met die van Evian, haar drumleraar was naar het buitenland gegaan en nu moest ze een nieuwe zoeken. Zelfs dat was van groter belang als mijn problemen. Ik moest het in mijn eentje zien te klaren.
Ik stond weer op van mijn bed en startte de computer op. Gelijk ging ik naar dat ene forum toe. Het forum waar ze me hielpen en begrepen, met alles waarmee ik te kampen had.

Evian POV:

Grommend druk ik op het smsje wat op mijn scherm verschijnt. Heel handig zo’n touchscreen mobiel. Alleen ik wilde dat ze me niet wakker zouden smsen iedere keer weer. Ik keek op de klok. Half elf, toch wel een mooie tijd om op te staan. Bijna was ik vergeten het smsje te lezen.

Huisarrest? Waarom had ze dat nu weer? Ik drukte op beantwoorden.


Dat was leuk. Niet dus. Het was altijd gezelliger met zijn drieën. Denk nu niet dat ik het saai vond om met Sarah alleen te zijn, zeer zeker wel. Het was alleen dat het dan net dat beetje extra had.
Ik kleedde me om en ging op weg naar de winkel. Ik kocht bergen en bergen met chocola. Van die heerlijke jank-dvd’s had ik ook al bij me. Sarah moest de tissues maar hebben. Anders bestaat er ook nog zoiets als wc-papier.

Ik belde aan. Haar moeder kwam open doen.
“Loop maar naar boven, ze is weer eens aan het zingen, pas dus maar op. Wil je deze brief meenemen voor haar?”� Ze reek me het aan.
“Ik denk dat ik het wel overleef en tuurlijk”�, antwoordde ik lachend en liep naar boven toe. Ik ging de bekende zwarte deur door om vervolgens in een erg drukke kamer te komen. Iedere vierkante cm was bezet met tekeningen, schilderijen, foto’s. Het enige stukje muur wat nog open was kon je niet zien door de grote schildersezel ervoor.
“Sarah!”� riep ik boven de muziek uit. Ze draaide zich om en zette haar muziek uit.
“Heey, is Janne niet mee?”� vroeg ze met een blik op de tas.
“Nee, ze heeft huisarrest.”�
“Jammer.”�
“O en ik heb hier nog een brief voor je.”�
“Gooi maar op mijn bureau. Die is waarschijnlijk van Davey,”� zei ze ongeïnteresseerd. Ik deed maar wat ze me zei. Als het volgens haar niet belangrijk was, zou het wel zo zijn.
“Wie is Davey?”� vroeg ik nieuwsgierig.
“Zo’n jongen van afgelopen zomervakantie, snapt geen nee.”� Ze zei het zo droog dat ik in lachen uitbarstte.
“Ik.. Heb.. Dvd’s.. Bij.. Me”�, hikte ik van het lachen. Ik wierp haar de hoesjes toe. Bambi, Lion King, waren enkele voorbeelden. Ik had alleen maar disney bij. Zo had je jankfilm en nostalgie in een. Ze pakte de hoes van de lion king en gooide de dvd in de speler. Ze sprong hyper op en neer toen ze zei dat we die gingen kijken.
Ik plofte op haar bed neer en maakte het me gemakkelijk. Even later kwam Sarah tegen me aan hangen.
“Jij hebt zeker geen lekkers bij,”� vroeg ze me met haar puppy-eyes.
“Jawel, daar in die tas.”� Lekker hoor, zit net en springt weer op om de tas te pakken. Kon dat kind nooit stoppen met eten? Sarah doorzocht de tas. Ik zag haar gezicht steeds meer betrekken.
“Wat is er?”� vroeg ik.
“Je hebt alleen maar chocola gehaald.”�
“Ja dus, wat is daar erg aan?”� Ze keek me aan.
“Ik ben allergisch voor chocola. Daar word ik hondsziek van.”�
“Meen je dat?”� vroeg ik geschokt. Dat was echt sneu voor haar. Een meisje zonder chocola, dat had ik nog nooit meegemaakt.
“Anders zou ik het niet zeggen toch?”� plaagde Sarah me en pookte me in de zij. Niet dat het veel teweeg bracht. Ik kon er tegen.
“Kijk de film nou maar.”�
Tegen het einde van de film, stroomden de tranen over Sarah’s wangen.
“Wat is Scar toch gemeen”�, snufte ze. Ze veegde haar tranen weg toen de aftiteling begon. “Nu mag jij een film kiezen.”�
Ik keek de rits van dvd’s na. De klokkenluider van Notre Dam die gingen we kijken. Ik haalde de Lion king eruit en stopte de nieuwe dvd erin.

Na nog een vier films gekeken te hebben, viel mijn blik weer op de brief.
“Zullen we die envelop nu eens open maken?”� vroeg ik. Ik brandde van nieuwsgierigheid van wat erin zou staan.
“Maak maar open,”� zei Sarah tegen me. Dat liet ik geen twee keer zeggen. Ik verbrak de zegel en haalde het blad eruit. Na de tweede zin waren mijn ogen groot van verbazing.
“Meis, je geloofd nooit wie jou geschreven heeft.”� Sarah gaapte nadrukkelijk.
“Dan geloof ik het toch niet, wie heeft er geschreven dan?”�

Reacties: