FanFic.nl

Letters

11. Het groene skinnyjeans meisje

Bill POV:

Achtduizend paar ogen keken me aan toen ik probeerde heel mijn hart en ziel in Rette mich te leggen. Ik was er niet goed bij met mijn hoofd, continu zat ik met Sarah in mijn hoofd. Waarom had ze nog niet terug geschreven? Maar vooral ook wat haar overkomen was.
Het gegil van de fans ging aan me voorbij. Het publiek was niets meer als een zwarte vlek.
Na Rette mich, zou Schrei komen. Echter voordat dat zou gebeuren, had dit lied nog een spectaculair einde. Het concert ging anders als anders. Het was een idee van David, een proef om te kijken wat de fans van deze opbouw vonden. Werd het goed onthaald, dan zou dat ons nieuwe einde worden.
Het laatste couplet begon. Ik moest helemaal naar voren. Tom kwam links van me te staan en Georg rechts. Ik rekte de laatste noot, tegelijkertijd barstte er echter ons een verpletterende neonshow uit.

Georg POV:

De nieuwe finale was daar. Ik merkte het hele concert al dat Bill er niet met zijn gedachten bij is. Ook Tom keek vaker naar hem als gewoonlijk. Maar nu lette ik er even niet op. Zo te zien was dit een geslaagd idee. Bill stak nog een toespraakje af, we zwaaiden (Gustav van achter zijn drums) nog een keer en liepen het podium af.
Achter de coulissen aangekomen, kreeg ik een handdoek en flesje water in mijn handen gedrukt. Ik klokte gulzig de verkoelende substantie naar binnen. Met de handdoek veegde ik het zweet van mijn voorhoofd.
"Jullie mogen weer op", zei een van de roadies tegen ons en gaf onze zanger een megafoon.

Bill POV:

Ik kreeg een megafoon in mijn handen gedrukt. Energie had ik niet meer voor het laatste lied. Toch schraapte ik de laatste restjes bijeen, zette een fake-smile op en liep terug het podium op.
"Kennen jullie Schrei?" riep ik door de megafoon. Een instemmend gejuich bereikte mijn oren. Ik keek de zaal rond, voor dit lied haalden we een fan uit het publiek om mee te zingen. Mijn blik bleef hangen bij een meisje met blonde haren en een knalgroene skinnyjeans. Ze was lelijk, maar ach ik was Tom niet. Ik liep naar haar toe en trok haar het podium op.
"Hoe heet je?" vroeg ik door de microfoon pratend.
"Bernice," antwoordde ze heftig met haar ogen knipperend. Fijn, dat heb ik weer. Van alle fans haal ik juist diegene eruit die drastisch met me gaat flirten.
"Ken je Schrei?" vroeg ik op een, wat me verbaasde, normale toon.
"Jep", zei het meisje kort en bondig. Gustav telde af en het lied was begonnen. Steeds wanneer er Schrei moest worden geroepen, liet ik haar dat doen.

Eindelijk was het lied afgelopen. Ber- nog iets leek wel een hond zo erg zat ze tegen me op te rijden. De allerlaatste groet, groen skinnyjeans meisje werd van het podium geholpen en het concert was gedaan.
Doodmoe liet ik me in een van de zetels vallen. We hadden een half uur pauze en dan alweer een meet & greet.

Tom POV:

Grijnzend liet ik me in de zetel naast mijn broertje vallen. Het was me opgevallen hoe Bernice, een lekker voorgeval had ze overigens, aan Bill had lopen plakken.
"Wat loop jij zo te grijnzen?" vroeg Bill bits.
"Niets hoor", antwoordde ik onschuldig. Mijn grijns werd nog een stuk breder.
"Zit dan ook niet zo te grijnzen", snauwde Bill me af.
"Whoow, broertje," zei ik en hief defensief mijn handen op, "waarom zo chaggie?"
"Wat denk je zelf?"
"Dat meen je niet. Is het vanwege Bernice? Paar grote koplampen had ze ervoor hangen moet ik zeggen, ik had het wel geweten."
"Wat je onder lekker verstaat. Jij kijkt ook alleen naar d'r borsten, de vetbulten puilden overal eruit. Heeft ze nooit gehoord van kleren kopen in haar eigen maat? En Tomie?" vervolgde Bill plots akelig lief, "iedereen weet dat je je lul overal in steekt."
Verontwaardigd doe ik er het zwijgen aan toe. Ik wilde Bill alleen maar opvrolijken. Echter als hij zo doet, dan hoefde het voor mij ook niet meer. Hij hoefde me toch niet gelijk te beledigen? Goed ik hield van een lekkere groupie op zijn tijd, maar dat betekende niet dat ik hem óveral in stak!
Nors sloeg ik mijn armen over elkaar. Bill zat precies hetzelfde, maar dan de andere kant opgericht.
Te snel waren de mensen van de meet & greet daar. Echter merkte ik tot mijn genoegen dat Bernice er een van was. Ze ging gelijk aan de andere kant van Bill zitten.
"Kijk eens Bill. Je grote vriendin", zei ik tegen hem alsof ik het serieus meende. Bernice' ogen lichtte op. Gedurende heel de m&g zat ze aan Bill te plukken. Ik zag duidelijk dat hij er niet blij mee was, maar het meisje leek het niet te zien.
Mhuahaha dat kreeg je als je met dé Tom Kaulitz spotte!

Bill POV:

Mein gott, ik kon Tom wel wurgen. Hoe haalde hij het in zijn hoofd zoiets te zeggen? Ik ging wraak nemen, wraak! Hoe wist ik nog niet, wanneer ook niet, maar het kwam er. Dat was zeker.
Het enige positieve van dit hele gedoe was dat ik nu eindelijk een douche kon nemen en mijn bed in kon duiken.
"Bill, kom je even?" David, onze manager, kwam het meet & greet-hok binnen gelopen. Zijn gezicht stond op onweer. Ik bromde maar van ja en liep met tegenzin mee. Hij nam me mee naar een kantoortje. Voordat ik goed en wel zat, gooide hij een brief op tafel. Het handschrift herkende ik meteen. Sarah had eindelijk teruggeschreven. Wel vreemd dat ik daar blij mee was, ik kende haar niet, niet echt tenminste. Dat, terwijl David furieus keek.
"Wat mag dit wel niet zijn?" vroeg hij strneg
"Dat is een brief." Ik wist dat ik 'brutaal' deed, maar dat kon me even niets schelen. Ik was geen kind meer.
"Ik weet ook wel dat dit een brief is. Waarom is hij geadresseerd aan jou op dit adres?"
"Ik heb hem aan iemand gegeven."
"Wat heb je gedaan!?" schoot David uit zijn slof. "Bill, dit adres is alleen voor familie en goede vrienden. In hemelsnaam, ben je op je achterhoofd gevallen?" Eerst Tom en nu David, het leek er sterk op dat ik helemaal niets meer te bepalen had over mijn eigen leven.
"Ja, ik ben op mijn achterhoofd gevallen, nou blij?" vroeg ik sarcastisch, al mijn frustraties er in een keer uitgooien.
"Nee , helemaal niet! Besef jij niet dat-"
"Ach wat, stik er toch lekker in", ging ik door hem heen. Ik pakte de brief van het bureau en stormde de kamer uit.
Op de gang kwam ik Ricardo tegen, een geluidstechnicus.
"Ga je nu naar huis?" vroeg ik zo normaal mogelijk. Hij knikte van wel. "Zou je me bij het hotel af willen zetten? David weet ervan." Ricardo slikte mijn leugen als zoete koek. Nog geen kwartier later parkeerde hij bij het hotel. In de auto had ik me al zo goed als onherkenbaar gemaakt. Dat was maar goed ook, want er stond een hele horde van fans voor de ingang te wachten. Met mijn kap ver over mijn hoofd getrokken liep ik naar de zij-ingang. Daar stonden de fans gelukkig nog niet. Ik liep naar binnen, zocht mijn hotelkamer en wilde mijn sleutel uit mijn broekzak pakken. Ik zocht en zocht. Elke zak keek ik na. De sleutel zat er niet in! Ik pijnigde mijn hersens om te bedenken waar ze dan wel waren. Dat was waar ook. Mijn, o zo lieve, broer had ze.
Uitgeput en chagrijnig liet ik me via de deur naar beneden glijden. Daar wachtte ik op de sleutel en zijn aanhangsel. De brief had ik zorgvuldig in mijn zak gestopt.

Reacties: