FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 34: Dozen sleuren

Mijn humeur is opperbest wanneer ik naar huis fiets. We hebben een plaats gevonden om te wonen, een prachtig appartement, dicht bij de studio en met een prachtig uitzicht. Ik weet niet wat het gaat geven als we constant met ons vieren zo samen wonen, maar ik ben er zeker van dat het goed uit zal draaien. Zoals Michael had gezegd is dit inderdaad heel handig voor het schrijven van songs.
Ik sla de straat van Max in en gooi mijn fiets op het gras voor zijn huis neer. Ik bel aan en Max doet een paar seconden later de deur open.
‘Hej, Fi! Het lijkt echt zo lang geleden!’ roept hij in mijn oor terwijl hij zijn armen om me heen slaat en ik de drang om hem niet meer los te laten onderdruk. Hij laat me los en trekt me mee het huis binnen.
‘Vertel eens, wat heb je dit weekend uitgestoken dat je te druk bezig was om even langs te komen?’ vraagt hij lachend.
‘Ik ga verhuizen,’ antwoord ik enthousiast, maar zijn gezicht betrekt. ‘Niet zo kijken. Ik verhuis gewoon een beetje meer de stad in zodat we met vier kunnen samenwonen, dat is makkelijker om liedjes te schrijven.’ Nog steeds lijkt zijn gezicht niet te betrekken. ‘Komaan, Max! Ik verhuis niet naar de andere kant van de wereld, hooguit een kilometer of twee verder.’
‘Maar we hebben altijd zo dicht bij elkaar gewoond,’ zegt hij een beetje triest. Mijn hart doet pijn bij het zien van dat gezicht, maar zoals altijd verbijt ik mijn pijn.
‘Max, je mag altijd op bezoek komen en wees gerust ik zal ook nog langskomen. Papa woont hier toch nog dus ik kom zeker regelmatig naar hier.’ Hij staart maar een beetje naar een lege plek naast me. ‘Je zal het nu toch ook drukker hebben met Kya…’ voeg ik voorzichtig toe. Ik weet niet hoe het komt, ik weet dat ik er spijt van zal hebben, maar ik wil het weten. Ik wil weten hoe het nu tussen die twee zit en als Max er zelf niet over begint, kan ik niet anders dan het vragen.
Hij kijkt bruusk weer op. Hij opent zijn mond om zichzelf te verdedigen, om waarschijnlijk te zeggen dat Kya hier niets mee te maken heeft en dat hij gewoon liever heeft dat ik dicht bij hem woon. Ja ik ken Max al goed genoeg om te weten wat hij gaat zeggen, voor dat hij het letterlijk zegt.
‘Ik bedoel het zo niet, maar…hoe zit het nu tussen jullie? Heb je het haar al verteld?’ vraag ik voor hij een goede grammaticale zin kan uitspreken.
Hij schudt zijn hoofd verlegen.
‘Wat? Waarom niet? Ik dacht dat je zo zeker van je gevoelens was en van de hare?’
‘Fi, je kent me toch! Je weet dat ik het verschrikkelijk moeilijk vind om tegen iemand te zeggen dat ik van haar hou.’ Dat was waar, dat wist ik. Dat was altijd al zo geweest. Zelfs bij mij heeft het lang geduurd voor dat hij het echt kon zeggen ook al was het maar op een vriendschappelijk manier, maar sindsdien was hij het niet verleerd. Hij kon met alle gemak zeggen dat hij van me hield en dat kan hij nog steeds, alleen niet op de manier dat ik het zou willen.
‘Max, ik begrijp je, maar je moet je vermannen als je wilt dat dit iets wordt. Je moet al niet meer twijfelen of het wederzijds is, dus ga ervoor. Voor ik het haar zeg.’
‘Dat zou je niet durven!’
Ik trek een wenkbrauw omhoog en steek mijn tong naar hem uit. In deze omstandigheden zou ik het inderdaad nooit doen, maar dat weet hij natuurlijk niet.
‘Oké, oké ik doe het vanavond wel,’ geeft hij uiteindelijk toe.
‘Brave jongen.’ Hij weet niet hoe moeilijk het is voor mij om hem net aan te moedigen om zijn liefde voor een ander meisje bekend te maken, maar ik kan ook niet anders. Ik ben nog steeds zijn beste vriendin en dat wil ik blijven.
‘Wat ik dus kwam vragen: wil je me helpen met verhuizen?’ vraag ik met mijn liefste puppyblik. ‘Ik heb dus ook eigenlijk jullie busje nodig…alsjeblief alsjeblief alsjeblief!’ smeek ik hem.
‘Ja het is al goed,’ lacht hij terug. ‘Heb je ook een chauffeur nodig?’
‘Heb je je rijbewijs al?’
‘Nee, maar anders vraag ik Felix of Thomas.’
‘Het is zondag dus papa is thuis, ik denk dat hij misschien ook wel wil zien waar ik ga wonen.’
Max knikt en staat recht. ‘Kom we zijn weg. Je spullen inpakken.’ Ik sta ook recht uit de zetel en volg hem door de voordeur.

Thuis leg ik papa (en Liesbeth) alles uit over de verhuis, in kortere versie dan wel. Zoals ik had verwacht wil papa graag mijn nieuwe woonplaats zien en zal hij dus met het busje van Max’ moeder rijden. Liesbeth beslist om naar huis te gaan en terwijl ik en Max al mijn spullen gaan inpakken, wandelt papa naar het huis van Max voor het busje.
Voordat we naar mijn kamer gaan, duik ik de garage in. Daar vind ik nog een paar kartonnen dozen die goed van pas kunnen komen voor al mijn spulletjes.
‘Oké, wat moet er allemaal mee?’ vraagt Max.
‘Alles! Wat had je gedacht?’ hij haalt zijn schouders op en begint met mijn kleren uit de kast te halen en ze in een doos te leggen. Ik zelf neem een andere doos en dump daar al mijn boeken, liedjes, kleine prullen en dingen zoals mijn bureaulamp in. Mijn laptop gaat ook in zijn speciale zak en mag bij in de doos, bovenaan. Ook mijn verschillende kaders voor foto's, cd-speler, cd’s en schoenen gaan een doos in.
Na ongeveer een twee uur door gewerkt te hebben zit alles in een doos of koffer verpakt. Mijn kamer ziet er akelig kaal uit zo.
‘Het bed moet nog uit elkaar,’ zeg ik tegen Max. We buigen ons alle twee over het bed en heffen de matras ervan af. Die sleuren we de gang in om daarna de vijzen aan het bed te zoeken.
‘Beloof je dat je regelmatig op bezoek komt?’ vraagt Max nog eens voor de zekerheid. Ik lach.
‘Ik zou niet anders durven.’ Ik zou niet anders kunnen. Hoe hard ik ook probeer, weg zijn van Max doet nog meer pijn dan bij hem zijn. ‘En hou je niet in om mijn super mooi appartement te komen bezoeken.’ Hij lacht terug naar me en ik smelt diep vanbinnen.

Het heeft veel tijd in genomen en morgen heb ik waarschijnlijk spierpijn, maar uiteindelijk is (ook met hulp van papa) mijn bed en bureau uit elkaar geraakt. Het zijn nu alleen nog maar een paar planken die tegen de muren van mijn veel te lege kamer leunen.
We sleuren alle dozen, planken en koffers naar beneden en proberen alles in het busje te proppen. Ik had de grootte ervan precies toch wat onderschat. Het was passen en meten om alles van de eerste rit mee te krijgen, maar na eindeloos veranderen van plaats van koffers en dozen, past heel mijn bagage toch in de zwarte auto. Ik kijk een laatste keer naar mijn huis en tuin om. Het is vreemd dat ik hier morgen niet meer in de zon zal liggen, maar mijn nieuwe thuis wacht. Ik spring achter Max het busje in en papa duwt de gaspedaal in. De rit duurt iets langer als met de fiets doordat we ook nog een parkeerplaats moeten vinden redelijk dicht bij het gebouw zodat we niet een hele kilometer moeten zeulen met mijn meubelen. In de auto maken Max en ik grapjes, we lachen, dit was hoe het vroeger was. Ik was bijna alles vergeten in verband met mijn veel te ingewikkelde gevoelens wanneer Max me er doet aan herinneren door gewoon even mijn hand aan te raken. Zo'n onschuldige aanraking, maar de plaats waar zijn huid de mijne raakte blijft nog een heel tijd warmer aanvoelen. Natuurlijk, zorg ik ervoor dat Max niets merkt.
Na een paar rondjes te hebben gereden, komt er net voor de appartementsblok een plaatsje vrij. Voor ons zie ik ook al een kleine verhuiswagen staan, één van de twee die Michael gestuurd had waarschijnlijk. Ik stap met Max en pap de auto uit en begin met het uitladen van mijn koffers en dozen. Eerst gaan die kleine dozen naar de vierde verdieping en daarna pas het zware geschut. Met een zware doos in mijn armen, en papa en Max net hetzelfde alleen nog net iets zwaarder duw ik op het knopje van de lift. Goddank hebben we een lift. Wanneer de deuren open gaan lacht Tayana ons vrolijk toe.
'Hej, Fi! En Max zeker?' vraagt ze met een gefronst gezicht terwijl ik denk dat ze eigenlijk goed genoeg weet dat dit Max is.
'Ja, hej,' antwoordt Max, 'als ik mijn handen niet vol had zou ik je een hand schudden, maar dat is nu nogal moeilijk,'vervolgt hij terwijl wij de lift instappen en Tayana er samen met een verhuizer uitkomt. Ze lacht even naar Max en knipoogt naar mij.
'Niel is boven al aan het uitpakken en de andere verhuiswagen is nu Lukas zijn spullen halen,' legt ze uit. Ik wil nog oké zeggen, maar de deuren van de lift sluiten zich al voor onze neus.
'Dat was Tayana,' zeg ik maar tegen Max want het is niet omdat zij zijn naam al wist dat het ook omgekeerd was.
'Dat wordt nogal een drukke bedoening daarboven als iedereen hulp meebrengt voor het dragen van dozen,' lacht papa. De deuren van de lift gaan weer open en het wordt al meteen duidelijk dat papa gelijk had. De deur van ons appartement staat open en ik hoor verschillende stemmen die ik niet ken naar buiten komen. Ik ga papa en Max voor naar binnen en zet mijn doos neer op de eerste legen plek die ik zie.
'Wow, het is hier een beetje drukker tegenover daarstraks,' mompel ik meer tegen mezelf als tegen iemand anders. Michael staat met de mama van Tayana te praten in de keuken met een glas water tussen hen in (waarschijnlijk kraantjeswater, want meer is er hier nog niet), Niel loopt heen en weer met spullen van de woonkamer naar zijn slaapkamer met twee overactieve zusjes achter hem aan en vanuit de kamers naast die van mij (Tayana haar kamer dus) hoor ik het geluid van een hamer. Waarschijnlijk is er daar iemand, haar bed in elkaar aan het vijzen of beter gezegd misschien kloppen, aan het geluid te horen. Bovendien staan hier overal rond me kartonnen dozen, een koffer hier en een koffer daar wat het nog drukker maakt.
Papa zet zijn doos ook neer en wandelt naar Michael en Katrien. ‘Even kennis maken met je manager,’ lacht hij naar me. Ik lach terug en neem mijn doos weer in mijn armen.
‘Kom, ik laat je mijn kamer zien,’ zeg ik tegen Max. Voor ik mijn eigen deur open doe, steek ik nog even mijn hoofd in de kamer naast me binnen. Een man, die duidelijk de papa van Tayana is, staat met een schroevendraaier in zijn hand over het halve bed gebogen.
‘Hallo, papa van Tayana,’ hij kijkt van het bed weg en steekt zijn hand naar me op.
‘Danny. En ook hallo Fi,’ antwoordt hij.
Ik doe een stap achteruit terug de gang helemaal op en probeer met mijn elleboog de klink van mijn kamerdeur naar beneden te duwen.
‘Welkom in mijn nieuwe kamer,’ lach ik naar Max wanneer ik samen met hem de dozen op de grond zet.
‘Wow, grote kamer. Heel dit appartement is eigenlijk groot en wow.’
‘Gelukkig moeten we dit dan ook niet zelf betalen.’ ‘Misschien overweeg ik toch ook het rockleven.’
‘Met zo’n stem als die van jouw zou ik het niet proberen en daarbij; we zijn nog niet eens helemaal opgestart met de band,’ antwoord ik.
‘Pas maar op voor ik begin te zingen, jij. En geloof me die carrière van jullie zal binnenkort als een raket de lucht in vliegen.’
‘Bedankt,’ zeg ik oprecht.
‘Kom we gaan nog wat dozen en je bed halen om deze saaie kamer wat op te monteren, want geef toe; zo ziet ze er niet uit,’ ik moet lachen en besef voor de zoveelste keer waarom ik zoveel van deze jongen hou.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.