FanFic.nl

Soundtrack to your life.

Hoofdstuk 1 - Geburtstag.

Tom bleef zeker twee dagen mopperen over het feit dat ik hem ‘afgewezen’ had, wat best wel een komisch zicht was. Terwijl ik met de andere drie jongens urenlange gesprekken voerde, hield Tom zich wat afzijdig en bleef in zichzelf morren. Het was pas de derde dag dat hij zich weer wat fatsoenlijk ging gedragen. Kwam dat door een gesprekje met zijn liefhebbende broertje of had hij zelf ingezien dat zijn gedrag gewoonweg kinderachtig was? In ieder geval, hij begon tegen me te praten.

Het was 12 december, mijn verjaardag dus. Ik zat wat naar tv te staren - de jongens waren verhuisd naar de logeerkamer en de kamer van mijn broer - toen Tom plots naast me kwam zitten. Hij schraapte zijn keel en keek me even aan. “Goedemorgen, Anouk.”� Vanuit mijn ooghoek kon ik zien dat hij niet meer flirterig probeerde te doen, maar gewoon schuchter naast me bleef zitten. “Goedemorgen, Kaulitz..”� begroette ik hem. “Kijk, sorry voor mijn gedrag van toen.. Ik ben het niet echt gewoon dat ik afgewezen wordt, snap je?”� Hij stotterde zo, dat ik in lachen uitbarstte. “Geen nood, Kaulitz, ik heb je dat al lang vergeven. Ik ben er trouwens nooit kwaad of dergelijke over geweest. Heb ik je ego gekrenkt?”� Hij bloosde en ik kreeg wel wat medelijden met hem. “Sorry, dat was niet mijn bedoeling.”� Ik porde in zijn zij, om hem wat op te beuren, wat erg goed lukte. Hij deinsde lachend wat achteruit. “Hé, stop daar eens mee! Daar kan ik niet tegen!”� Ik gniffelde en keek weer verder naar tv.

Enkele minuten later kwam mijn moeder de woonkamer binnengewandeld, met een grote lach op haar gezicht. “Gelukkige verjaardag, lieverd!”� kirde ze blij en plette me in één van haar ‘je blijft nog steeds mijn kleine meisje’-knuffels. Ik probeerde me met alle macht los te trekken uit haar greep en staarde haar schaapachtig aan. “Euh, nou, bedankt mam.”� Ik voelde hoe ik begon te blozen. Moest ze dat nou echt doen in bijzijn van Tom; Tom Kaulitz?! Deze zat stilletjes te gniffelen en keek me grijnzend aan. “Zo, dus jij bent jarig vandaag?”� Ik knikte bedeesd. Zijn lippen plakten zo snel tegen mijn wang, dat ik geen moment had om te reageren. “Proficiat dan, meid!”� feliciteerde hij me en ik moest mijn hoofd even schudde om mezelf weer op planeet Aarde terug te halen. “Tom, wat doe je nou?!”� De vraag kwam niet uit mí­jn mond, maar uit die van zijn, tien minuten jongere, broertje. Verbaasd keken we allebei naar Bill, die blijkbaar pas de kamer was binnengekomen. “Nou, ik feliciteer Anouk met haar verjaardag..”� Heel even leek het alsof Bill jaloers was op Tom. Ik haalde giechelend mijn schouders op en wachtte gespannen af, tot het eindeloze lange aanstaren tussen de twee broertjes ophield. “Oké, euh, ik ga me even aankleden..”� stamelde ik ongemakkelijk, toen ze niet bleken af te geven aan elkaar en liep, langs Bill, de kamer uit. Ik stond net op de bovenste trede, toen er een bekend muziekje uit mijn kamer kwam. Ik trok een spurtje naar de kamerdeur en graaide mijn gsm onder het kussen vandaan. “Elias. <3”� Stond er te lezen op het schermpje en met een grote grijns nam ik op. “Eliaaas!”� kirde ik, blij als een baby. “Anouk! Gelukkige verjaardag hé, meid!”� hoorde ik hem vrolijk gillen. Ik lachte. Wat was het lang geleden dat ik zijn stem nog gehoord had. “Hé, weet je? Ik mis je!”� zei ik somber. Er klonk een zucht aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een triest: “Ik mis je ook hoor..”� “Wanneer kom je terug?”� Ik hoopte dat hij ‘snel’ zou zeggen en blijkbaar werden mijn gebeden aanhoort. “Overmorgen ben ik normaal weer daar.”� Ik voelde de vreugde opborrelen in mijn borstkas en kon een gilletje van geluk niet onderdrukken. “Maar, Nouk, ik moet weer door nu.. Ik hou van je!”� hoorde ik hem zeggen. “Ik hou ook van jou, Eli!”� vertrouwde ik hem toe, maakte nog een smakgeluidje en schoof mijn mobieltje weer dicht. Ik draaide me met een grijnzend gezicht weer om, naar de deur, en mijn adem bleef vasthangen bij het zien van zijn gezicht. “Was dat jou vriendje?”� vroeg hij, kalm en vlak. Ik keek hem niet-begrijpend aan. “Wie dan? Elias?”� vroeg ik, een beetje geschokt van zijn plotse verschijning en het feit dat hij me afgeluisterd had. “De persoon waarmee je belde..”� Hij klonk zachter nu, minder gespannen en vriendelijker. Ik schudde mijn hoofd, iets heviger dan nodig was. “Nee joh!”� riep ik zowat. Ondanks de schok begon ik luid te lachen. “Elias, mijn vriendje!”� Ik proestte het uit en Bill staarde me niet-begrijpend aan. “Was mijn vraag dan zo hilarisch?”� Een klein lachje klonk door in zijn stem, hoewel hij hem probeerde te onderdrukken. “Nou, ik weet niet hoe jij hierover denkt, maar í­k hou alleszins niet van incest!”� Ik drukte mijn handen tegen mijn buik, hopend dat de pijn van het lachen dan minder werd. Toen mijn woorden tot Bill doorgedrongen waren, lachte hij uitbundig met me mee. “Sorry, ik ben nogal nieuwsgierig.”� Hikte hij tussen het lachen door. Ik schudde lachend mijn hoofd en zakte neer op de grond. “Hahaha; ik kan niet meer stoppen met lachen!”� riep ik hem toe en ik meende wat ik zei. Ik had schrik dat ik er nog in zou blijven. “Oké, blijven ademen hé, Anouk!”� zei Bill serieus en door zijn blik kon ik het niet laten nóg harder te lachen dan ervoor. Hij schudde breed grijnzend zijn hoofd en trok me recht van de grond. “Kom op, jij! Opstaan!”� Met veel moeite kreeg hij me overeind en drukte me neer op bed. “Weet je wat? Ik ga de kamer uit en jij probeert wat te bedaren, oké?”� Ik knikte mijn hoofd en wreef de tranen van mijn wangen. “Oké!”� stootte ik er nog steeds lachend uit en legde me neer op mijn rug, zodat het lachen over zou gaan. Het duurde zeker nog vijf minuten voor ik weer gekalmeerd was. God, kwam dit nou omdat ik mijn broers stem weer gehoord had, dat ik jarig was, dat de jongens van Tokio Hotel in mijn huis rondliepen, de domme vraag van Bill of was ik gewoon oprecht gelukkig? Ik haalde diep adem, stond recht en liep naar de badkamer. Klaar voor een douche!

Reacties: