FanFic.nl

Toms Twin

Living in confusion

Rea.
Daar zit ik dan, alleen op de logeerkamer met mijn tas naast me op bed. Beetje rond me heen te kijken. Er staat een kleine ladekast met daarnaast een spiegel aan de wand. Ik kan mezelf zien nadenken over wat er nou zonet was gebeurd. Het was zo verwarrend. Zijn kamer terug te zien, precies hetzelfde als zoals ik weg was gegaan. Daar zijn eerste gitaar vinden met teksten erop die wij samen hadden gemaakt, dat raakt me gewoon. Zoveel herinneringen zitten in die kamer dat ik wel móest terugdenken aan die tijden dat ik nog zo klein was. Kleine Rea met de sprieterige dreadlocks en haar grote broeken die nooit aan haar kont wilde blijven hangen. Het doet pijn om terug te denken. De tijden dat ik in Tokio zat, heb ik niet veel de kans gehad om mijn geheugens op te frissen. Al mijn tijd moest ik besteden aan overleven en het helpen van mijn oom die daar in de grote stad een kleine bar bezat midden in het centrum. ‘Rock Madness’ heette het. Als twaalfjarige stond ik op het podium en riedelde allemaal deuntjes op mijn gitaar die in me opkwamen . Beetje de mensen vermaken die zich lam zaten te zuipen. Fooi was sowieso voor mij en ik kreeg nog een kleine loon, omdat ik ook mee hielp met het opruimen na sluitingstijd.

“Wat moet ik dan spelen?”� vraag ik protesterend, maar mijn oom Mike duwt me alsnog het podium op. Ik zet me neer op een kruk en haal mijn gitaar van mijn rug en plaats het op mijn schoot. Eerst begin ik wat te stemmen en begin dan maar met spelen. Ik merk wel als het afschuwelijk is.
Deuntjes komen op die ik tijdens mijn lange reis heb verzonnen, speel het en laat mijn gevoel er helemaal in meegaan. Het melodietje heeft een connectie met Tom. Dat was zijn vaste fluitdeuntje als hij vrolijk was. Ik heb nooit geweten hoe hij erop kwam, maar nu gebruik ik het zelf en heb mijn eigen draai eraan gemaakt. Hier, op het podium, in dit rockcafé, zit ik een beetje mijn ziel bloot te leggen voor een stel dronkaards die het niet eens door hebben, omdat ze toch alleen maar naar de bodem van hun lege bierglas kunnen staren. Hij moest eens weten hoe erg ik hem mis.

De laatste broek heb ik in het ladekastje gedaan en schuif het rustig dicht. De spiegel heeft weer eens een bepaalde aantrekkingskracht op mij en zet een stap naar rechts om mezelf eens te bekijken. Ik draai wat voor de spiegel.
“Ik wil niet zo op je lijken, mam,”� zucht ik diep en ga voorzichtig met mijn vingertoppen over de spiegel. Het doet te veel pijn om op haar te lijken, vandaar dat die dreadlocks zijn verdwenen. Alles wat ik deed, liet me denken aan haar. Ik hoefde maar te lachen op een foto, dan zag ik haar gezicht in de mijne vormen. Mijn oom bleef ook maar zeggen hoe ik op mijn moeder leek, zijn zusje. Ik heb me later pas beseft hoe egoïstisch ik was om naar mijn oom te gaan, hij had immers ook zijn zus verloren en dan kwam ik opdagen, wat hem meer liet denken aan haar. Maar ik was twaalf en zo dacht ik nog niet na, nu wel, alleen dat is nu een beetje te laat.

Bill.
Met mams zit ik op de bank, we bekijken het journaal. Ik heb mijn knieën opgetrokken en laat de hete damp van de thee mijn gezicht inwerken. Ik houd zo van thee. Zachtjes blaas ik golfjes en nip er dan voorzichtig aan. Verscholen achter mijn mok kan ik Evelyn zowat van de trap af zien vliegen, Tom volgt haar met een vrij hoog tempo. Wat is daar aan de hand?
“Waarom bekijk je het niet eens van mijn kant? In plaats steeds mij in jouw schoenen te laten schuiven!”� roept ze aangebrand en stuift de woonkamer voorbij.
“Liefje,”� probeert hij nog en gaat als een schaduw achter haar aan de keuken in. Ik keer me iets om en bekijk het spektakel verder. Evelyn slaat constant met haar vlakke handen op het tafelblad en Tom staat met zijn rug naar mij toegekeerd en laat ook wat harde woorden eruit rollen. Ik ben Bill niet als ik nu niet nieuwsgierig zou worden, nu wil ik het weten. Ik zet mijn dampende mok op de salontafel en sta recht, wandel rustig richting de keuken en peil of het niet te riskerend is om nu er tussenin te komen. Dat vliegende bord vergeet ik nooit meer.

Er is bijna een stofwolk te zien wanneer de twee ‘tortelduifjes’ mij voorbij razen. Gevloek en getier gaan mee met de storm. Verbaasd bekijk ik ze van een afstandje. Scotty staat naast me met een scheve kop het tafereel te bekijken.
“Weet jij wat er aan de hand is?”� De hond kijkt naar me op en laat alleen maar zijn hangende tong zien, daar heb ik veel aan. “Moet ik het weer vragen?”� Ik zucht naar de hond die er bij is gaan liggen en loop naar de scheldende partij toe.
“Hé-”�
“Eikel!”� vliegt er bruut door mijn opbouwende zin heen. Nog een keer proberen.
“Jongens-”�
“Wat nou eikel, ik heb niks gedaan!”� Nou ja zeg, ik kan niet eens mijn zegje doen! Dan zullen ze het krijgen ook.
“Hallo?!”�
“Wat!”� zeggen ze te gelijk, maar dan tig keer harder dan wat ik deed en kijken beide naar mij om.
“Mag ik ook even ingelicht worden, in plaats van afsnauwende woorden naar mijn hoofd geslingerd te krijgen?”� Zoals gewoonlijk trek ik mijn wenkbrauw lichtelijk op en kijk die twee afwachtend aan.
“Tom hier, heeft ze handen weer eens niet thuis weten te houden-”�
“Wat! Dat is niet waar, jij was als een gek aan het flirten met een vriend van mij en dan terwijl ik er naast stond!”� tiert Tom boos en wappert met zijn hand in de lucht.
“Ach, welnee. Jij weet gewoon niet het verschil in aardig doen en flirten omdat jij í¡ltijd flirt!”� gilt Evelyn net zo hard terug. Overrompeld kijk ik hoe ze weer van hem wegloopt, maar mijn broer lijkt dat niet te accepteren en gaat er gewoon achteraan. “Ga weg!”� Evelyn maakt een vreemde beweging waardoor Tom bukt. Mein Gott! Vlug volg ik Tom zijn voorbeeld als ik een wit gevaarte recht op mijn gezicht zie afkomen. Verbaasd kijk ik om en zie witte scherven wat ooit een bord vormde op de grond liggen. Wow, als ik niet had gebukt..

Reacties: