FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 3 - The Chance

Toen Tom tijdens de volgende pauze de gang verliet, was zijn hoofd nog steeds een warrige afgrond vol hersenspinsels.
Bill. Bill was hier. Hier op school.
Veel verder kon hij nu niet denken.
Bill. Bill was blind.

Eerst had hij hem amper herkend, met zijn ongewone stijl van kleding, maar die glimlach, die identiek was aan de zijne, zou hij nooit kunnen vergeten...
En nog steeds spookte het beeld van de eens diepbruine ogen, nu dof, met de witte waas. Dood.
Nu snapte Tom waarom Bill van zichzelf vond dat hij hier niet thuishoorde. Hij had medelijden met zijn broer. Broer... Bill mocht niet weten dat Tom zijn broer was. Bill haatte Tom, zo redeneerde hij, dus als Tom ooit nog iets met Bill te maken wilde hebben, moest dat via zijn dekmantel: Andreas.

Voor de eerste keer in zijn leven had hij er geen spijt van dat hij een andere naam moest aannemen. Het was nog steeds moeilijk vatbaar, hoe deze kans zich zomaar opeens voordeed.
Alsof alle gebeurtenissen in zijn leven na de scheiding tot dit ene moment hadden geleid.

Maar dat was dom, dat was het lot, en daar geloofde Tom niet in.
Dat was meer Bill zijn ding.

Eens buiten hoorde hij twee paar snelle voetstappen dichterbij komen van achter hem. -"Hey, Andi! Wacht even!" Hijgde Georg toen die hem eindelijk had ingehaald. Hij werd op de voet gevolgd door Gustav. "Van waar die haast? Waar was je vanmiddag trouwens? Je hebt het hele gevecht gemist! Ik heb een goed bedrag gewonnen!" -"Tja, je weet dat ik niet van gokken hou." -"Zeker, maar dat heeft je nog nooit tegengehouden om te komen kijken." Kwam Gustav tussen, zijn vinger beschuldigend op Tom gericht. -"Ik voelde me niet zo goed."

De G's fronsten gelijktijdig. -"Ben je ziek?" Vroeg Georg bezorgd. "Ga naar de verpleegster, ze laat je zo gaan."
Tom grijnsde. -"Nee, het gaat al wel weer." -"Zeker?" -"Ja."
Gustav schudde zijn hoofd. "Jij bent echt een rare, Andi."
Tom knikte alleen maar en probeerde de grijns op zijn gezicht te houden.
-"Ik ben oké."

Maar dat veranderde snel toen hij een bekende stem hoorde, niet veel verder dan hen.

-"Scheiße!" Vloekte Bill luidop toen hij tegen een vuilbak opbotste. Hij liep met zijn handen voor zich uit en had moeite om niet te struikelen. Het zag er allemaal vrij wanhopig uit. waar was zijn hulpmateriaal?

-"Arme stakker." Mompelde Gustav. "Zouden ze hem een blauw oog geslagen hebben ofzo?" Georg lachte. -"Ja, die is duidelijk zo blind als een mol!" Een scheut van pijn trok door Toms hele lichaam. Hij had Bill nog nooit zo gezien..zo.. kwetsbaar.
-"Dat is hij ook." Tom moest zijn best doen om de bezorgdheid uit zijn stem te bannen. -"Hm? Wat?" Vroeg Gustav onbegrijpend.

-"Hij í­s blind. Ik zag het. Vanmiddag."

-"Maar..wat doet een blinde hier? Onmogelijk. Toch?"

-"En toch is het zo, zeg ik je."

-"Heb jij hem gesproken dan?"

-"Even." Zei Tom eerlijk, hoewel hij eigenlijk toch de helft verzweeg.
-"Hij kan dan toch gewoon communiceren?"
-"Hij is blind. Niet achterlijk."
Georg gniffelde. -"Dus, hoe is hij?" -"Bitchy." Glimlachte Tom, weeral eerlijk. "Maar hij is gewoon verbitterd denk ik. Maar hij valt wel mee, hij verjaart ook vandaag."
-"Man, ook een stom toeval."

-"Ja." Nee. niet echt. "Echt toeval."

Op dat moment werd er luidkeels gelachen op de plaats waar Bill stond. Een groep jongens had zich rond hem verzameld, en Tom zag hoe één van hen zijn broer een rake klap verkocht, recht in zijn maag. Bill plooide dubbel en viel op de grond. Tom trilde van woedde, zijn hand balde zich instinctief tot een vuist.

-"Is het dí­t wat je zoekt?"
Grijnsde de grootste van de aanvallers. Hij zwaaide met een korte witte stok van zo ongeveer 30 centimeter. Daar was dus het hulpmateriaal. Bill probeerde het blindeling te grijpen, maar mislukte daar natuurlijk vreselijk in.
De jongens proestten het uit van het lachen en Bill sloeg uit onmacht zijn vuisten op de grond.

Tom wist niet hoe het gegaan was, maar opeens stond hij niet meer bij de G's, maar voor de neus van de aanvaller.
-"Hey Mark." Sprak hij de jongen aan. Hij kende hem. Dit was dezelfde jongen die hem vanmorgen had uitgescholden. Deze kon hij wel aan. "Kun je wel, tegen iemand die je niet eens ziet?" Zijn tegenstanders kneep zijn ogen tot spleetjes. -"Bemoei je er niet mee, zwerver."

Tom trok zijn wenkbrauwen op en stak zijn hand uit. -"De stok." Markt maakte een zenuwachtige trek met zijn ooglid. Ze wisten allebei dat, als ze alleen waren, Tom een gevecht zo zou winnen. Maar de aanwezigheid van zijn vrienden maakte Mark zelfzekerder. -"Nee." Siste hij, traag en dreigend. Tom zette en stap dichter en Mark zette er onbewust één achteruit.

-"Je weet dat je het van mij niet haalt, vriend." Tom klonk zo vol met zelfvertrouwen dat zelfs de G's ervan opkeken. "Laatste kans." Marks ooglid vertrok weer. "Drie..twee..één..."-"Oké!" Riep hij verslagen, en hij duwde de stok in Toms hand. "Wat geef ik er ook om? Hou 'em maar! Ik vind het niet eens een gevecht waard..eentje dat ik toch zou winnen."

Tom gniffelde spottend. Hij wachtte even voor hij Mark een enorme vuistslag tegen zijn rechteroog verkocht. De jongen voor hem viel schreeuwend op zijn knieën. Georg kwam niet meer bij van het lachen en deed een onopvallende low-five met Gustav. Marks vrienden aarzelden, maar geen van hen besloot om Tom te grazen te nemen.

-"Je had beter zijn zonnebril gepikt, maat. Je zult er één nodig hebben morgen."
Na die laatste belediging bukte Tom zich om een stomverbaasde Bill overeind te helpen en hem zijn stok terug te geven. "Verlies hem niet weer."

Bill gaf geen reactie, 'staarde' Tom alleen onbegrijpend aan. Net toen hij zijn mond open deed om iets te zeggen, sneed het belsignaal hem af. Tom draaide zich haastig om en liep terug naar het schoolgebouw,

zich onbewust van de tastende handen van Bill, achter hem, die hem rakelings misten.

De rest van de dag vloog snel voorbij. Erg veel hadden ze niet moeten doen op hun eerste dag, en Tom had dus ook geen huiswerk. Volgens Georg was dat de perfecte gelegenheid om nog eens goed uit te gaan. De eerste september viel dat jaar op een vrijdag, dus lag er al meteen een weekend voor de deur. Eigenlijk was Tom totaal niet in de stemming om te feesten, maar een keertje goed bezopen worden zou hem vast helpen zijn zorgen te vergeten.
Hij had een belangrijk aspect van zijn reputatie gebroken vandaag. Zomaar opkomen voor iemand die in de problemen zat, was niet iets dat hij vaak deed.

Maar dit was Bill. En om één of andere reden veranderde dat alles.
Tom liep zijn klaslokaal uit en slenterde door de overvolle gangen. De G's waren er al vandoor, voordrinken, als je het Tom vroeg. Soms ging hij met hen mee, maar vandaag had hij vriendelijk geweigerd.

Zijn vrienden vonden het niet erg wat hij deed vanmiddag. Ze stelden er zelfs geen vragen over. Iets waar Tom hen ongelooflijk dankbaar voor was. Hij kreeg hoe langer hoe meer respect voor hen.
Verderop, aan de uitgang, zag hij Bill. Die was recht voor zich uit aan het 'staren', alsof hij zich ergens heel hard op aan het concentreren was.

Tom bleef staan en keek naar hem. Wat had de tijd toch met zijn broer aangevangen? Bill zag er enorm kwetsbaar uit tussen al die snel bewegende mensen. Waarom was hij hier? Waarom ging hij niet naar huis?
En wí¡í¡r zou hij in hemelsnaam wonen?! Vlak onder Toms neus, misschien al de hele zomer? Bill zag er zo anders uit...en toch hetzelfde.

Zijn haar, zijn kleren, zijn nagels en zijn omgeslagen stem, ze konden voor Tom niet verbergen wie hij nog steeds was: zijn tweeling, zijn spiegel, zijn reflectie... zijn bloed.

Toen Tom hem passeerde kwam Bill plots in beweging. Hij volgde Tom naar buiten en legde een slanke hand op zijn schouder.

-"Andreas, wacht!" Tom draaide zich om en staarde naar de jongen voor hem.
-"Wat is er?" Vroeg hij, iets zachter dan hij had gewild.
-"Ik..Ik moest je nog bedanken voor daarstraks."
-"Ach, het was niks, laat maar."
-"Nee, je moet mijn excuses aanvaarden, ik ben grof tegen je geweest."
-"Dat maakt niet uit." Zei Tom snel, nog steeds met een oud schudlgevoel in zijn maag en een klein stemmetje in zijn hoofd dat riep dat hij Bill toen in de steek had gelaten, lang geleden. Het was gewoon zijn plicht geweest om het nu goed te maken.
-"Ga je ze nu nog aanvaarden of niet?"
-"..Ja, whatever."
-"Het was wel sympathiek wat je deed."
-"Graag gedaan."
-"En ik moet je vragen om dat nóóit meer te doen."
Tom knipperde met zijn ogen. -"Wat?"
-"Doe - dat - nooit - meer...alsjeblief.."
Voegde hij er nog zachtjes aan toe.
-"Waarom niet?! Ik heb je van de ondergang gered, ze maakten je af!"
-"Ja, maar het is vernederend om iemand ander nodig te hebben om mij te komen 'redden'!"
Nu deed hij geen moeite meer om zijn kwaadheid te verbergen.

-"Dus wat je wil zeggen is: 'Bedankt, maar nee, bedankt'?"
Vroeg Tom met duidelijk frustratie. Bill lachte kort en knikte.
-"Precies. Ik kan mijn eigen boontjes wel doppen!"
-"Oh ja, dat heb ik gezien." Draaide Tom met zijn ogen.
-"Hey! Laat me met rust, ik heb het al moeilijk genoeg!"
-"Dat zag ik ook." Deze keer zonder sarcasme.

Bill zuchtte. -"Kijk, ik apprecieer dat je me geholpen hebt, maar ik wil geen hulp."
Hij nam de 30 centimeter lange stok en trok aan de uiteindes tot die de lengte had van ongeveer 1 meter. Voorzichtig tastte hij er de grond mee af, voor hij begon te lopen. "Ik zie je nog, Andi. Maar ik trek mijn plan wel."

Tom wilde hem nog waarschuwen voor de vuilnisbak die zijn stok rakelings gemist had, maar hij was te laat. Met een luidde klap raakte Bill het voorwerp op volle snelheid. Hij verloor zijn evenwicht, viel achterover en belandde recht op zijn achterwerk, op de grond.
Hij zuchtte en liet zijn hoofd zakken. Tom kon zich inbeelden hoe machteloos Bill zich moest voelen. Hij zuchtte zelf ook en stak zijn hand uit om Bill rechtop te helpen. Uiteindelijk moest hij diens hand zelf vastnemen, omdat Bill zijn gebaar natuurlijk niet kon zien.

-"Bedankt." Mompelde Bill verslagen. -"Alles in orde?" -"Nee..ik ken deze buurt nog niet. Mijn vorige stad ik volledig vanbuiten, ook omdat ik me nog herinner hoe ze eruit ziet. Hier moet ik alles voelen met die stomme stok, terwijl ik hem vroeger amper nodig had! Scheiße! En ik had de weg van school naar huis nog zo goed ingeoefend!"

Hij stak zijn handen in zijn haar en schudde zijn hoofd.
"Dit is hopeloos."
-"Hey!" Tom trok hem aan zijn arm opdat hij zou stoppen met aan zijn zwarte haren te trekken. "Doe niet zo wanhopig, het zal je niet helpen!"
-"Wel, jij helpt me ook niet! Ik heb jou niet nodig! Ik heb niemand nodig!"
-"Geloof me, ik heb mijn deel van de eenzaamheid gekend, en ik geloof niet dat dat is wat jij wilt."

Bill bleef stil en keek naar de grond. Het duurde misschien wel minuten voor hij sprak.

-"...Wat wil je dat ik doe?"

Vroeg hij op een doordringende fluistertoon.

"Wat kí¡n ik doen om hier een nieuw leven te beginnen, alléén, en met mijn afwijking?"

-"Afwijking? Je verbaast me met wat jij kan! Je bent mij gevolgd zonet. Hoe deed je dat? Ik zei neits en je kon me niet zien. Hoe wist je dat ik het was?"

Bills mondhoeken krulden even om, trots op zijn 'gave'.

-"Je zou ervan schrikken hoe makkelijk het is. Ik kan je niet zien, maar ik kan je wel hóren. Sinds ik blind ben is mijn gehoor erg verbeterd. Je moet het zien als...mijn lichaam dat het verlies van één zintuig wil compenseren door de anderen sterker te maken."

-"Ja, maar dan nog... Ik snap niet hoe..."

-"Ik onthoud niet meer met beelden, Andreas, ik onthoud met geluid."
Probeerde Bill opnieuw. "En om eerlijk te zijn, heb jij een heel herkenbare manier van lopen."

Tom trok een wenkbrauw op. -"..Dat meen je niet serieus." Had Bill hem nu écht herkend aan zijn voetstappen?!

-"Jawel, je broek hangt op de grond en je sleept met je voeten."

Nu moesten ze allebei lachen. "Sorry," Ging Bill verder. "dat ik soms zo..onuitstaanbaar kan zijn. Ik weet gewoon niet altijd wat ik met mezelf aan moet vangen. Ik weet niet wat te doen."

Zijn glimlach vervaagde, en hij wilde zich net omdraaien toen Tom zei:

-"Je bent toch jarig vandaag, zei je?"

Bill knikte, een vragende uitdrukking op zijn gezicht.

"Wel...je kan altijd beginnen met dat eens te vieren..."

Reacties: