Letters

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Tokio Hotel » Letters » 16. Emo's en co

Letters

Geschreven door:

XxCutyXpiexX

Onderdeel van:

Letters

Laatst bijgewerkt:

11 nov 2009 - 20:08

Aantal woorden:

1223

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

370

16. Emo's en co

Deze draag ik op aan [b]Bijouken[/b], omdat ze al mijn verhalen gevolgd heeft. En nu hiernaar toe springt om dit verhaal ook te lezen.

Sarah POV:

“Sarah, wakker worden!” Er werd op de deur geklopt. Moe draaide ik me nog een keer om.
“Sarah!” De deur ging open, het licht werd aangezet. Pijnlijk kneep ik mijn ogen weer dicht. Het felle licht brandde in mijn ogen. “Ik roep je niet nog een keer, opstaan jij.”
“Ik ben al wakker”, gromde ik naar mijn moeder. Ik hoorde hoe ze de deur sloot en ik gooide de dekens van me af. Een koude rilleng gleed over mijn naakte rug. Ik had nooit veel aan tijdens het slapen, dat zat altijd maar verkeerd en de dekens waren warm genoeg. Ik stond op en liep naar mijn kast toe. Veel zin in school had ik niet, ik trok een spijker-skinnybroek tevoorschijn, een knalgroen shirt en mijn bruin/bronze chaletje. In een mum van tijd had ik me omgekleed. Ik pakte mijn riem met zilveren studs, deed hem om mijn middel en liep naar de badkamer. Daar deed ik mijn make-up en haren.
Drie kwartier later stond ik beneden. Mijn tas had ik de vorige avond al ingepakt, dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken.
“Sarah?” vroeg Ruadh, “mag ik jou fiets vandaag lenen?” Ik dacht even na. Vandaag zou Evian me op komen halen met de auto, ze had vorige week haar rijbewijs gehaald, dus dat ging wel. Dat zei ik ook tegen mijn broertje.
“De sleutel ligt in de la”, vervolgde ik.

Om stipt acht uur werd er op de bel gedrukt.
“Dat zal Evian wel zijn”, riep ik naar mijn moeder, “ik ga naar school. Doeii.”
“Dagg meisje, liet jij vanmiddag de hond uit.”
“Jaa dat doe ik wel!” Ik maakte de deur open en liep naar het kleine Peugootje van Evian.
“Haii, ook al zo’n zin in school?”
“Zeker, je kent me toch,” antwoordde ik en rolde met mijn ogen. “Ik hoop maar dat Ras vandaag uitvalt, in dat hypere gedoe heb ik vandaag echt geen zin.” Mevrouw Ras was onze Nederlands lerares. Ze was te hyper voor haar leeftijd en ik had net de pech daar te zitten waar ze veel met haar armen zwaaide. Menigmaal had ik dan ook een hand in mijn gezicht of een vinger in mijn oog gehad.

Een half uur later kwamen we bij school aan. We hadden Janne nog opgehaald, die moest zoals gewoonlijk nog een hoop doen.
“Sigaretje?” vroeg ik en hield Evian het pakje Marlboro voor. Ze haalde er een uit en stak hem op. Ik deed hetzelfde.
“Gatver, ik snap echt niet hoe jullie dat kankerverwekkende spul naar binnen krijgen.”
“Heel simpel”, grijnsde ik. “Je pakt een sigaret, douwt hem in je mond, houd er een vuurtje bij en hijsen maar.” Ik demonstreerde het door een diepe hijs te nemen om vervolgens de rook weer via mijn mond naar buiten te laten.
“Moet je kijken, daar heb je de emo’s en co weer”, krijste Claudia een van onze klasgenoten. We waren niet erg geliefd in de klas. Evian en ik niet vanwege onze muzieksmaak en Janne en ik, weer, niet vanwege onze stijl.
“Hoe was deze vakantie?” schreeuwde ik op een lieve toon terug, “nog veel jongens gepijpt?” Ze keek me pissig aan en liep verder.
“Laat je toch niet zo op de kop zitten door dat mens”, zei Evian tegen me, “ze is het niet eens waard om aangekeken te worden.”
“Ik haat het gewoon dat ze het altijd op ons voorzien heeft. Het ergste is nog wel dat ze altijd hetzelfde zegt. Dat is echt saai om aan te horen.”
“Als jij er niet op zou reageren, zou ze wel iets anders verzinnen,” zegt Janne wijs, “ik denk dat we maar naar binnen moeten gaan.” Ik keek op en zag iedereen de school binnen lopen. Ik gooide mijn sigaret op de grond en trapte hem uit.
“Ja laten we dat maar doen, kom je Ev?”

Janne POV:

Overdreven strompelde ik naar de kleine aula toe. “Water, water”, zuchtte ik terwijl ik deed alsof ik aan het eind van mijn krachten was. Het is eindelijk pauze. De vorige vier uren, ja het waren er vier de eerste pauze was ons afgenomen, waren een regelrechte hel geweest. Alles wat we voor de vakantie geleerd hadden, was er weer uitgestroomd. En natuurlijk wilde de leraren ons ‘goed voorbereiden’ op de exames. Ik wilde ze wat aandoen. Het moest de hele tijd stil zijn, het getik van de klok werkte op mijn zenuwen en dan moest je je hersens pijnigen om de antwoorden te geven. Ze hadden ook zoiets leuks bedacht. Maakte je de proefexames slecht, dan zou je iedere middag na school tot vijf uur bijles krijgen. No way, dat ik daarnaar toe ging.
“Water?” vraagt Evian onschuldig, ze wisseld een blik met Sarah. “Daar kunnen wij wel voor zorgen.” Ze pakte haar flesje water uit de tas en maakte hem open. Ik had al door waar ze naartoe wilde.
“Nee, nee dat hoeft niet”, zei ik vlug.
“Te laat”, antwoordde Sarah met een zweem van spijt in haar stem. Ze pakte het flesje water van Evian over en goot een straaltje water over mijn haren. Het was gelukkig niet veel. Ik had wel eens meegemaakt dat ze de hele fles over me heen gooiden.
“Lekker koel, heb je by the way nog iets van Billie gehoord?” vroeg ik plagend. Ik, en Evian trouwens ook, had tot in den treuren moeten luisteren naar hoe geweldig lief Bill wel niet was.
“Nee nog niet, maar het is ook nog maar een paar weken geleden dat ik de brief verstuurd heb. Het kan goed zijn dat ze hem nog niet eens gekregen hebben. Wat hebben we dadelijk eigenlijk?”
“Even kijken hoor, uhm. Pomtiedomptietom”, mompelde ik terwijl ik naar mijn agenda zocht. “Wiskunde van de Bijl.”
“Neeee”, zeiden Evian en Sarah tegelijk. Ik grijnsde lichtjes.
“Sarah?” vroeg ik op een poeslief toontje, “wil jij voor ons briefjes schrijven? Dan skippen we wiskunde gewoon, die vent kan echt niet uitleggen.” Sarah was onze meester in de briefjes schrijven. Ze kon bijna iedere handtekening wel namaken, kon ze dat niet dan verzon ze er gewoon een.

Sarah POV:

Niet naar wiskunde? Daar had ik wel oren naar. Ik keek even kort naar Evian, zonder haar zal een uurtje vrij niet veel aan zijn. We deden eigenlijk bijna altijd alles met zijn drieën. Anders voelde het gewoon niet compleet. Een kort knikje vertelde me dat zij ook wel zin had in twee tussenuren. We hadden en blokuur, dat was met wiskunde altijd.
Ik pakte mijn agenda, haalde er drie verlofbriefjes uit en schreef drie verschillende redenen waarom we niet naar de les toe konden. Drie maal een handtekening en de briefjes waren klaar. Ik vouwde ze nog op, alsof we ze de hele dag al meegedragen hadden en liep naar de receptie toe waar ik ze op de balie neergooiden. Gelukkig was de receptioniste er niet, die had vast en zeker door gehad dat het niet waar was. Ze kende ons te goed daarvoor.
“Ik ga nog even bij de roosterwijzigingen kijken”, zei ik tegen de andere twee. Even later was ik weer terug met een grote grijns op mijn gezicht.
“Kunst beeldend valt uit, we zijn nu dus uit”, vertelde ik hen hyper.
“Echt?”
“Nee, nep daarom zeg ik het ook. Zullen we naar het centrum gaan? Ik hoorde dat er een nieuwe schoenenwinkel is geopend. Kunnen we daar gelijk een kijkje nemen.” De andere twee vonden het een goed plan.