FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

44.

Bill
De tijd vertraagt, rekt uit, komt bijna tot stilstand. Ik blijf staren, in die donkerblauwe poelen van zijn ogen. Is het mogelijk? De ernst in zijn blik beantwoordt die onuitgesproken vraag. Hij spreekt de waarheid, een waarheid die al te lang verzwegen werd.
Charlie en Finn waren meer dan tweelingen. Net als Tom en ik.
‘Finn...’
‘Niks zeggen, alsjeblieft. Ik weet dat het onbegrijpelijk is, maar het is zo. Charlie en ik... het hoort niet voor broer en zus, maar we hielden oprecht van elkaar. Hoe kan dat fout zijn?’ Hij smeekt om een bevestiging, en ik wil ze hem zo graag geven maar dan verraad ik mezelf.
‘Ik weet dat jij ook van haar gehouden hebt,’ fluistert hij. Hij gaat weer met zijn rug tegen de muur zitten en wendt zijn blik af. ‘Dat kan ook niet anders, van Charlie moest je gewoon houden. Hoe onmogelijk ze ook was.’
‘En... jij wist dat ze... met mij en Tom?’
‘Ik ken mijn zusje beter dan jij. Seks, genegenheid, passie, liefde... Ze interpreteerde die woorden heel verschillend. Ze gaf om jullie, en dat drukte ze uit op haar eigen manier. Daar ben ik blij om. Vraag me niet om het beter uit te leggen want dat kan ik niet. Ik weet alleen dat zij en ik iets hadden dat dichter bij perfectie kwam dan alles wat ik ooit heb gevoeld.’ Hij laat zijn hoofd plots tegen mijn schouder vallen en snikt, huiverend.
‘Ze was sterk, maar niet onkwetsbaar. Ze had zo vaak nachtmerries, over haar ziekte, doodgaan, alleen zijn. Dan was ik de enige op wie ze echt kon terugvallen En nu is ze weg.’
Ik huil ook. Ik kan het verdomme niet tegenhouden. Finn klampt zich aan me vast alsof ik de laatste persoon ter wereld ben en ik sla mijn armen om hem heen.
‘Ik mis haar,’ mompelt hij verstikt in mijn hals.
‘Ik mis haar ook.’

Rewind. Stop. Play. De camera zoomt uit, verwijdert zich van het beeld, neemt een totaalshot. Finn drukt zijn natte gezicht in de hals van Bill en grijpt in zijn shirt. Bill perst zijn lippen samen, maar de tranen komen toch. Ze zitten op de grond, met hun rug tegen de tekening van de roos, hun bovenlichaam naar elkaar gedraaid. Zoeken ze troost, houden ze elkaar overeind? Het is niet te zien.
‘Ik mis haar.’
‘Ik mis haar ook.’
Vertraging. Close-up. Finn trekt zich bij Bill vandaan en probeert zijn ogen droog te knipperen. Ze lijken blauwer dan ooit.
Oogcontact. Te lang. Te diep. Te afwezig. Te vol van alles en zoveel meer. Lippen half open of half dicht. Sidderende vingers in het tapijt geklauwd.
En dan verplaatst de zwaartekracht zich. Twee lichamen hellen naar elkaar toe, afstanden tellen af tot nul. Verbazing in hun gezicht als hun adem langs elkaar strijkt. Er zijn teveel en te weinig redenen voor wat er nu gebeurt, maar stoppen kan niet meer.
Een eindeloze, geluidloze crash. De aarde beeft, continenten verdwijnen in zee, de sterren vatten vlam en twee paar lippen raken elkaar. Zacht, onzeker, triest. Op zoek naar de smaak van haar.
Nerveuze, gejaagde handen zoeken contact. Huid, haar, tranen, niets valt te onderscheiden. Heftiger, hijgend, een shirt wordt over een hoofd getrokken, dan nog één. Lippen laten los, zuchtende ademhaling. Finn huilt nog steeds als hij Bills ribben natekent met zijn vingers, Bill spert zijn natte ogen open als hij de borst van de blonde jongen beter bekijkt. Elf dermals, elf zilverkleurige stukjes metaal in zijn huid verankerd, wijzen de weg naar zijn navel. Een zwartgelakte nagel volgt het spoor naar beneden en Finn klemt zijn tanden op elkaar, legt zijn hoofd in zijn nek.
Ze zeggen alleen een mens die niets doet, geen fouten kan maken. De twee jongens zijn zo vervuld van verschillende soorten verdriet dat ze iets moeten doen, fout of niet. Huid en handen, tranen en monden. Opzij, achterover, het tapijt is zacht. Met zijn haar uitgewaaierd op de witte ondergrond is Finn meer dan ooit haar evenbeeld. Bill buigt zich over hem heen en drukt zijn lippen op die van hem. Tranen vermengd. Trillend. Spijt en toch weer niet. Maar vooral het gemis.
Einde fragment.

Ik weet niet waarom. Het moest. Charlie, Tom, Finn… Mijn hoofd zat te vol en toen gebeurde het gewoon. Misschien lijkt hij teveel op haar. Misschien kwam het door de schok. Misschien… misschien begreep ik eindelijk, voor een paar tellen, wat Charlie me had proberen leren.
En dan lig op het tapijt van haar kamer, half over haar tweelingbroer heen, zonder shirt, zoenend en huilend en hijgend en denkend, en de deur gaat open. Tom.

Deze is kort en vreselijk en ik krijg hem niet beter >< Het is de derde versie die ik van dit stuk schrijf en ik word er stilaan wanhopig van. Dus het moet maar zo.
Desondanks is deze toch voor Ariadne (omdat ze mij trouw stalkt voor vervolgjes), voor Inke (die mij nu toch een beetje gaat haten), en voor Yasmine (die het al wist).

Reacties: