FanFic.nl

It's all about us [TC]

They're not gonna get us!

'They're not gonna get us!' Ze wisten niet precies waarheen ze rende. Als het maar weg was van hun wereldje. Weg van hun vrienden en weg van hun familie. 'They don't understand us!'
Ze bleven maar rennen en rennen, zonder een einddoel. Ze sprongen over natte gladde boomstammen en takken, ze renden door hopen natte bladeren. Een paar keer gingen ze door hun enkel, maar dit weerhield hen er niet van te rennen. Ze moesten weg.
'Nothing can stop us! Not now I love ya! They're not gonna get us!'
Nog steeds hand in hand op het zelfde ritme renden ze door het koude bos en de dichte mist.
'Beyond the clouds over the mountains, we'll run away on roads that are empty.'
Nog steeds hoorde ze het gschreeuw van achter. Nog steeds waren ze ver weg, maar ze waren er nog.
Scotty had vast hun geur herkent. 'Not going back, not going back there. They don't understand us!' Met pijn in hun hart rende ze verder terwijl ze zo graag hun moeder en hun hond in hun armen namen.

Bill begon steeds moeilijker te lopen. De pijn in zijn enkel was bijna ondraagbaar. Maar ze moesten weg. Niemand begreep hun. En niet samen zijn was geen optie. Tom ondersteunde zijn broertje. Dit maakte het makkelijker voor Bill om weer met volle kracht te rennen. Hij keek Tom aan die met een ernstige blik vooruit keek. "Tom, ik hou va-" Bill kon zijn zin niet afmaken. Hij stapte op een gladde dikke boomstam die was omgevallen en gleed uit. Bill viel en trok Tom automatisch mee omdat hun handen nog steeds verstrengelt waren. Samen vielen ze van een heuvel af richting een riviertje vol met grote keien.
Bill hoorde Tom nog schreeuwen van de pijn. Beide knalde ze tegen een paar scherpe stenen aan. Maar door de snelheid vielen ze verder het water in. Al gauw kleurde het water rondom Bill en Tom rood.
Tom kon zijn hoofd nog net optillen. "Bill!" Krijsde hij. Hij zag zijn broertje liggen. Zijn blote borstkas lag bovenwater, maar zijn hoofd en de rest van zijn lichaam bungelde levenloos in het ijskoude water.
Op zijn laatste krachten kroop Tom op zijn buik naar Bill toe. Hij had geen energie meer om om hulp te schreeuwen. "Bill.." Fluisterde hij. Hij was er bijna. Hij was bijna bij Bill. Zijn rug voelde warm aan door het bloed.
Zijn broek kreeg rode plekken en ook het water rondom hem kleurde rood. Hij zag een grote steen liggen. Daaraan kon hij zich nog optrekken om bij Bill te kunnen komen. Zijn lange dunne vingers lagen om het uiteinde van de steen. Zijn nagels waren vies van de aarde en het bloed en ze waren ver ingescheurt. Met veel moeite trok hij zich naar boven. Naar Bill. Hij was nu ten hoogte van zijn heupen.

Nog een klein stukkje kroop hij omhoog. Daar plofte hij neer op zijn buik naast zijn tweelingbroer. 'Night will come down, our guadrian angel.' Bill's borstkas zat onder de schaafwonden en sneeën.
Maar ook Tom's borstkas lag onder het bloed. Hij pakte Bill's hand vast die leveloos in het water naast zijn lichaam bungelde. Hij keek met zijn ogen op naar de lucht. Het werd al wazig voor zijn ogen. Het regende nog steeds. Maar hij had geen kracht meer om met zijn ogen te knipperen. Vaag hoorde hij het geschreeuw dichterbij komen. Hij wist niet hoever ze nog waren.
Zijn oogleden werden steeds zwaarder en zijn zichtsveld werd steeds waziger. Nog 1 keer keek hij naar zijn broertje. Toen sloot ook Tom zijn ogen voor de laatste keer.
'Our spirits rise, they're not gonna get us.'

Reacties: