FanFic.nl

You and me

Deel 46

Door de ogen van Joe: Dromerig staarde ik uit het vliegtuigraampje. Achter me hoorde ik de stemmen van Kevin, Nick en Tristan lachen. Ze zaten maar wat te dollen, maar daar wou ik mijn energie nu niet aan verspillen. Al mijn energie werd nu opgeslagen voor Nora. Ik zat al heel de vlucht met mijn gedachten bij haar. Er was de voorbije uren zoveel gebeurd. Ik ging Nora weer zien en dat was het enige dat door mijn hoofd spookte. Toen ze me belde gisteren kon mijn geluk niet op. Haar naam op het schermpje van mijn gsm zien verschijnen was al een hele stap, maar ik had nooit durven hopen dat ze zich mij zou herinneren. Maar na die 4 eerste woordjes wist ik genoeg, dan wist ik dat Nora haar verleden weer kende en mij weer kende. Alleen de Nora die zich alles herinnerde zou dat zeggen. Daarna hebben we nog meer als een uur aan de telefoon gehangen. We hadden na elkaar een week niet gezien te hebben, precies zo veel te zeggen gehad. Het was niet de eerste keer dat ik haar een week of langer niet zag, maar dit was anders. Het leek een eeuwigheid geleden dat ik haar stem had gehoord, haar stem die werkelijk tegen mij praatte als Joe en niet als een vreemde, want zo had ze meerdere keren tegen me gesproken. En ook zo had ze naar me gekeken. Dat beeld had een hele week vast in mijn hoofd gezeten. Elke keer opnieuw speelde dat bandje zich af hoe ze naar me keek toen ik de ziekenhuiskamer uitging, elke keer was het een steek in mijn hart, maar ik probeerde die gedachte te verdringen. Zo was ik ook op het idee gekomen om ‘A little bit longer’ aan te passen. Volgens Nora was dat de reden dat ze haar geheugen terug had, maar ik wist dat ze het helemaal zelf had gedaan. Ons liedje was misschien een duwtje in de juiste richting geweest, maar Nora had het helemaal zelf gedaan. Zij had de droom gedroomd, zij had door haar verleden gewandeld, en zij was degene die zich alles weer herinnerde. Ik kon niet wachten om haar straks in mijn armen te houden. Die 7 dagen waren voorbij gekropen als slakjes en nu leek alles in een versneld tempo te gaan. 2 dagen geleden moest ik nog hopen dat alles in orde kwam, nu zat ik in het vliegtuig op weg naar mijn schat. De vlucht leek trager te gaan als anders, maar na een paar uur uit het raam staren en weg zwijmelen bij de gedachten aan Nora kwamen we eindelijk in België aan. Ik keek nog steeds uit dat zelfde raampje, maar zag nu geen witte wolken en blauwe lucht meer, maar 5 bekende, lachende gezichten en midden tussen hen het mooiste gezichtje van allemaal. Nora, lachend, stralend. Het leek zo lang geleden dat ik die lach zag, zo lang geleden dat die fonkelende ogen me gelukkig maakten, zo lang geleden dat ik had kunnen zeggen dat ik van haar hield, want dat was wat ik zo meteen zou gaan doen. "Hallo, kom je nog mee!?" haalde Kevin me uit mijn gedachten. Ik schudde even met mijn hoofd en stapte achter Tristan en mijn broers het vliegtuig uit. Meteen kwamen 3 meisjes lachend afgelopen en vlogen in de armen van hun liefjes, maar Nora bleef een beetje twijfelend staan. Die twijfel duurde niet lang, een fractie van een seconde later kwam ze ook naar me toe gelopen. Haar haren wapperend in de wind en haar voeten een dof geluid makend op het asfalt kwam ze bij me aan. Net voor mijn neus remde ze af. Seconden, zelf minuten keken we elkaar in de ogen. Dromerig, gelukkig en verliefd. We leken een hele conversatie te houden alleen met onze ogen, een conversatie over hoe erg we elkaar gemist hadden en hoeveel we van elkaar hielden. Dat iedereen waarschijnlijk naar ons keek als een kermisattractie kon ons helemaal niets schelen. Iedereen wist wat er gebeurd was en iedereen wist hoeveel we van elkaar hielden. Na daar zo een tijd gestaan te hebben hield ik het niet meer uit. Ik zette een stap vooruit en sloeg mijn armen rond Nora. Ze ging op haar tippen staan en nam mij stevig vast. Dit voelde zo goed, dit had ik gemist. Gewoon een knuffel van het meisje dat ik graag zag, haar aanwezigheid, de geur van haar parfum, alles aan haar had ik gemist. Ik wou haar nooit meer loslaten, nooit meer kwijt raken. Nora verslapte haar greep en keek weer in mijn ogen. Onze hoofden kwamen dichter bij elkaar, en even later raakten onze lippen elkaar voor oneindige kus vol liefde. Een warm gevoel dat ik al lang niet meer had gevoeld verspreidde zich over mijn lichaam. "Ik hou van je." fluisterde ik wanneer ik mijn lippen eindelijk weer loste. "Ik ook van jou." Onze hereniging werd verstoort door een applaus. We draaiden ons tezamen om en keken naar onze acht klappende vrienden. Een lach vormde zich op mijn lippen en zo ook bij Nora. Ik legde mijn arm Nora’s schouder en zij die van haar om mijn middel. Even later liet ze me weer los om ook Kevin, Nick en Tristan een knuffel te gaan geven. “Ik heb jullie gemist. Allemaal.”� Zei ze tegen ons. Een traan rolde uit haar ooghoek. Ik stapte naar haar toe en kuste die traantjes weg. “Het is oké, je mag wenen. Alles komt nu weer in orde.”� Suste ik haar.

We waren allemaal naar Daphne thuis gegaan omdat daar geen ouders thuis zouden zijn en dat gewoon het makkelijkste was. Samen met Nora had ik me even afgezonderd van de rest, we zaten nu op de kamer van Daphne terwijl iedereen beneden was. “Ik moet je nog iets zeggen.”� Zei Nora. Ze keek naar het deken van Daphnes bed, dat even interessanter was dan ik. “Ik heb je kettinkje weg gegooid.”� Fluisterde ze zo stil dat ik moeite moest doen om het te verstaan. “Het half hartje.”� Ik wou iets zeggen, maar ze hield me tegen en keek nu weer in mijn ogen. “Het spijt me echt, ik weet dat het veel betekende voor je, maar ik … ik kon het niet meer dragen. Op dat moment paste het niet meer bij me, het was van de Nora die van je hield en toen.. hield ik niet van je. Sorry.”� Ze zei het allemaal zo voorzichtig, bang alsof ik boos zou worden. Ik ging met mijn hand naar mijn T-shirt en trok die een beetje naar beneden. Nora’s ogen werden groot bij het zien van het stukje van mijn bloot bovenlichaam, waar ook geen half hartje meer hing. “Ik heb het ook uit moeten doen. Ik kon het niet blijven dragen terwijl ik wist dat je niet van me hield.”� Legde ik haar uit. Er verscheen een lachje om haar mond, een lach van medelijden, een lach van opluchting, een lach van liefde. “Maar, ik heb nog iets voor je.”� Ik haalde een doosje uit mijn zak, het zat daar al lang en ik had gewacht op het perfecte moment, en dat was nu. Weer werden Nora’s ogen groot bij het zien van dit doosje. “Weet je nog dat ik met Tessa ben gaan winkelen?”� Nora knikte. “Wel ik heb je nooit gezegd wat ik gekocht heb…”�
Door de ogen van Nora: Joe deed extreem traag het doosje open. Er kwam een prachtig zilveren ketting tevoorschijn. “Mag ik?”� vroeg ik. Joe knikte. Ik haalde voorzichtig het zilver uit het doosje en liet het voor me bengelen. Een wondermooie engel hing daar voor mijn neus. “Het is prachtig.”� Fluisterde ik. Joe nam het van me aan en maakte het rond mijn hals vast. “Het heeft veel te lang in dat doosje gezeten, daar is de plaats waar het thuishoort.”� Zei hij, wijzend naar mij. “Dankje!”� “Ik weet niet of je erin gelooft…maar het is een beschermengel. Het is jouw beschermengel.”� Ik moest vechten tegen de tranen. Met een lange tongkus bedankte ik Joe nogmaals. “Zullen we nu maar naar beneden gaan?”� Joe lachte, nam mijn hand en trok me van het bed. “Ja, want er valt heel wat te vieren!”� en daar had hij gelijk in.



Zo, dit was het voorlaatste deeltje van dit verhaal. Volgende keer post ik het allerlaatste, maar ook extra lange, hoofdstukje ;)

Reacties: