FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 4 - Closer Than You Think

Bill en Tom waren al aan hun tweede glas martini toen Georg en Gustav eindelijk de club binnenkwamen, al leek het alsof zij hun tweede glas al lang gepasseerd waren. Ze waren ongecontroleerd aan het gniffelen en Gustav hikte zo nu en dan.
Tom schudde zijn hoofd en grijnsde bij het zicht.

-"Andiiiii!" Kirde Gustav, duidelijk het meest dronken van de twee, met hoge kinderstem. "Waar heb jij gezeten?"
-"Euhm...moet ik dat eigenlijk niet aan jou vragen?"
-"Pff, ik zat goed! Georg z'n ouders zijn niet thuis, en ze hadden í¡lle drank achtergelaten!" Hij keek Tom aan met grote, ongelovige ogen.
"Kun je dat nu geloven?"

Tom trok een wenkbrauw op. -"De meeste mensen nemen hun drank niet constant mee op wandel, Gustav."
Zijn vriend keek hem aan alsof Tom net had verklaard dat Georg zonet een paar vleugels had aangekweekt en nu dus kon vliegen.
-"...Whatever."
-"Hey, wie is je vriend?" Tikte Georg Tom op de schouder. Vanuit zijn ooghoek zag Tom dat hij naar Bill wees. Die zat ingedoken op de barkruk naast hem, zijn hoofd was gebogen en zijn zwarte haar viel als een gordijn voor zijn gezicht.

Tom zuchtte. Ook al had Bill de hele avond al 'losser' willen zijn, hij was er nooit echt in geslaagd, en zag eruit alsof hij hier niet op zijn plaats zat.

-"Dit is Bill."
De jongen naast hem draaide zich om en wierp een onzekere glimlach naar de G's. Gustav fronste. -"Waarom draagt hij een *hik* zonnebril hier binnen?"
Georg sloeg hem tegen het achterhoofd. -"Idioot! Dat is Bill Kaulitz van op school, remember?! Hij is blind!" Siste hij op halfverstaanbare fluistertoon.
Tom was opgelucht toen hij besefte dat Georg gelukkig niet zo veel last had van de alcohol als zijn blonde vriend.

Bills glimlach vervaagde en hij draaide zich weer om in een poging nog een martini te bestellen.
-"Ho, drink jij dat spul?!" Georg deed het teken naar de barman dat hij de bestelling van Bill moest negeren. "Hay." Richtte hij zich vervolgens tot Bill zelf.
"Ik ben Georg." -"..Dat hoorde ik." Mompelde Bill met een flauw lachje.
"Ik ben dus Bill, maar dat wist je ook al." -"Inderdaad, en ik weet precies wat jij nodig hebt!" Hij wenkte de barman weer. "Vier glazen van het gewone vergif, Mikki, maak het maar extra sterk." Voegde hij er met een grijns aan toe.

-"Oh...Ik weet niet of..." Maar Georg snoerde Bill de mond. -"Geloof me, je voelt je stukken beter! Binnen de 5 minuten ben je die pruillip van je compleet vergeten!"
Er werden vier kleine glazen met een doorzichtige vloeistof voor hen neergezet.
Gustav aarzelde niet, greep meteen het eerst glas waar hij bij kon, en dronk het in één keer leeg. Met een klap zette hij het terug neer. -"Nog een rondje!"

De barman, Miki, fronste. -"Heb jij al niet genoeg gehad?" -"Hey, jij wordt betaald om te serveren, niet om te irriteren! Vooruit!" De man haalde zijn schouders op en vulde het glas opnieuw.
Bill rook achterdochtig aan het goedje dat Georg hem in zijn handen had gestopt. Het rook scherp, bijna bijtend. Dit was wel het laatste dat hij in zijn mond zou steken. -"Kom op!" Spoorde Georg aan. "In één teug."
-"Wat zit er in?" -"Doet dat ertoe?" -"Hij weet het zelf niet." Draaide Tom met zijn ogen. Bill besloot het risico te nemen.
Hij zette het glas aan zijn lippen en sloeg het in één keer achterover.
Zo ongeveer de helft ervan spuugde hij meteen weer uit.

De smaak was nog tien keer erger dan de geur, en hij voelde het door zijn slokdarm naar beneden branden tot in zijn maag. Bill's zintuigen (op zijn ogen na, natuurlijk) waren dan ook nog eens uiterst sterk.
Tom klopte op zijn rug, Bill was namelijk erg aan het hoesten.
-"Gaat het een beetje?" Toms stem klonk bezorgd, maar ondertussen schoten zijn ogen vuur naar Georg.
-"Ja. *kuch* Wow, dat was sterk."
-"Je moet zoiets léren drinken. Niet in één keer, en best zelfs helemaal niet!"
-"Bwah, ik weet het niet..."
Mompelde Bill terwijl hij de brandende sensatie naar zijn hoofd voelde stijgen. En inderdaad, het werd een stuk moeilijker om zich nog op zijn zorgen te concentreren.

"Geef me er nog maar eentje. Deze keer weet ik wat te verwachten."
Gustav grijnsde en sloeg Bill op de rug. -"Zo mag ik het horen! Oh, Mikiiii..."
Tom sloeg met vlakke hand tegen zijn voorhoofd. Dit ging slecht aflopen.

****

Tom had angstig toegekeken hoe Bill het ene glas na het andere naar binnen had gegoten, en hoe hij 'losser' werd bij elke druppel.
Deze jongen was duidelijk geen alcohol gewoon en Tom nam zich voor om hem geen seconde uit het oog te verliezen.
Bill praatte en lachte, vertelde verhalen over monsters in kasten en vliegende roze olifanten, die de drank naar boven bracht.
Toch luisterde Tom, alsof met de grootste interesse, en uren lang kreeg hij de glimlach niet van zijn gezicht.

Zo ongeveer rond 1 uur kreeg Bill plots een energie uitbarsting en probeerde hij Tom te overtuigen om mee te gaan naar de dansvloer. Tom was geen held als het op dansen aankwam, en wilde in eerste instantie niet mee.
Dat was tot hij zag hoe veel mensen er stonden te lonken naar zijn broer.
Een meisje passeerde Bill al dansend en gaf hem een vette knipoog.

Georg, die wel met Bill was meegegaan, had dat opgemerkt en fluisterde in Bill's oor. De jongen met het zwarte haar begon te grijnzen. Hij maakte een grote, ronde beweging voor zijn borstkas en kantelde zijn hoofd al vragend.
Georg proestte het uit en gniffelde een positief antwoord.
Bill wilde achter het meisje aan gaan (die hij zonder zijn zicht in de luide club toch niet zou vinden) maar Tom hield hem tegen.

-"Andiiiii!" Hij klonk net zoals Gustav, eerder die avond. "Je bent gekomen om te dansen!" -"Euhm..nee. Je bent dronken, het is laat, laten we hier weggaan... Hoe wist je trouwens wéér dat ik het was?!"
-"Je pakte mijn arm vast. Ik kon het voelen." Zei Bill logischerwijs.
Tom keek hem bewonderend aan. Nog even en hij zou Bills blindheid beschrijven als een talent. "Nog even? Please?"
-"Wel..oké, maar.." En Bill was al onderweg naar het midden van de dansvloer, met Tom op sleeptouw.

Dansen was iets dat Bill blijkbaar wél nog kon. Zijn bewegingen waren snel en vloeiend. Hij was zonder twijfel het middelpunt van de belangstelling. 'Nog even' veranderde als snel in een uur, en Tom begon zich eigenlijk best te amuseren.
Dat was tot Bill in het midden van een nummer bevroor en naar zijn hoofd greep.

-"Bill! Wat is er? Ben je wel in orde?!" Vroeg Tom bezorgd.
-"Auw." Was alles wat Bill daarop zei. Tom grimaste. De alcohol. Dit was officieel het einde van Bills leuke avond.
-"Kom mee." Hij bracht Bill naar buiten, en deze keer werkte die niet tegen.
Hij leunde met zijn rug tegen de muur, zijn handen tegen zijn voorhoofd.
-"Auw." -"Gaat het?" -"Auw." -"Het is de alcohol, weet je. Je had niet zo veel mogen drinken." -"....Georg." -"Ja, ik weet het. Maar dat hij kan zuipen zonder volledig op zijn kop te staan, wil nog niet zeggen dat jij dat kan." -"...Ik.."
Maar zijn zin werd onderbroken door het feit dat hij nodig moest overgeven.

Tom snelde naar hem toe en hield instinctief Bill's haar achteruit. Hij kon het niet aanzien, zijn broer die zo miserabel voorover was gebogen, één hand tegen de muur.

Het is even goed mijn schuld als die van Georg. Dacht Tom. Ik bracht hem naar hier.

Bill stond weer op en veegde met zijn hand langs zijn mond. Hij zag er maar verloren uit, en even triest als daarstraks. Het deed Tom terugdenken aan vroeger, aan hun gevecht. Het zat nog zo helder in zijn geheugen. Hij nam zijn broer bij de schouder. -"Kom, Ik breng je naar huis."
-"Mpf. Mijn ouder zijn toch niet thuis." Tom verstijfde. -"Oudérs?"
-"Ja, ze zijn voor een weekend in Frankrijk." Tom wist niet wat hij hoorde. Was zijn vader hertrouwd? Dat was iets voor later. Op dit moment zag hij het gewoon iet zitten om Bill alleen thuis te laten. -"Oké, je kunt.." -"Mag ik niet bij jou op de zetel crashen? Jij woont niet zo ver weg als ik."
Dat had hij even gelden al van Tom gehoord.

-"Mij best." Eigenlijk kwam Bills vraag als geroepen. Nu moest Tom hem tenminste niet overhalen.

****

-"Let niet op de rommel." -"Dat kí¡n ik niet, ik ben blind, idioot!" Bill was nuchterder geworden onderweg naar het appartement. -"Oh, verdomme, sorry...ví¡l niet over de rommel?" -"Ik zal mijn best doen." Tom keek hoe Bill voorzicht met zijn stok de kamer aftastte, tot hij de zetel vond. Daar plofte hij neer.
-"Jezus, ik sta opgeschreven voor een fikse kater." -"Eigen schuld." Grijnsde Tom terwijl hij op de leuning achter Bills hoofd ging zitten.

-"Pff. Ik maak Georg af. Spijtig, want ik mocht hem wel."
-"Zie je wel. Je zult Gustav ook wel mogen...als hij nuchter is." Bill lachte.
-"Ik denk dat ik hem op deze manier leuker vond." -"Ook mogelijk, maar hij is eigenlijk best een serieus persoon." -"No way." -"Dus Georg is je beste maatje?"
-"Nee, jij bent m'n beste maatje." Zijn stem klonk spontaan, maar slaperig. Toms hart begon te zwellen van trots. "Bedankt trouwens. Ik heb lol gehad, en dat was lang geleden." -"Geen probleem...moet je niemand bellen om te zeggen waar je bent?" -"Neuh. Zoals ik al zei, mijn ouders zijn weg."

-"Geen broers of zussen?" Toms hart klopte in zijn keel. Als zijn vader hertrouwd was, moest er een mogelijkheid op een kind bestaan. Het idee dat iemand zijn oorsprongkelijke plaats naast Bill zou innemen, deed hem groen zien van jaloezie.

-"Nee. Mijn ouders kunnen geen kinderen krijgen." -"Maar..hoe ben jij dan.." -"Ik ben een adoptiekind. Mijn biologische vader stierf zo'n 7 jaar geleden, en mijn echte moeder heb ik al zo'n 10 jaar niet meer gezien."
Tom was als versteend. Zijn vader...dood? -"W..Wat vreselijk." Hij had het eerder tegen zichzelf dan tegen Bill. -"Tja. Hij was nooit heel goed voor mij...Ik mis hem niet." Bill klonk verrassend bitter. Even voelde Tom de woedde van vroeger weer opborrelen als kokend water dat te lang bevroren was geweest. Bill had hun vader altijd zwart gemaakt, en nu hij dood was, kon hij er niet eens een traan om laten. Uitgeput zakte Tom neer op de grond, zijn rug tegen de zetel.
Het bleef even stil.

"...Ik..héb wel een broer...eigenlijk." Fluisterde Bill bijna. "...En...hem mis ik wel..."

Tom tuurde vanuit zijn ooghoek naar Bill. Hoorde hij dat nu goed?
-"...Hoe komt het dat je hem niet meer ziet?" Alsof hij dat niet wist.
-"Hij werd van me gescheiden, lang geleden."
-"Waarom?"
-"We hadden ruzie. Veel geweld. Ik haatte hem."
-"Haat je hem nog?"
-"Ik weet het niet...ja."
Tom beet op zijn tanden.
-"Als je hem haat, hoe kun je hem dan missen?"
...
-"Weet ik niet. Ik wou dat ik het begreep." Er volgde een zachte geeuw.
-"Wat..Wat was zijn naam?" Probeerde Tom zijn tranen te onderdrukken.
-"...Tom. Hij is mijn tweelingbroer."

Een traan gleed langs Toms wang bij het horen van zijn naam, voor het eerst in zo veel jaren.

-"Maar...zo te horen wil je dus verder zonder hem, he?"
-"Je snapt het niet. Hij is mijn identieke tweelingbroer, waar ik al 10 jaar over heb gezwegen. Een stuk van mij dat ontbreekt. Ik mis hem, vreselijk. Ik haat hem omdat hij er niet is! Hij zou me beschermen. En nu is hij zo ver weg..."
Ook Bills stem klonk ver, zwak, vol slaap.
Tom veegde langs zijn wangen en liet de stilte vallen.

Het duurde even voor hij zei:
-"Weet je, Bill...Soms zijn zo'n mensen dichter dan je denkt.."

Maar het enige antwoord dat hij daarop kreeg was een licht, bijna onhoorbaar gesnurk van boven hem.
Hij stond op en keek naar de slapende verschijning die zijn broer was.
Bills borstkas bewoog langzaam en vredig op en neer. Zijn zonnebril zat in zijn linkerhand geklemd, maar zijn ogen waren gesloten.
Tom zuchtte. Bill was zo onschuldig. Het was onmogelijk om kwaad op hem te blijven.
Tom trok een oud deken uit de kast en gooide het over Bill heen.

-"Je hebt alle recht om mij te haten..." Fluisterde hij. "Maar ik ben hier nu."

Hij stopte zijn broer onder tot aan zijn kin en streek een verdwaalde zwarte lok uit diens gezicht.

Bill glimlachte in zijn slaap.

Reacties: