FanFic.nl

Soundtrack to your life.

Hoofdstuk 2 - Georgeous.

Neuriënd liep ik de badkamer binnen en draaide de deur op slot. Ik zong luid Obvious van Hey Monday en ontdeed me van mijn kleding, niet doorhebbend dat het water in de douche al liep. Ik deed mijn haar los uit de warrige dot, gooide het elastiekje op de wastafel en trok het douchegordijn open. “Aaaaaaaaah!”� Ik graaide naar een handdoek, die zorgvuldig naast de douche hing, en sloeg deze voor mij. Ik trok het gordijn weer dicht, liep naar de deur, draaide deze open en stormde de gang in. “Georg, Scheiße! Kon je niet zeggen dat je onder de douche stond?!”� riep ik geschokt, happend naar adem. “Sorry! Hoorde je het water dan niet lopen?”� riep hij verontschuldigend vanuit de badkamer. “Kon je de deur niet op slot doen dan?”� wierp ik hem weer tegen. “Nou ja, zeg! Dat jij zo nodig niet oplet..”� “Ik lette wél op!”� Onze discussie werd beëindigd door mijn vader, die riep dat we wat zachter moesten doen, dat hij wilde slapen. Georg en ik barstten in lachen uit. Ja, ik denk dat mijn lachbuien een gevolg waren van al de opgesomde elementen. Ik had in tijden niet meer zo’n plezier gemaakt.

Toen Georg dan eindelijk klaar was met douchen - hij deed er echt een halfuur over, de ijdeltuit - kon ik me eindelijk gaan wassen. Ik trok een spijkerbroek en een loshangend T-shirt aan, stak mijn haar weer op in een warrige dot en huppelde de trap af. “Daar is de jarige!”� hoorde ik mijn moeder gibberen en ik liep hoofdschuddend de keuken binnen. “Mam, ga je dat nou echt elke keer zeggen als ik je tegenkom in dit huis?”� vroeg ik en lachte haar toe. “Nee, niet echt, denk ik dan toch? Ik kan gewoon niet geloven dat je vanaf vandaag meerderjarig bent!”� Ik glimlachte breed. “En wat is mijn cadeau?”� Mijn moeder trok een wenkbrauw de hoogte in: “Nou een beetje geduld kan ook geen kwaad hoor, mevrouw Flooren!”� Dat was nou weer typisch ik, ongeduldig zoals altijd en ik nam geen blad voor de mond. Maar dat was misschien wel al duidelijk, met die opmerking tegenover Tom? “Je zal nog even moeten wachten totdat je vader opstaat, meisje.”� Als een gek stormde ik weer naar boven, sprong bij mijn vader op bed en schudde hevig aan zijn schouders. “Wakker worden! Wakker worden!”� riep ik langs zijn oor en er kwam al wat beweging in. “Waar is de brand?”� mompelde hij slaperig. “Komaan, papa! Wakker worden!”� “Ja ja, nu ben ik wel wakker hoor..”� gromde hij, toen ik maar bleef schudden aan zijn schouders. “Zo dadelijk maak je me nog zeeziek.”� Ik lachte blozend en liet zijn schouders los. “Maar je moet níº opstaan.. Dat moét gewoon!”� Hij schudde zijn hoofd, licht grijnzend, en stond uiteindelijk toch op. Ik kirde blij, maakte een vreugdesprongetje en trippelde de trap weer af. “Achttien jaar zeggen ze dan..”� zuchtte mijn moeder hoofdschuddend en woelde glimlachend door mijn haar. Ik stak mijn tong naar haar uit en liet me neerzakken op de keukenstoel.

Reacties: