FanFic.nl

Fallen myself

26. not again

Het is weer een paar maanden verder. Het stalken is gestopt en het is tamelijk rustig rondom mij.

Ik pleur mijn spullen in mijn danstas en loop naar het fietsenrek. “Sorry Rebecca maar ik kan echt niet mee fietsen. Red je het zonder mij.”� Klinkt de bekende stem van Romeo. “Tuurlijk red ik het zonder je. Ik ben toch geen klein kind meer.”� “Klopt”� Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en fiets weg. Ik stap ook op mijn fiets maar net de andere kant uit. Na een tijdje gefietst te hebben, heb ik het gevoel niet meer alleen te zijn. Ik kijk om me heen maar zie niks. Ik ga net iets harder fietsen. Het gevoel blijft aanhouden. Dan zie ik een figuur voor me fietsen. Even haal ik opgelucht adem. Dat vergaat meteen als ik merk wie het is. Achter me fiets nu ook iemand. Ik wil een zijstraat ingaan maar er komen ook mensen naast me fietsen. Ik zit in de val, gaat het door me heen. Ik word gedwongen om een doodlopende steeg in te fietsen. De voorste stopt zo plotseling dat ik wel af moet stappen. Ik hoor een gniffelend geluid achter me. De angst in mijn lichaam keert zich om. In een seconde besef ik, dat ik hier alleen ben. Er is hier niemand die me kan komen ophalen. Ik begin me langzaam machteloos te voelen. “Heey schat, heb je me gemist”� klinkt het verleidelijk in mijn oor. Ik krijg er alleen maar de rillingen van. Ik voel zijn handen om mijn heupen sluiten. Hij draait me langzaam om en duwt zijn lippen tegen de mijne. Hij laat me even los en gromt ‘houd de wacht’ tegen zijn kameraden. Een angstig gevoel besluipt me. Er worden weer lippen op de mijne geduwd. Met een simpele beweging zit ik klem tegen de muur. Handen gaan gretig onder mijn shirt. “Ik hunker zo naar je”� fluistert een stem zwoel in mijn oor. Een simpele beweging en mijn shirt ligt naast me op de grond. Ik voel een dwingende hand mij ook op de grond duwen. Er word aan mijn broek gerommeld en die word uitgetrokken. Mijn slip gaat meteen mee. De stenen voelen koud aan op mijn blote huid. Ik hoor de sluiting van mijn bh los klikken en voel hem van me afzakken. Opeens voel ik me zo klein in deze grote wereld. Ik hoor nog een gulp van een broek opengaan en walg ervan. Ik voel dat hij op me gaat zitten. In de verlichting van de straatlantaarn zie ik nog net een schim van zijn gezicht. Frank. Ik voel dat hij gaat liggen en zich nestelt tussen mijn benen. “Schat ik weet wel dat je het geweldig gaat vinden. Ik ben veel echter en beter dan die homo van jou.”� Zonder na te denken sla ik hem. “Dat was een verkeerde beweging schat.”� Fluistert hij streng. Ik voel hem hard in me stoten. Ik geef een kreun. Hij lacht. “Ik wist wel dat je het fijn gaat vinden. Ik voel al zijn bewegingen. Ik walg van mezelf, dat ik niks kan doen. Met een luide kreun hoor ik hem klaarkomen. Hij gaat van me af en trekt zijn broek weer aan. “En nu ga je braaf zijn en niemand iets vertellen. Anders krijgt die homo nog een paar leuke filmpjes van jou. En geloof maar. Wij zijn goed met computers.”� Ik voel me nog misselijker worden. Van Tom moeten ze gewoonweg afblijven. “Als ik nog een keer iets wil, dan weet ik je wel te vinden. Je zegt toch geen nee. Want dan kan ik wel eens heel onaardig gaan doen.”� Lachend lopen ze allemaal weg. Ik draai me om en begin te kotsen. Heel mijn maag inhoud komt naar boven. Als ik de kracht heb teruggevonden ga ik staan en kleed me aan. Ik rijd verder naar huis. Gelukkig is er niemand thuis. Meteen spring ik boven onder de douche. Na een uur heb ik nog het gevoel dat ik smerig ben. Met de deken over mijn hoofd ga ik in bed liggen. De eerste tranen glippen weg. Nu verlang ik naar armen om me heen. Maar de armen die ik verlang zijn van een jongen die dit nooit te weten komt. Huilend val ik in slaap.

Reacties: