FanFic.nl

A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed]

Chapter 15 - The fight

Royan POV:

Ik had post, en dat verbaasde me. Ik kreeg nooit post omdat er niemand hier buiten het kasteel woonde die ik ken. Het was een officieele envelopp en ik opende hem voorzichtig. Er zat een uitnodiging in voor een bruiloft. De bruiloft van Alec en Saskia. Wow! Sinds ik met Alec was om gegaan, was mijn leven goed veranderd. Ik was weer vrolijk en ik stond weer open voor nieuwe dingen en dus ook weer voor de liefde. Ik vond het fijn dat hij nog steeds aan me dacht. Ik liep naar Jane en Lieselotte toe om te vragen of ik met hun mee kon reizen. Op de gang kwam ik Jane al tegen.
“Gefeliciteerd met je broer, Jane!”� Zei ik vrolijk. Jane was in een buiten gewoon slecht humeur. En mijn opmerking kwam me ook duur te staan. Jane gooide me op de grond met haar gave en ik schreeuwde het uit. Ik hoorde Lieselotte aan komen.
“JANE! Doe even rustig! Alsjeblieft! Ik ga met je mee, of je dat nou wild of niet.”� Riep Lieselotte. Lieselotte stond naast me en holp me opstaan.
“Ik ga ook mee, want in de bui kun je wel is domme dingen gaan doen Jane!”� Zei ik. Ik had al snel door waarom Jane zo was. Daar kende ik haar goed genoeg voor. 12 uur later waren we in de VS Jane liep snel door en Lieselotte en ik moesten moeite doen om haar bij te kunnen houden. Jane huurde alvast een auto. Lieselotte en ik stapte snel in en Jane reed op top snelheid weg. Het duurde niet lang voor we er waren. Het was op 1 vampier na helemaal uit gestorven. Vanuit het huis kwam muziek, maar zodra Jane de auto stopte verdween de muziek en kwam er een meisje lachend naar buiten lopen. Ik herkende haar eerst niet, Maar toen drong het tot mij door dat het Saskia was. Alec had zekker weten een mooie meid uit gezocht.
“Heey Jane! Leuk dat je er al ben….”� En verder liet Jane haar al niet meer komen. Lieselotte en ik deden niets. We waren te geschokt. Saskia begon te schreeuwen en te kronkelen van de pijn.
“VUILE TRUT! Je steeld mijn broer! Niemand komt aan mijn Broer!”�Schreeuwde Jane naar haar toe. In de buurt hoorde we nu iets of iemand. Ze te ruiken iemand. Een vampier. Saskia lag al niet meer te gillen en te kronkelen van de pijn. Naast haar kwam vanuit het bos een ander meisje het bos uit lopen. Het meisje ging naast Saskia staan.
“Jane! Ik steel niemand! En dat zou ik ook nooit willen! EN voor je eigen informatie, Alec heeft mij geheel vrijwilliger gevraagt.”� Zei Saskia, en ik hoorde haar stem trillen.
Schijnbaar welke Jane’s gave niet meer en dus ging Jane over op haar vechttalent. Ze sprong naar Saskia toe en trapte haar naar achteren. Ze vloog tegen een boom aan. Nog voor Jane haar weer wat kon die had ze zichzelf de lucht in geblazen.
“Lafaard!”�riep Jane haar toe.
“Jane! Ik wil niet met jou vechten!”� Riep ze naar haar toe. Jane lachde.
“Je kunt ook gewoon zeggen dat je bang bent hoor!”�riep Jane weer. Saskia stond ondertussen alweer op de grond. Jane rende naar haar toe en deelde weer een paar rake klappen en trappen uit. Ze probeerde eerst niet eens terug te vechten. Nadat Jane haar voor de 2e keer tegen een boom aan had gegooid deed ze eindelijk iets terug.
“Dit is niet wat ik wil doen, maar je laat me geen andere optie, Jane!”� Zei ze. Jane sprong weer op haar af, maar werd achteruit geblazen.
“Brooke!”�Hoorde ik Saskia schreeuwen. Jane herstelde zich vluch. Het tweede meisje - Brooke schijnbaar- was in elkaar gestort. Jane maakte zich alweer op om weer aan te vallen. We hoorden Saskia Moppelen. “waarom gebeurt dit ook altijd als ik alleen ben.”� Ze was net uit gesproken of een beer van een jongen kwam er aan rennen.
“Wat is er gebeurd?”� Zei hij paniekerig.
“Ze beschermde mij, ten koste van zichz…”� En weer liet Jane Saskia gillen, ze kon haar gave weer gebruiken. Ik keek Lieselotte aan, dit ging nu echt te ver. Lieselotte knikte en ik greep Jane van achteren vast. Lieselotte ging voor haar staan.
“Jane! Word nu eindelijk eens rustig! Dit kun je niet doen! Denk ook eens aan Alec!”� Zei ze.
“Emmett, breng haar naar binnen en blijf daar, alsjeblieft.”� Hoorde we Saskia zeggen. De jongen verdween met Brooke het huis in. Jane schudde mij en Lieselotte van zich af met haar gave en richtte sich weer op Saskia. Het gevecht ging weer verder. Waar was Jane toch mee bezig. Ze gooide Saskia voor de 3e tegen een boom aan. Meteen daarop verscheen Alec die beschermend voor Saskia ging staan. Jane stopte geschokt.
“Jane, zo ken ik jou niet. Laat haar alsjeblieft met rust, wil je?”� Vroeg Alec haar.
“Zij Steeld Jou! Van Mij!”� Sprak Jane langzaam uit en met nadruk op ieder woord.
“Niemand steeld mij. Je bent niet gewend dat je mij moet delen. Je bent gewoon jaloers dat ik eindelijk iemand heb, waar ik voor altijd mee wil leven.”�Zei Alec voorzichtig. “En in jou blinde woede, val je zelfs je eigen vrienden aan! Wat hebben zij misdaan? Niets en ook Saskia heeft jou niets misdaan! Jane wordt nu eens rustig.”� Ging hij verder. Langzaam werd Jane weer rustig. Alec had precies de juiste woorden gezegt.
“Gaat het, mijn Lief?”� hoorde ik Alec vragen aan Saskia. Hij kreeg geen antwoord. Saskia stond, zwaar verwond en al op en liep naar Jane toe en begon haar te troosten.
“Jane, Alsjeblieft. Ik wil hem niet van je stelen. En ik ga hem ook absoluut niet vragen elk contact te jou verbreken. Hij zal altijd jouw broer blijven.”� Zie ze. Het was te zien dat Jane schok van haar woorden.
“Het spijt me. Ik, ik weet niet wat me bezielde.”� Zei Jane het tegen iedereen.
“Het is wel goed. Kom je mee naar binnen? Dan kunnen we rustig praten.”� Zei Saskia rustig. Jane keek op naar Saskia. Saskia hield zich nog steeds groot voor Jane.
“Ik heb je verwond.”� Zei Jane berouwvol.
“Is niets”� antwoorde ze. ze stonden op en liepen naar binnen toe, de rest volgde.

Alec POV:

Brooke had mij de situatie thuis laten zijn in mijn hoofd. Geen idee hoe ze dat deed, maar ik wist zekker dat dit geen verbeelding was geweest. Snel draaide ik me om en begon naar huis te rennen. Ik zag dat Jane Saskia weer tegen een boom aan gooide. Saskia stond niet meteen op. Ik zag dat Jane zich al weer klaar maakte om aan te vallen. Snel ging ik beschermend voor Sas staan. Ze kende ik mijn zusje niet. Ik had al gezien dat Saskia er slecht aan toe was. Overal wondjes en blauwe plekken. Jane keek me met uitpuilende ogen aan.
“Jane, zo ken ik jou niet. Laat haar alsjeblieft met rust, wil je?”� Vroeg Ik Jane.
“Zij Steeld Jou! Van Mij!”� Sprak Jane langzaam uit en met nadruk op ieder woord.
“Niemand steeld mij. Je bent niet gewend dat je mij moet delen. Je bent gewoon jaloers dat ik eindelijk iemand heb, waar ik voor altijd mee wil leven.”�Zei ik voorzichtig. “En in jou blinde woede, val je zelfs je eigen vrienden aan! Wat hebben zij misdaan? Niets en ook Saskia heeft jou niets misdaan! Jane wordt nu eens rustig.”� Ging ik verder. Langzaam werd Jane weer rustig. Ik zag dat ik precies de goede woorden had uitgesproken en dat ze het wist. Langzaam zakte Jane op de grond neer en begon te snikken. Ik draaide me om naar Saskia.
“Gaat het, mijn Lief?”� Vroeg ik haar bezorgt. Ze gaf geen antwoord. Ze stond op en liep naar Jane toe. het was duidelijk dat alles haar pijn deed, maar ze hield zich groot. Ik schrok toen ik haar rug zag. Daar zat gewoon een compleet gat in! Saskia zakte naast Jane op de grond en begon haar te troosten. Soms snapte ik echt niets van haar, maar dat maakte haar zo speciaal.
“Jane, Alsjeblieft. Ik wil hem niet van je stelen. En ik ga hem ook absoluut niet vragen elk contact te jou verbreken. Hij zal altijd jou broer blijven.”� Zei Saskia tegen Jane. Jane schrok van haar woorden.
“Het spijt me. Ik, ik weet niet wat me bezielde.”� Zei ze tegen iedereen.
“Het is wel goed. Kom je mee naar binnen? Dan kunnen we rustig praten.”� Zei Saskia rustig. Jane keek naar haar op en schrok weer.
“Ik heb je verwond.”� Zei Jane berouwvol.
“Is niets”� antwoorde ze. Ze stonden op en liepen voorop naar binnen toe. Saskia liep meteen door naar Brooke. Royan, Jane en ik liepen achter haar aan.
“Sas! Alles goed met je?”� vroeg Brooke bezorgd.
“Ja. Kun je alleen die plek op mijn rug even genezen. Ik heb geen zin om morgen jurken te gaan passen met een gapend gat in mijn rug.”� Zei ze.
“Is goed. Kom zitten en doe je vest uit.”� Zei Brooke terwijl ze op stond. Ik begreep niet hoe Brooke dit ooit zou kunnen genezen. Het gat in haar rug was echt erg. Brooke’s handen begonnen te gloeien en op dat moment kwam Carlisle binnen. Zijn ogen en mond vielen open bij het zien van de wond en werden nog wijder toen hij Brooke’s hand zag gloeien.
“Wat.. wa.. wat is dat?”� vroeg hij toen Brooke klaar was en haar hand van saskia’s rug afhaalde. Je zag niets meer. Zelfs geen litteken. Iedereen was overdonderd.
“Dat is mijn genezende kracht.”� Zei Brooke, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
“Jou wat?!”� riep hij.
“Rustig! Het werkt alleen bij hele grote wonden en dan moet de patiënt er ook mee instemmen.”� Zei brooke rustig en ze ging weer naast Emmett zitten.
“Brooke. Waarom stortte je net buiten in?”� vroeg Jane. Zo te zien schaamde ze zich dood over haar gedrag.
“Omdat ik zwanger ben.”� Legde Brooke uit.
“Hoe erg was het deze keer?”� vroeg Carlisle.
“Hoe kun je nou weer zwanger zijn? Je bent een vampier!”� riep Jane.
“Ging wel, leg het straks wel uit, Carlisle. ik wil nu eerst even met Saskia praten. En dat komt doordat ik half heks ben.”� Antwoordde Brooke snel en trok Saskia mee naar boven. Een paar minuten later liepen ze samen lachend naar beneden waar iedereen zat.
“Hee allemaal!”� riep Brooke vrolijk.
“Brooke!”� gilde Alice en vloog haar om de nek. Alice fluisterde iets in haar oor. Brooke fluisterde wat terug. De rest van de dag was rustig. Saskia en ik hadden alles verteld aan Jane, Lieselotte en Royan en zij hadden alles aan ons verteld. Jane had nu begrip voor alles en ze had wel 10 duizend keer sorry gezegt. Saskia was echt kapot *letterlijk en figuurlijk* en ik nam haar mee naar onze kamer. Ik legde haar op bed en vraag me niet hoe, maar ze viel in slaap.

Saskia POV:

Ik hoorde een auto aankomen en zette mijn gitaar weg en liep lachend naar buiten. Voor mijn neus stonden Jane, Lieselotte en nog een jongen.
“Heey Jane! Leuk dat je er al ben….”� Verder kwam ik niet. Jane gooide mij op de grond en ik begon te schreeuwen en kronkelen van de pijn. Ik wist wat het was. Jane gebruikte haar gave.
“VUILE TRUT! Je steeld mijn broer! Niemand komt aan mijn Broer!”�Schreeuwde Jane. Brooke kwam ook naar buiten en zorgde voor een schild, zodat we geen last meer zouden hebben van Jane’s gave.
“Jane! Ik steel niemand! En dat zou ik ook nooit willen! EN voor je eigen informatie, Alec heeft mij geheel vrijwilliger gevraagt.”� Zei ik. Mijn stem trilde.
Jane’s gave werkte niet meer en dus ging je over op handen en voeten. Jane sprong naar mij toe en trapte mij tegen de boom. Mijn rug deed pijn, maar Jane maakte zich op om me weer aan te vallen. Snel blies ik mezelf de lucht in.
“Lafaard!”�riep Jane.
“Jane! Ik wil niet met jou vechten!”� Riep ik terug. Jane begon te lachen.
“Je kunt ook gewoon zeggen dat je bang bent hoor!”�riep ze weer. Ik stond nu weer op de grond en meteen rende Jane naar me toe en deelde mij pijnlijke klappen en trappen uit. Nu deed alles pijn. Ik negeerde de pijn. Ik wilde niet terug vechten. Dat wilde ik niemand aan doen. Jane trapte me voor de 2e keer tegen een boom aan. Nu was het genoeg.
“Dit is niet wat ik wil doen, maar je laat me geen andere optie, Jane!”� Zei ik. Jane sprong op me af, maar ik blies haar net zo hard weer achter uit. Op dat moment zag ik Brooke in storten. Het was haaar weer te veel geworden.
“Brooke!”�Schreeuwde ik. Ik rende naar haar toe en moppelde “waarom gebeurt dit ook altijd als ik alleen ben.”� Ik was net uit gesproken of Emmett kwam er aan rennen.
“Wat is er gebeurd?”� Zei hij paniekerig.
“Ze beschermde mij, ten koste van zichz…”� En weer kon ik niet uitpraten door Jane. De pijn was weer weg en ik zag dat Lieselotte en die jongen haar vast hadden.
“Jane! Word nu eindelijk eens rustig! Dit kun je niet doen! Denk ook eens aan Alec!”� Zei Lieselotte. Ik richtte me op Emmett en Brooke. Zij moesten naar binnen toe en daar blijven.
“Emmett, breng haar naar binnen en blijf daar, alsjeblieft.”� Zei ik tegen Emmett. Emmett knikte, tilde Brooke van de grond en rende het huis in. Ik hoorde 2 mensen gillen en richte mijn aandacht weer op Jane. Ze liet Lieselotte en die jongen pijn lieden. Jane richtte haar aandacht weer op mij. Ze gooide mij voor een 3e keer tegen een boom aan. Even werd alles zwart, maar dat duurde niet lang. Een helse pijn trok door me heen. In mijn rug zat een gat. Ik wist dat ik een spreuk kon gebruiken, maar dat zou niet goed aflopen. Toen verscheen Alec. Hij ging beschermend voor me staan. Ik hoorde ze wel praten, maar het drong niet tot me door.
Jane wordt nu eens rustig.”� Hoorde ik hem zeggen. Ik zag dat Jane op de grond was gezakt en snikte. Alec draaide zich naar me om, hij leek heel bezorgt.
“Gaat het, mijn Lief?”� Vroeg hij mij. Ik antwoorde niet, maar stond op en liep naar Jane.
“Jane, Alsjeblieft. Ik wil hem niet van je stelen. En ik ga hem ook absoluut niet vragen elk contact te jou verbreken. Hij zal altijd jouw broer blijven.”� Zie ik. Jane schrok van me.
“Het spijt me. Ik, ik weet niet wat me bezielde.”� Zei Jane tegen ons alle.
“Het is wel goed. Kom je mee naar binnen? Dan kunnen we rustig praten.”� Zei ik rustig. Jane keek naar me op en schrok alweer. Ik moet er wel belabberd uit zien.
“Ik heb je verwond.”� Zei Jane berouwvol.
“Is niets”� antwoorde ik. We stonden op en liepen naar binnen. Ik liep meteen door naar Brooke.
“Sas! Alles goed met je?”� vroeg ze bezorgd.
“Ja. Kun je alleen die plek op mijn rug even genezen. Ik heb geen zin om morgen jurken te gaan passen met een gapend gat in mijn rug.”� Zei ik. Ik probeerde plagerig over te komen, maar dat lukte niet helemaal.
“Is goed. kom zitten en doe je vest uit.”� Zei Brooke terwijl ze opstond. Ik deed mijn vest uit en ging voor haar staan. Ik hoorde een deur open gaan. Brooke was klaar.
“Wat.. wa.. wat is dat?”� Hoorde ik Carlisle vragen.
“Dat is mijn genezende kracht.”� Zei Brooke dood gewoon.
“Jou wat?!”� riep hij.
“Rustig! Het werkt alleen bij hele grote wonden en dan moet de patiënt er ook mee instemmen.”� Zei Brooke rustig en ze ging weer naast Emmett zitten.
“Brooke. Waarom stortte je net buiten in?”� vroeg Jane.
“Omdat ik zwanger ben.”� Legde ze uit.
“Hoe erg was het deze keer?”� vroeg Carlisle.
“Hoe kun je nou weer zwanger zijn? Je bent een vampier!”� riep Jane.
“Ging wel, leg het straks wel uit, Carlisle. Ik wil nu eerst even met Saskia praten. En dat komt doordat ik half heks ben.”� Antwoordde Brooke in 1 zucht. Ze trok mij mee naar boven. Dit was schijnbaar belangerijk en geheim. We liepen naar hun kamer toe en gingen op de bank zitten. Ik zag dat ze nog steeds misselijk was.
“Sas. Kom even zitten.”� Zei ze.
“Wat is er Brooke?”� vroeg ik angstig.
“Er is niets maar ik wilde geen geheimen meer voor je houden.”� Legde ze uit. Ik voelde me wat opgeluchter.
“Oke! Wat weet ik niet!?”� zei ik. Ik was al die geheimen langzamer hand wel zat.
“Ik en Emmett hadden het er gisteren over en we hebben namen uitgekozen.”� Zei ze.
“Oh vet! Vertel nou!!”� zei ik ongeduldig.
“Jemig. Ik hoop dat mijn kinderen noot zo ongeduldig worden als jij!!”� grinnikte ze. Ik zat weer te stuiteren.
“Ja! Kleine stuiterbal! Als het een jongen wordt dan noemen we hem Ryan Alexander Halliweill Cullen en als het een meisje wordt dan noemen we haar Melody Angelique Halliweill Cullen.”� Zei ze. Ik viel helemaal stil. Dat waren zulke mooie namen! Ik zag dat Brooke begon te twijfelen, door mijn reactie.
“ Wat mooi zus!”� Zei ik. Ik gaf haar een knuffel. Samen liepen we lachend naar beneden waar de rest zat. Beneden vloog Alice Brooke meteen om de hals. Natuurlijk. Ze zal het wel gezien hebben. De rest van de dag was rustig. Alec en ik hadden alles verteld aan Jane, Lieselotte en Royan en zij hadden alles aan ons verteld. Jane had nu begrip voor alles en ze had wel 10 duizend keer sorry gezegt. Én ik had wel 10 duizend keer “Het geeft niets”� gezegt. Ik was echt kapot *letterlijk en figuurlijk*. Alec zag het en nam me mee naar onze kamer. Hij legde me op bed neer en ik viel meteen in slaap.

Reacties: