FanFic.nl

Soundtrack to your life.

Hoofdstuk 2 - Homecoming.

Mijn vader leek alle tijd van de wereld te nemen om zich aan te kleden en dan eindelijk naar beneden te komen. “God, pap, hoelang kan een mens erover doen om zich klaar te maken?!”� reageerde ik dramatisch. Hij keek me sarcastisch aan en liep toen door naar mijn moeder, om haar een zoen te geven. Ja, mijn ouders waren nog jong. Mijn moeder was nog maar 34 en mijn vader 35. Ze hadden vroeg gekweekt. “Anouk is nieuwsgierig naar haar cadeau..”� informeerde mijn moeder hem en knipoogde. “Achzo, vandaar het hevige ‘wakker worden’-ritueel?”� Ik bloosde en keek hem van onder mijn wimpers aan. “Sorry?”� mompelde ik zachtjes en pruilde lichtjes. Ze schoten beiden in de lach, net als de vier jongens, die er rustig bij zaten. Ik keek hun nepkwaad aan: “Nou, lachen jullie me uit of zo?!”� Zes hoofden schudden onschuldig heen en weer. “Ik weet écht niet waarover je het hebt hoor!”� zei mijn vader kalm, een lach onderdrukkend. “Ja ja, het is alweer goed. Waar is dat cadeau dan?”� Mijn zin was nog niet afgerond, toen een luid getoeter mijn oren bereikte. “Hé? Wie is dat nou?”� Ik sprong recht van de stoel en liep naar het raam, dat uitkeek op de oprit, en sprong haast een gat in de lucht. “Wat?! Elias?!”� riep ik zowat en stormde de deur uit.

Ik vloog in zijn armen en knuffelde hem bijna plat. Elias was drie jaar ouder dan mij en was, buiten mijn broer, ook mijn beste vriend. Alle ‘clichés’ over de grote broer die de jongere zus beschermd, wel, die waren allemaal waar bij ons. Ik was trots dat ik hem mijn grote broer mocht noemen. Nadat we uitgeknuffeld waren, deed hij een stapje naar achter en bekeek me grondig. “Zo, wat ben je mooi geworden, zus!”� Ik stompte hem tegen zijn schouders. “Moet jij net zeggen!”� Elias was een look-a-like van Alex Evans. Kan je je hem dus al wat beter voorstellen? Mooi. “Zeg zeg, niet te bescheiden, Noukie.”� Hij woelde door mijn haar en drukte zijn lippen tegen mijn voorhoofd. “En wat vind je van je cadeau?”� Ik glimlachte breed: “Ik had me geen mooier cadeau kunnen inbeelden!”� En nam hem weer in mijn armen voor een volgende knuffel. “Gekkerd, ik bedoel niet mezelf hé!”� lachte hij en wees in de richting van de auto. Ik keek hem niet-begrijpend aan en volgde zijn uitgestoken vinger. “Wat? Is die voor mí­j?!”� Een glinsterende, grijze Volvo C30 stond naast hem te pronken. Hij knikte zijn hoofd en ik stond haast te hyperventileren. Ja, dit was dezelfde auto als Edward Cullen uit Twilight had. Ik was niet enkel verslaafd aan Tokio Hotel, maar ook aan de boeken en films van Twilight. Nadat ik weer wat lucht gevonden had, kon ik een gil niet onderdrukken. “Ieh. Ieh. Ieh!”� Ik sprong hyper op en neer, de starende ogen negerend, en liet mijn vingers lichtjes over de motorkap glijden. “Van - mij.”� Zuchtte ik, helemaal in de wolken. “Ja, dat is van jou, zusje van me! Maar beloof me één ding?”� Ik keek even op in zijn helderblauwe ogen. “Wees voorzichtig.”� Ik knikte en stortte me toen weer in zijn armen. Was het al één jaar geleden dat ik hem gezien had? Al de eenzame maanden waren onmiddellijk vergeten, nu ik hier weer in zijn armen stond, zijn geur kon opsnuiven - Axe Dark Temptation, altijd mijn favorietje geweest - en zijn stem kon horen. Pas toen ik hem weer losliet, leek hij de jongens achter me op te merken. Hij hield zijn hoofd wat schuiner en keek me vragend aan. “Tokio Hotel?”� vroeg hij ongelovig. Ik knikte mijn hoofd en beet op mijn onderlip, zijn reactie afwachtend. “Vandaar de grote bus hier op straat!”� Ik wist wel dat Elias niets tegen de jongens had, maar het was toch een grote opluchting toen er een grote glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij sloeg een arm om mijn schouders en liep met me mee naar binnen, terwijl hij druk begon te praten met mijn ouders.

Reacties: