FanFic.nl

Can you help me?

Deel 2

’s Avonds zit ik met mijn Kira, mijn moeder en Jason aan tafel. M’n moeder stelt Kira vragen over wat ze vandaag gedaan heeft. Dan zegt Kira dat ze in de speeltuin is geweest. Ik schrik. Hopelijk zegt ze niks over Kiro! ‘Ben je met dr naar de speeltuin gegaan?’ vraagt mijn moeder verbaasd. ‘Ja, dat vonden we leuk, ze wilde er graag heen.’ verzin ik snel. ‘En morgen gaan we weer!’ roept Kira dan. ‘Wat leuk lieverd.’ zegt mijn moeder vertederd. ‘Kiro komt ook hè Kiara?’ zegt Kira dan enthousiast. Ik verstar, en kijk naar mijn bord. ‘Wie is Kiro?’ vraagt mijn moeder. Ik hoor gewoon aan de toon dat ze het aan mij vraagt. ‘Niemand.’ zeg ik snel. ‘Kiro ging met mij op de schommel!’ hoor ik Kira nog steeds enthousiast kletsen. Ze is zich totaal van geen kwaad bewust. ‘Was Kiro ook in de speeltuin? Wie is dat dan?’ vraagt mijn moeder. ‘Ik ging weg, en toen kwam Kiro. En toen gingen we schommelen. In de speeltuin.’ vertelt Kira. ‘Je bent je zusje kwijt geraakt?!’ hoor ik Jason boos zeggen. ‘Ze rende weg! Ik was haar ineens kwijt!’ wil ik mezelf nog verdedigen, maar het is al te laat. Met een harde pets voel ik Jasons vlakke hand op mijn wang neerkomen. Ik voel het bloed naar mijn wang stijgen. ‘Maak dat je naar je kamer komt! En gauw!’ schreeuwt hij. Ik sta op en loop naar boven.
Eenmaal in mijn kamer kijk ik in de spiegel. Dat zal wel een blauwe plek worden, denk ik somber. Ik laat me achterover op mijn bed vallen.
Dan hoor ik Kira beneden huilen en Jason schreeuwen. ‘Hoe haal je het in je hoofd om weg te lopen! Verwend kind!’ schreeuwt hij. Ik ren de gang op en de trap af. Als ik de eetkamer binnenstorm zie ik nog net dat hij Kira door elkaar schudt. ‘Stop daarmee!’ schreeuw ik. Jason kijkt me aan en ik zie aan de blik in zijn ogen dat hij woest is. Ik moet uitkijken met wat ik zeg. ‘Sinds wanneer bepaal jij dat?’ zegt hij spottend, maar hij laat Kira wel los. Mijn moeder neemt haar gauw mee naar boven. Jason stapt ondertussen op mij af. ‘Blijf uit mijn buurt.’ zeg ik dreigend. Maar hij komt steeds dichterbij. Ik zet steeds een stap naar achteren, maar al snel bots ik tegen de muur. Ik kan niet wegkomen. Jason staat vlak voor me en grijpt me bij mijn arm. Ik probeer me los te rukken, maar hij is te sterk. Nog altijd zegt hij niks, maar hij kijkt me alleen maar aan. De greep om mijn arm wordt steeds strakker. ‘Laat me los.’ zeg ik. ‘Nog één keer zo’n grote mond, en ik maak je dood.’ zegt hij dreigend. Dan laat hij me los en loopt hij de kamer uit. Ik laat me stilletjes langs de muur naar benden glijden en huil zachtjes.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.