FanFic.nl

Autumn days will fade away!!!

Hoofdstuk 32:

Diep in mijn onderbewust zijn wist ik dat ik wakker moest worden.
Ik probeerde het uit alle macht.
In mijn diepe slaap voelde ik hoe er een zachte deken naast me kwam liggen.
Ik draaide me richting de deken en sloeg man arm er om heen.
Ik voelde me kalm worden.


Na een tijdje werd ik wakker,het was donker,mensen riepen mijn naam.
Het waren geen mensen maar mijn famillie.
De deken lag nog steeds naast me.
Toen ik beter keek zag ik dat het geen deken was maar een wolf.
Op het moment dat ik met mijn hand over zijn vacht ging opende de wolf zijn ogen.
Ik keek in zijn ogen.
Ze kwamen me zo bekent voor.
Hij stond op,legde een brief bij me en liep weer weg.
Langzaam opende ik het klein beetje doorweekte papier en zag dat het van Jake was.
Mijn Jake.
Zoals hij dat zei klonk goed.
Het heeft hem volgens mij moeite gekost het te schrijven,vele zinnen waren doorgekrast.
En er zaten inktvlekken op het papier.
Als ik bij hemw as geweest had ik er grappen over gemaakt.
Hem diep in de ogen gekeken en hem gekust.
Hem vast gehouden.
Ik besloot maar naar de anderen te gaan.
Edward praatte tegen me in mijn hoofd.
'Kom naar huis,we wachten op je.'
'Waarom?'
'Kom gewoon naar huis.
We hebben je de hele nacht gezocht.'
'Goed ik kom al naar huis'
En ik rende mijn weg terug.
De schrik die ik de dag daarvoor had beleeft was nog niet weg.
Maar ik hield mijn mond en sloot mijn hersens daarvan af.
Eenmaal thuis liep Alice op me af en knuffelde me 'We dachten dat we je voor altijd kwijt waren!'
De rest kwam ook naar me ote.
'Soms heeft iemand tijd nodig,en vooral jonge vampieren.' Zei Carlisle.
Esmé keek me een beetje teleurgesteld aan.
Ze heeft al die tijd dat ik bij hen was gezorgt voor me alsof ik haar kind was.
Iedereen hield voor de rest zijn mond,we zatenb in de woonkamer en keken TV.
De brief van Jake was nog steeds in mijn broekzak.
Ik dacht er de hele tijd aan.
Ik stoote Achlys even aan en wenkte haar dat ze mee naar boven moest komen.
Jack liet haar los en we liepen de trap op.
Eenmaal in mijn kamer gaf ik haar de brief.
Ze las hem snel en gaf hem terug.
'Ik ben ergens achter gekomen.'Fluisterde ze snel.
'Wat dan?'vroeg ik haar.
Ik hoorde de zorgen in haar stem en wist dat ik op dit moment moest kiezen.
'Edward houd ook van je,hij heeft je gedachten gevolgt,en geprobeert contact te zoeken.
Hij wou je in de buurt hebben,en hij houd je op afstand maar ik hoorde als enige de wanhoops schreeuw die hij uitte toen hij merkte dat je weg was.'
Ik keek haar verbaast aan.
Dit was wat ik wou een paar maanden geleden.
Maar nu weet ik het niet meer.
Ik draaide me om en liep weer naar de deur,maar Achlys pakte mijn pols vast,'Ik heb je gemist zusje.' Fluisterde ze en ik liep naar hara terug en omhelsde haar.

Reacties: