FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

45.

Bill
Finn op zijn rug, onder me. Hij hijgt, zijn lippen glimmend van mijn speeksel en het wit van zijn ogen doortrokken met bloedwolkjes van het huilen. Hij staart van mij naar Tom, snapt niet waarom de kamer plots vol elektriciteit hangt.
Tom in de deuropening, versteven, zijn hand nog op de klink. Knipperend, adem bevroren op zijn lippen, beentje gelicht door wat hij ziet. Pijn die zo snel komt dat het besef er achteraan moet hollen.
Ik, mijn knieën rond Finns heupen geslagen en mijn handen in zijn hals. Ogen groot van de schok, een hartslag als een opbouwende beat. Schuldgevoel raakt me als een vuistslag tussen mijn ogen.
‘Tom...’ Mijn stem en zijn naam breken door de zeepbel. Hij klemt zijn lippen op elkaar, slaat de deur achter zich dicht en stampt de trap af. Elke dreun schopt mijn paniek omhoog.
Ik rol van Finn af, grabbel mijn shirt en gsm bij elkaar en ren struikelend naar de gang. Shirt over mijn hoofd, sneller, naar beneden, uitglijdend over de gladde vloer. Keuken, verbijsterde gezichten van Georg en Gustav, de voordeur slaat dicht. Mijn jasje hangt over een stoel, ik pik het in de vlucht mee en ren naar de deur, de andere twee op mijn hielen.
‘Tom!’ Tussen rennen, stappen en vallen in werkt hij zich door de straat. Hij kijkt niet om.
‘Wat was dat?’ vraagt Georg, maar ik negeer hem. Achter ons gaat de voordeur weer open en Finn kijkt me aan, vragend begrip op zijn gezicht. Grijs wolkenzonlicht weerkaatst op de piercings op zijn borst en buik en verstopt zich in zijn haren. Ik knik, een traan rolt naar beneden in de beweging. Als ik me omdraai staan Georg en Gustav me met open mond aan te gapen en is Tom de straat al uit.

Loodzware stilte in de auto. Georg rijdt, Tom zit naast hem, ik zit op de achterbank met Gustav. Iedereen staart naar de weg en houdt zijn kaken stijf op elkaar, twee van ons omdat ze niet weten wat te zeggen, één omdat hij zowel woedend als vreselijk gekwetst is, en de laatste omdat hij de grootste loser in de geschiedenis van de mensheid is.
Met lood in mijn schoenen stap ik uit de auto aan de ingang van ons appartement. Georg haalt zijn schouders half op en Gustav duikt dieper weg in zijn kraag. De achterlichten verdwijnen om de hoek wanneer de straatlichten aan gaan. Tom loopt naar de deur zonder me aan te kijken.
De voordeur slaat dicht en hij gooit zijn vest en pet over de kapstok. Ik ga hem achterna richting woonkamer, staar ongemakkelijk naar zijn rug.
‘Tom?’
Het gaat zo snel dat ik de pijn pas voel als ik tegen de grond ga. Tom torent boven me uit, vuisten gebald, ademhaling zwaar en ogen vol tranen. Ik kan geen geluid maken, ook al zitten mijn voortanden door mijn lip en vult mijn mond zich langzaam met bloed. Een klein straaltje loopt langs mijn mondhoek maar ik durf het niet weg te vegen.
‘Charlie’s tweelingbroer,’ zegt hij schor. ‘Je bedriegt mij met haar tweelingbroer amper twee uur na haar begrafenis? Dacht je soms dat ik niet merkte hoe erg hij op haar leek? Dat maakt het nog duizend keer erger.’ Even lijkt het erop dat hij zich op me gaat werpen en me volledig in puin slaan, dan laat hij zijn handen zakken. ‘Dit vergeef ik je niet. Ik had nooit gedacht dat iemand me zo zou kunnen kwetsen, maar gefeliciteerd, je hebt een manier gevonden.’ Hij draait zich om en loopt naar zijn slaapkamer, ik hoor het slot klikken en even later knalt Sammy Deluxe op maximum volume door de luidsprekers van zijn muziekinstallatie.
En ik blijf op de parket van de woonkamer liggen. Ik kan me niet bewegen, hoe ik het ook probeer. Mijn wang tegen de grond, opgerold als een foetus, bloed in mijn mond en op mijn kin en na een poosje ook in een donkere vlek op het hout. Denkend.
Misschien gaven we allebei wel meer om Charlie dan we beseffen.
Geen tranen.

Mruh, er is iets mis met mij! Ik krijg gewoon geen langere of betere hoofdstukken meer uit mijn vingers! Energielevel staat op nul en zakt nog steeds, inspiratie is gaan vliegen. Ben ik ziek? Ga ik dood? Antwoord op een gele briefkaart, dringend!
Of misschien ben ik gewoon moe door mijn eerste week als 'working girl'. Dat kan ook.
Anyway, heel erg bedankt aan iedereen voor de comments, always love to hear from you guys. En het volgende stuk wordt beter, promise.

Dorien <3

Reacties: