FanFic.nl

I'm not dead...Or not?

De volle maan schijnt helder aan de lucht, af en toe is er een sterretje aan twinkelen. Het is het koudste avond. Ik, Himiko Hatori, Loop over staat heen op weg naar huis met een mp4 in me oren, wat is het leven immers zonder muziek?
Ik voel me mobiel trillen, met een zucht zet ik me mp4 uit en deed de oortjes uit me oren en nam de telefoon op. 'Met Himiko, Oh hoi mam. Ja, ik kom al naar huis toe. Doei' Meteen druk ik me mobiel uit, me moeder is over bezorgt, geen wonder. Ik besluit nog even naar het kerkhof te gaan. Ik loop regelrecht naar een graf toe, het graf van Aiko mijn jongere zusje. Ze leeft al een jaar niet meer, ze was 7jaar toen ze overleed en ze was anders vandaag 8 jaar geworden. Een traan ontsnapt uit me ogen en rolde over me wang heen.
Ik zie die dag toen het gebeurde voor me.

We waren alleen thuis, mam en pap waren naar een feest van papa's werk.
Ik moest op Aiko passen.
Aiko was op haar kamer en speelde met haar poppen, ze was altijd zo gek op haar poppen.
Was ik maar bij jou gebleven dan was het niet gebeurd. Een gil liet me schrikken, en ik rende meteen naar Aiko haar kamer toe.. Maar ik was al te laat, een gedaante verdeen weer als sneeuw voor de zon. Mijn zusje lag levenloos op de grond, haar ogen wijt open. Ik knielde er bij neer en hield haar tegen me aan, zo zat ik uren met haar tot me ouders weer thuis kwamen. Haar huid was koud geworden. Mijn tranen vielen op haar wang.
Me ouders waren totaal overstuur toen ze in haar kamer binnen kwamen lopen, hun konden het niet geloven en zelf ik kon dat ook nog steeds niet.
Aiko werd begraven en het was een ramp, zoveel verdriet van mensen.
Maar wie haar moordenaar ook was, die gene zal boeten dacht ik op de begravenis.

Een traan rolde weer over me wang heen, legde voorzichtig een hand op Aiko haar grafsteen. 'waar je ook bent, je hebt nu vrede lief zusje' zeg ik zachtjes wetend dat ze het toch niet hoort maar dat doet er niet toe.
Ineens voelde ik een koude wind om me heen, onatuurlijk was het.
'Himiko...' zei een klein kinder stemmetje, zo zacht en ontschuldig.
Meteen draaide ik me om, maar hellaas er was niemand. Ben ik gek aan het worden? Ik sta snel op en besluit om nu naar huis toe tegaan.
Thuis aan gekomen, kijken twee onrustige blikken me aan, ik zucht en rol met me ogen. 'lieverd,je bent veelste laat thuis' zei me moeder streng maar toch ligt er onrust in haar ogen 'mam, ik ben geen klein kind meer' mompel ik en loop meteen de trap op naar boven.
Ik loop naar de badkamer en poets me tanden en dronk daarna wat water en loop terug naar bed en val al snel in slaap.

Reacties: