FanFic.nl

Everything will be fine

25.

“Gaat het?”�, ze weet dat dit een overbodige vraag is aangezien mijn make-up naar alle waarschijnlijkheid al op mijn knieën hangt, maar stelt ze toch. Ik haal mijn schouders een beetje scheef op en stap voorzichtig in haar armen. Tegen mijn wil in begin ik te huilen, zo luid dat zelfs haar moeder ongerust in de hal komt kijken.
Ze knikt naar Sofie, wat wil zeggen dat ik hier kan blijven vannacht. Mijn vader komt me morgen halen. Hij wou best meteen komen, maar ik wilde niet dat Jasmin door mijn toedoen alleen moest blijven ‘s nachts. Nadat ik beloofde om niet thuis te slapen stemde hij toe.
Net toen ik aflegde strompelde ze binnen. Ze zag de angst in mijn ogen en grijnsde. Die grijns die enkel ‘s avonds naar boven komt. Die grijns die me doet huiveren. Die grijns die ervoor zorgt dat Sofie niet meer komt slapen. Die grijns die mijn vader ertoe dreef te vertrekken. Dí­é grijns. Ik duwde me recht en zocht steun aan de ladekast naast mij. Ze kwam dichter en sloeg in een onverwachte beweging haar armen om mijn nek.
“Ik haat je.”�, fluisterde ze.

Na mijn hele verhaal zit ze me een beetje verdwaasd aan te kijken. Ik weet wat ze denkt. Dat het enkel erger wordt. Weet ik best wel, maar ze is en blijft mijn moeder.
Ik heb geen idee wat er nu eigenlijk zal gebeuren. Met mij. Met haar. Zou alles nu anders worden? Opnieuw…
Haar moeder komt binnen met tassen koffie en plakjes cake. Ik wil niet onbeleefd zijn en neem het aan, al weet ze wel dat ik echt geen honger heb.

“Yaren? Yaar?”�
“Hmm… Wat?”�, ik open één oog en staar ik het wakkere gezicht van Sofie.
“Je vader is er.”�
“Wat?”�, ik duw me recht en herinner me ineens wat er gisteren gebeurde. “Hoe laat is het?”�, vraag ik wat verdwaasd.
“Bijna 10”�
“Verdorie.”�, met één been in bed en het andere vast onder haar gewicht probeer ik me recht te zetten. Ze proest het uit als ik bijna mijn evenwicht verlies waarna ik me meteen bovenop haar werp. Boontje komt om z’n loontje.
Uiteindelijk toch aangekleed begeef ik me naar beneden. Ik heb totaal geen zin in het hysterisch gedrag van mij vader en hoop stiekem dat we meteen vertrekken. Beneden gekomen zie ik meteen zijn vertrouwde, maar onverwachte ogen in de mijn staren. Geweldig. - En dat was dan ook nog eens sarcastisch bedoeld.
“Gaat het?”�, vraagt hij stil wanneer hij naar me toe stapt. Sofie laat ons meteen alleen.
“Denk het.”�, en terwijl haal ik mijn schouders op.
Een beetje onwennig neemt hij me in zijn armen. Verbazingwekkend genoeg laat ik hem het toe, maar ik knuffel niet terug. Lukt niet echt.
“Het spijt me.”�, de zachte toon in zijn stem zorgt ervoor dat ik kippenvel krijg.
Ik duw hem een beetje weg, “Waarom ben je meegekomen?”�
“Ik was bezorgt, is dat niet normaal?”�
Opnieuw haal ik mijn schouders op. Nog voor hij of ik iets kan zeggen komt mijn vader de gang ingelopen. Daar gaan we.

Na dat hele gedoe zitten we uiteindelijk in de auto. Ik moest ze alle twee tegenhouden om niet naar mijn moeder te gaan. Daar had ik zeker geen zin in…
Iedereen zwijgt. Het is zo’n erg onaangename stilte. Hij kijkt om terwijl mijn vader zacht vloekt op het passerend verkeer. Hij staart zo intens dat ik me afvraag wat hij probeert te ontdekken in mijn ogen. Uiteindelijk is hij degene die zijn ogen afwend. Misschien vraagt hij zich af wat ik weet te ontdekken in de zijne. Dat zou iets nieuws zijn. Zijn telefoon gaat en hij probeert de persoon aan de andere kant discreet af te wimpelen, wat na enkele minuten toch lijkt te lukken.
“Dus”�, begint mijn vader. Met tegenzin kijkt ik hem aan in de achteruitkijkspiegel. Als hij merkt dat hij mijn aandacht heeft gaat hij verder. “Sofie zorgt ervoor dat al je spullen bij mij terecht komen. Je gaat voorlopig niet terug.”�, zijn ogen flitsen tussen mij en de weg.
“Niet?”�, vraag ik stil. Hij weet wat ik bedoel. Zonder mij is mijn moeder niets. Ik moet terug.
“Schat,”�, ik kijk terug op. “voorlopig.”�. Ik knik. Niet wetend wat er met haar zal gebeuren als ik er niet meer ben om voor haar te zorgen.

Ik

Mag ik even? Wauw, de laatste tijd val ik jullie nogal lastig denk ik. Moet ik minder onderbreken? Ik doe het lekker toch.
Hier gaan we…
Yaren voelt de laatste tijd haar leven zo snel veranderen dat ze niet meer weet wie ze nodig heeft. Gustav, nou ja… Die was vertrokken. En een Gustav die vertrekt was niet meteen terug te verwachten. Het deed minder pijn dan ze dacht. Maar iets knaagde aan haar, diep vanbinnen. Meende hij echt wat hij zei? Dat hij van haar hield. Ze pijnigde haar gedachten en vroeg zich of Tom ooit zoiets tegen haar had gezegd. Ze was bijna zeker van wel. Maar had ze dan ook die intensiteit in zijn ogen gezien als in die van Gustav?
Nu vraag je je af, waarover ben je bezig? Gustav zit toch gewoon in de auto? Niet dus. Het is Tom. Tom die haar kwam redden. Een ongewoon tafereel.
Dat knaagde ook. Ze was blij iemand te hebben, maar ergens diep wou ze dat die iemand toch Gustav was geweest. Het gevoel van gemis werd elke dag sterker. Nog sterker en dieper dan toen. Maar het was zo goed als onmogelijk om hetzelfde, zo diep, te voelen als wat hij voor haar voelt. Zo heeft ze zelfs nooit over hem gedacht.
Tom, dat was diegene waar ze van had gedroomd. Inderdaad, gedroomd, verleden tijd. Zou er nu nog iemand anders zijn voor haar? Of zou ze voor eeuwig en altijd een eenzaam, gebroken zieltje blijven?

Reacties: