FanFic.nl

The dark side of the sun.

Dinsdag; 30 juni.

Nooit gedacht dat de liefde van mijn leven de persoon zou zijn, die ik elke dag urenlang aanstaarde op het blaadje papier tegen mijn muur. De persoon die mijn hart sneller kon laten slaan, slechts al bij het zien van zijn foto’s, zijn interviews, videoclips en optredens. Nooit gedacht dat net hí­j degene was die verliefd op me werd, toen ik toevallig het podium van zijn band moest helpen opbouwen. Nooit gedacht dat ik mezelf Letizia Listing zou mogen noemen.
Ik liet me dromerig achterover vallen op het bed en sloot mijn ogen voor een moment. Een vermoeide zucht ontsnapte uit mijn mond. Ook nooit gedacht dat touren echt zo vermoeiend was. Ik hoopte even tot rust te kunnen komen, maar dat moment werd me niet gegund. Een zacht geklop zoog me meedogenloos weer terug op aarde. Ik opende één oog en keek licht geïrriteerd naar mijn bezoeker. Toen ik echter zag dat het mijn Vlekje was, toverde ik een kleine glimlach tevoorschijn. “Stoor ik?”� fluisterde hij verontschuldigend. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en merkte hoe hij stil naar het bed geschuifeld kwam. Ik schoof wat op, zodat hij naast me kon komen liggen. Hij legde zich neer en plaatste zijn hoofd tegen mijn schouder aan. Het bleef een tijdje aangenaam stil. Het was lang geleden dat we nog wat tijd onder ons tweeën doorgebracht hadden. Hij zuchtte even diep en durfde als eerste de stilte te doorbreken. “Je raadt nooit wat Mona net gezegd heeft..”� Hij lachte kort en stil. Ik grinnikte: “Mona vertelt zoveel, Vlekje. Dus, vertel me eens wat ze nou zei.”� Hij lachte, ditmaal luider. Mona was de kokkin op de tourbus. Ze was drie jaar ouder dan mij, wat dus betekent dat ze 22 jaar was. Ze was een aardig persoon en na al die jaren een goede vriendin geworden. Het enige probleem bij Mona was dat ze praatziek was. In de ernstige vorm van het woord! Echt waar, haar mond stond geen vijf seconden stil, niet gelogen! Maar we hielden van haar en soms kon er ook wel wat zinnigs tussen haar gebrabbel zitten. “Ze vertelde me net dat ze een oogje had op-”� “Nee, toch niet op David?”� viel ik hem ongelovig in de rede. Ik voelde hoe hij zijn hoofd knikte. “Toch wel!”� Ik kreeg spontaan medelijden met hem. Mona was mooi, maar David zou nooit bij haar passen, laat staan voor haar vallen. David was het omgekeerde van Mona. Ondanks dat David de manager was van de jongens, was hij niet erg spraakzaam. Maar hij had ook wel bepaalde momenten waarop zijn mond een spraakwaterval voorstelde. David kon soms grappig uit de hoek komen, maar was wel de persoon bij wie je altijd terecht kon voor een serieus gesprek. Echt, hij was een schat van een vent. Hij vertelde me het verhaal in geuren en kleuren en ik lachte zoals ik een tijdje niet meer gedaan had. Ik was zo blij dat Bill en ik weer tijd met elkaar konden doorbrengen. De afgelopen weken waren niet erg min voor onze vriendschap geweest. Gelukkig beleefden we nu weer een rustig moment.

Reacties: