Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Letters » 20. de zin van het leven.
Letters
20. de zin van het leven.
Janne POV:
Vandaag was de dag, vanavond om 8 uur zou Tokio Hotel optreden. Waarom had ik gezegd dat ik mee zou gaan? Alles was beter als naar die homo’s kijken. Achja, ik moest me er maar bij neerleggen. Ik had het nou eenmaal beloofd en er kon niet veel meer aan gedaan worden. Ze hadden al een kaartje voor me gekocht. Alleen al om zeven uur ’s ochtends er staan?
Hier stonden we dus, voor het Paradiso. Minutenlang, minuten en minuten lang.
“Zal ik wat te drinken halen?”¯ vroeg ik daarom maar. De andere twee knikten me toe. We zaten voor de deuren en ze zouden voor niemand hun plek opgeven. Ik was gedoemd om alles te halen. Grinnikend bedacht ik me hoe het zou gaan als ze naar de wc moesten. Dat werd hilarisch.
Voor de Albert Heijn bleef ik staan, hij was gesloten. Wat had ik dan ook anders verwacht om kwart voor acht. Ik besloot om maar even te blijven wachten.
Eindelijk gingen die deuren dan open. Ik ging naar binnen, pakte een hoop te drinken, wat te snacken, te eten en een paar tijdschriften. Ik liep naar de balie en rekende het af. Met twee volle plastic zakken liep ik terug.
“Volgens mij hebben we hier wel genoeg aan”¯, zei ik en zette met een zucht de zakken neer.
“Danke sjatz”¯, riep Sarah hyper uit. Ze was veel energieker dan normaal, ze had ook die blik in haar ogen wanneer ze iets achterhielt. Mijzelf afvragend wat het zou kunnen zijn pakte ik een blikje energy-drink en klokte het in een keer achterover.
Langzaamaan druppelde er steeds meer mensen bij. We waren een erg grote groep geworden. Iemand had een draagbare cd-speler meegenomen en ze hadden schrei erin gegooid. Zonder erop te letten welke muziek het was, ik was toch gedoemd tot Tokio Hotel die paar extra uren maakte ook niets meer uit, danste en zong ik net zo hard mee als de anderen. Lachend keek ik naar Sarah en Evian. Ze stonden voor de deur te dansen, degene wegjagend die hun plek in wilde nemen. Net toen ik me weer omdraaide zag ik Claudia eraan komen, samen met een vriendin. Ze liepen regelrecht op Sarah en Evian af. Ik ging er snel naartoe. Ze was nooit iets goeds van plan, deze keer dus ook niet dacht ik zo.
En ik had gelijk, ze bleef voor ons staan met die o zo arrogante blik van haar. Vieze slet dat ze er rondliep. Dat was nog niet eens gelogen ook, de dingen die ik over hí¡í¡r wist, daar gingen je oren van klapperen. Ik was alleen niet zo laag als haar om die te gebruiken. Zelfs Evian en Sarah had ik er niet over verteld, zij zouden het verkeerd gebruiken.
“Staan jullie hier al de hele dag?”¯ vroeg een snijdende stem. Het was inmiddels zes uur ’s avonds geworden.
“Problemen mee?”¯ vroeg Evian kattig. Ze ging met gebalde vuisten in de zij tegenover Claudia staan.
“Nee totaal niet, arme mensen moeten de hele dag wachten, zoals jullie. Of je bent rijk, zoals mij en hebt backstage pasjes.”¯ Ze zwaaide triomfantelijk met de pasjes die om hen nek hingen. Tot mijn verbazing begon Sarah te lachen. Was ze compleet gek geworden? Ik dacht dat dat gevaar was geweken.
“Wees maar blij met je pasjes”¯, zei ze nog steeds lachend, “wij hebben hier de hele dag voor de deur gestaan, we staan straks eerste rij, dat is een veel beter zicht dan achter de coulissen. Daar kan Gussie niet voor je vallen. Wat ook nooit zal gebeuren wanneer hij Evian eenmaal ziet.”¯ Claudia deed haar mond open en dicht. En weer. Ze deed haar mond weer open. Eindelijk ging ze dan wat zeggen.
“Mocht ze willen, dan zou ze eerst eens wat af moeten vallen.”¯ Evian keek Claudia schamper aan.
“Ik heb tenminste niet die vetrollen net als jou, ooit gehoord van een broek in jouw maat kopen?”¯ Dat was zo waar dat Claudia niets meer ertegenin kon brengen. Ze snoof nog een keer luid, riep Katja, die vriendin van haar, en liep met neus in de lucht verder.
“Ev, Saar, jullie hebben haar niet afgemaakt”¯, riep ik verbaasd uit. Ze haalde, tegelijkertijd met een verlegen glimlach op hun gezicht, hun schouders op.
“Nou ja, ik heb best een kerstgevoel vandaag. Geen killing vandaag, ’t is een blijde dag”¯, zei Sarah. Ze begon te lachen. “Kerstmis, hoe kom ik erop.”¯
“Niet zo vreemd, dat gevoel heb ik ook. Dat gevoel van eensgezindheid - weg jij! - “, een meisje van veertien jaar probeerde voor te kruipen, al ging dat nauwelijks aangezien Sarah letterlijk tegen de deur aanstond, “en geborgenheid. Ik ben de hele dag al vrolijk, net als met kerst.”¯ Evian keek een beetje bevreemd. Ze vond het zo te zien maf om in juni te zeggen dat je een kerstgevoel hebt.
“Ik snap wel wat jullie twee bedoelen”¯, zei ik tegen de andere twee, “je merkt echt een verbonden gevoel tussen de fans. Net als wat je met kerst hebt. Oude vriendschappen worden weer opgenomen, vroegere vijanden doen dan normaal. Dat laatste heb je nu niet, maar toch lijkt wel op kerst.”¯ Sarah begon weer te lachen.
“Moet je ons nou horen”¯, gierde ze, “we lijken wel een stel filosofen. Wat is de zin van kerst.”¯ Evian en ik keken elkaar aan en begonnen eveneens te lachen.
“En wat is volgens jullie de zin van het leven?”¯ zei Evian met een overdreven gemaakt Engels accent. Ze hield haar pink op terwijl ze deed alsof ze een slokje nam van thee.
“Nou”¯, zei ik me gelijk erin verbeeldend, “je wordt geboren, leeft je leven en gaat weer dood. Gelukkig wel, het zou vreemd zijn om nooit dood te gaan. Ook best saai en vol. Ik moet er niet aan denken hoe vol het dan zou geraken, al die mensen.”¯ Sarah besloot om ook maar eens mee te gaan doen.
“Maar Janine”¯, zei ze mijn naam verlengend, “misschien, heel misschien, is er wel een rede voor leven.”¯
“Nee”¯, gierde Evian weer, “die is er niet, die moet je zelf maken. Oké wat is onze zin van het leven, welke doelen zijn er voor ons.”¯
“Nu?”¯ zei ik ook weer lachend, “het concert doorkomen zonder gek te worden. Jullie?”¯ Tevens Sarah was inmiddels aan het lachen.
“Een focking awesome tijd hebben tijdens het concert en vooraan staan,”¯ zei ze.
“En ik, ik ga de hele tijd naar Gussie kijken,”¯ zei Evian met een dromerige blik in haar ogen, “en van het concert genieten natuurlijk!”¯ Zo praatte we nog een tijdje door. Het was helemaal niet grappig, maar wij vonden het hilarisch.
“Dames, mag ik er even langs?”¯ Ik wende mijn hoofd naar de stem, een man van het gebouw wilde erdoor, waarschijnlijk om de deuren te openen.
En ik had gelijk, even later stonden we, met wat drinken in vesten gesmokkeld, op de eerste rij. We haalden ons drinken eruit, deden ze in mijn oversized broek en deden onze vesten uit. Er stond deze dag een harde westenwind, een vest was daarom wel lekker als je buiten stond. Maar binnen was het gewoon veel te warm.
Reacties:
Ik vind het echt superleuk!
En ooh, nu het concert!
Ik wil zo graag dat stuk lezen
Het lijkt me zo leuk!
Of Claudia's hoofd als ze backstage komen
Snel door<3
xx
La la la la love it!!!!
Maar snel een vervolg! Want je weet wat er nu gaat komen, en dat MOET ik gewoon snel lezen, want anders overleefd me hart het dit keer echt niet
Xoxo
Weiteren <3