FanFic.nl

Toms Twin

Deine Spuren führ´n zu mir

Het is vrij stil op mijn kamer. We zitten hier met zijn drieën, maar niemand die wat zegt. Idee van mijn moeder. Niet dat stil zijn, maar op mijn kamer zitten, zo zou het misschien wat beter klikken tussen Rea en Evelyn. Veel heb ik nog niet gemerkt. Evelyn ligt op haar buik met haar benen in de lucht, die telkens elkaar kruizen, en staart wat naar haar nagels. Bill heeft de bureaustoel bevordert en draait wat halve rondjes, wat piepende geluiden veroorzaakt en mijn irritaties omhoog werkt. Ikzelf zit ook op bed. Mijn rug heb ik naar voren gebogen met mijn armen op mijn bovenbenen steunend. Zo bekijk ik Rea die half weggezakt in een poof zit.
Mijn ogen beginnen letterlijk te glimmen als ik zie dat Rea een akoestische gitaar, wat naast haar staat, van een standaard afhaalt. Zachtjes laat ze haar vingertoppen over de snaren glijden, produceert zo een bekend deuntje in mijn oren.
“Leuk, je kan ‘Geh’ spelen.”� Verwonderd kijkt Evelyn op, heeft geen interessen meer in haar nagels en bekijkt Rea die telkens het deuntje herhaald. Op sommige momenten improviseert ze weer, maar het blijft herkenbaar. “Kan je nog meer spelen van Tokio Hotel?”�
Verbaasd kijkt Rea op, haar wenkbrauw lift ze omhoog. Heeft geen idee wat Evelyn bazelt, dat verteld de uitdrukking op haar gezicht mij. Het laat me wel wat schamen en als ik naar Bill kijk zie ik dat hij zich het precies hetzelfde voelt. Zijn draaien op de stoel is gestopt en heeft zijn handen op zijn schoot gelegd om zo ongestoord aan zijn eigen vingers te friemelen.
Over Tokio Hotel zijn we niet even eerlijk geweest, het liedje ‘Geh’ is een van die ‘geheimpjes’. Wat Rea speelde is van haarzelf. Eén van de eerste riedeltjes die ze uit de blote kop verzon. Speelde het wanneer ze zich verveelde en met mij en Bill op haar kamer zat. Ze speelde onder het denken van wat we eens konden gaan doen. Het deuntjes is me bij gebleven en het bleek dat Bill het ook niet bepaald was vergeten.

Met zijn allen in de tourbus, de 1000 hotels tour aan het houden. Ik zit op mijn bed met mijn akoestische gitaar op mijn schoot. Veel haal ik niet uit, ik wrijf wat over de body en staar wat duf voor mij uit. De laatste tijd zweeft de naam ‘Rea’ steeds meer door mijn gedachte. Is aangestrand en wilt zich niet meer mee laten nemen door de wegtrekkende golven. Blijft daar maar steken. Het leidt mij ontzettend af, dat is zeker. Iedereen merkt het ook. Mijn reactievermogen is zeer laag, mijn ogen staan op de droomstand en ik heb mijn gitaar vaker dan normaal vast, eraan vastgebrand kan je het bijna noemen.
“Tom, ben je hier?”� Bill verschijnt in de deuropening. Zijn bezorgde gezicht wordt omhult door zijn stijlen haren die netjes over zijn schouders vallen. Rustig loopt hij naar mij toe en gaat naast me zitten.“Ik merk het Tom, en ik heb er ook zó last van.”� Hij zucht en omklemt zijn handen om de bedrand, staart wat voor zich uit en wacht wat ik hier op te zeggen heb.
“Ik mis haar zo ontzettend. Het doet zoveel pijn.”� Ik voel me meer twee dan achttien. Gevoelens uiten is echt niks voor mij. Gelukkig weet Bill dat en zal hij me hier niet belachelijk om maken. Hij slaat juist een arm om me heen en trekt mij dicht tegen hem aan. Het voelt fijn om even zo’n broederlijke arm om je heen te hebben.
“Bill?”� Hij murmelt een ‘ja’ en wacht wat ik verder te zeggen heb. Ik schraap mijn keel. Hier komt het. “Herinner jij dat deuntje nog? Rea speelde het altijd op de gitaar.”� Rustig gljjdt zijn arm van mijn schouder en keert zijn gezicht naar mij toe.
“Ja, wat wil je zeggen?”�
“Ik kan maar niet stoppen met nadenken over haar en dat deuntje is erg speciaal voor mij geworden. Zouden we er een tekst bij kunnen verzinnen?”� Bills ogen verwateren, maar ik weet niet of het uit enthousiasme is of uit pure ontroering dat ik dit zeg. Gegeneerd kijk ik van hem weg en bekijk maar de snaren van mijn houten gitaar.
“Dat lijkt mij geweldig, heb je al een idee?”� De woorden laten me blozen. Ik heb een idee, maar dat durf ik niet hardop te zeggen. Wanneer ik de noten speelde, kwamen de woorden er vanzelf bij, alsof ze bij elkaar hoorde. Die tekst zit nu muurvast in mijn kop en het maakt me er niet bepaald vrolijk van. Misschien is het wel beter als ik het eruit zing?

Ik zong het zacht, fluisteren was het meer, maar Bill hoorde het, dat was het belangrijkste. Het sloopt me vanbinnen wanneer Bill maar geen antwoord geeft. Het zijn maar een paar woorden, maar ze betekenen alles voor mij.
“Het is prachtig, heb je meer?”� Ik schud mijn hoofd. Ik had alleen tekst verzonnen op dat riedeltje wat ze constant herhaalde. We moeten er meer bij verzinnen. “Laten we dan maar eens ons hart openzetten.”� Bill glimlacht naar mij als aanmoediging en ik begin weeral dat deuntje te spelen. Een volgorde van noten die me heel erg naar terug verlangen. Terug naar die tijd met haar.

Reacties: