Hoofdcategorieën
Home » Twilight » In Rainier, Oregon » [Negen]
In Rainier, Oregon
[Negen]
De deur naar de woonkamer heeft hij voor het gemak opengelaten, of om de stank extra te laten verspreiden. Kan ook. Je weet het maar nooit met weerwolven. Van afstand is al te zien dat de sfeer verandert is, hij is gespannener geworden. Tussen de schoolwolf en de chagrijnige is wat ruimte, meer dan de bank eigenlijk toe zou kunnen laten. Het is immers een vierzitsbank, en ze zitten er met z’n vijfen op. De jongens gooien, figuurlijk, een paar dodelijke blikken naar schoolwolf - ik heb geen zin om hem Julian te noemen - als ik binnenkom. Alleen het meisje blijft rustig. Wat zou hij nou weer misdaan hebben?
Nu ik beter kijk, valt het me pas op dat ze allemaal niet echt de moeite hebben genomen om zich normaal aan te kleden. Een broek was blijkbaar genoeg voor de jongens, het meisje draagt haar shirt als jurkje. Oke, ik draag ook een jurkje, maar dat is anders. Natuurlijk is het anders, ik.. Ik mag dat gewoon. Wat zouden toevallige voorbijgangers denken als ze hier een blik naar binnen werpen? Beginnend orgie ofzo? Gelukkig zitten de gordijnen dicht.
‘Wat is jullie besluit geworden?’ vraag ik met mijn allerliefste glimlach. En vergis je niet, die is zo lief dat het bijna eng is.
‘We zullen niet meer in elkaars gebieden komen. Wij mijden jouw, ik bedoel jullie, huis in een straal van 100 meter, en jullie zullen dat ook bij ons doen. Verder zullen jullie,’ de chagrijnige, die aan het woord was, wijst naar mij en naar schoolwolf, ‘proberen er voor te zorgen dat jullie roosters zo veranderen, dat jullie de rest van de tijd dat jij hier bent niet meer bij elkaar zitten.’ Het klinkt niet als iets waar ik nog over kan onderhandelen, niet dat ik dat wil, maar ik houd er niet van beveeld te worden. En waarom zag ik schoolwolf’s gezicht betrekken bij dat laatste? Brr.. Hij is eng. Bijna alsof hij, weerwolf, het erg vond dat hij minder tijd bij mij, vampier, zou moeten zijn. Nee, dat kan helemaal niet, van nature zijn we aartsvijanden. Haha, mijn interpretaties zijn bijna grappig. Misschien moet ik me toch eens gaan verdiepen in lichaamstaal, nu ik hun gedachten niet kan lezen. Helaas, zijn ze mijn tijd niet waard. Het is toch maar een week. Dat red ik wel. Hoop ik. Ik ben een optimist, maar wat is een week nou, als je voor eeuwig leeft?
‘Is dat alles?’ vraag ik.
‘Wat zou er nog meer moeten zijn?’ vraagt het meisje mij. Blijkbaar zijn ze vergeten dat ik weigerde niet op wolven te jagen. Mooi zo.
‘Niets,’ zeg ik, terwijl ik nonchalant mijn schouders op haal. ‘Ik kan niet in jullie hoofden kijken of zo.’ Vijf paar ogen vernauwen zich, schouders worden opgetrokken. Was het te nonchalant en leek het alsof ik sarcastisch was?
‘Wat?! Het is niet heel onopvallend dat de spanning veranderd is,’ probeer ik mezelf eruit te redden. De ogen nemen weer hun normale vorm aan en de schouders ontspannen weer.
‘Nou, er is wel een klein probleempje,’ begint te jongste, terwijl hij schuin naar schoolwolf kijkt. Hij stopt echter meteen als er vier mensen, ik bedoel wolven, hem met een ‘shut up-blik’ aankijken. Hij werpt een ‘ze moet het toch weten-blik’ terug, en krijgt meteen vier ‘nee-blikken’ terug. Word ik weer eens buitengesloten.
‘We zijn uitgepraat,’ zegt het meisje en ze staan allemaal tegelijk op. Wow, zijn ze een in vijfengedeelde machine of wat? Als ze in een rijtje naar buiten lopen, gunnen ze me geen blik waardig. Ehm.. wat heb ik hun misdaan? Behalve het vampierzijn? Ik hoor ze richting het bos lopen, en besluit dat het tijd is om de stank te gaan verjagen. Zouden we ergens wolvengeurverdelger hebben? Het zou verdomd handig zijn. We kunnen ook meteen de bank weggooien, of weggeven, aangezien deze stank waarschijnlijk er niet uit te krijgen is. Het zou wel zonde zijn om meteen het hele meubulair weg te moeten doen, maar alles stinkt. Ik zucht, Camilla zou waarschijnlijk meteen alles weggooien, maar die is nu verdwenen. Diepe, diepe zucht. Wacht, misschien heeft ze haar mobiel bij zich! Ja, ze mag wel oud zijn, ze heeft wel een mobiel. Niet dat ze er iets van snapt, maar misschien drukt ze dit keer toevallig op het goede knopje. Soms komt ze nog naar me toe, om te vragen hoe hij aan moet. Erg waarschijnlijk dat ze het goede knopje vindt, is het niet, maar altijd blijven hopen. Ik race naar boven, pak de kleren die ik vandaag aan had en vis mijn mobiel uit een van de zakken. Ik tik snel haar nummer in en druk op het goede hoorntje. Een seconde later hoor ik een bromgeluid. Helaas, ze heeft haar mobiel hier laten liggen. Waar zou ze in vredesnaam heen zijn? En waarom?
Reacties:
Snel meer!Ze komt MAKBULE halen, want die heeft geen Frans geleerd.
Foei.
En
En
En,
dit stuk is echt alles behalve crap.
Er zit wel degelijk humor in, alleen heb ik net te diep mijn nagels afgebeten en doet het pijn, dus ik ga dit keer niet citeren.
Ik ga iets zinnigs zeggen.
Echt waar.
Ik begin:
AHAHAH
wacht nee,
nu moet ik lachen.
Shit,
-Begint overnieuw-
AGAGAGAGHAHAJHASGFZ godverdomme, ik dacht dat ik al gereageert had, heb ik het niet verstuurt ahahahahahahah, ik ben zóóó dom. ahahaha
Sorry, ahahahahaha,idioot dat ik ben T_T
X3
_________________________
Verder!