FanFic.nl

The dark side of the sun.

Dinsdag; 30 juni.

“Titi! Titi?”� Zoekend keek ik de woonkamer rond van waar de stem zou kunnen komen. “Titi; in de keuken!”� Ik slenterde richting keuken en stak mijn hoofd om de deurpost. “Wat scheelt eraan, Mona?”� Ze stond aan het aanrecht en keek me redelijk overstuur aan. “Wat is Bill net tegen je komen vertellen?”� Ze liep wat rood aan. Of dat nou door het blozen kwam of door zich op te winden, ik had geen idee. Ik haalde onverschillig mijn schouders op. “We hadden gewoon een vriendenmomentje, zoals we wel vaker hebben.. Mag dat niet dan? Of heb je misschien een geheimpje tegen Bill verteld dat ik niet mag weten?”� Ik hield me voor te doen alsof ik van niets afwist, om haar niet ongerust te maken. “Euh, euh, nee hoor.”� Stamelde ze, deze keer bloosde ze wel. Ik knikte mijn hoofd, graaide een appel mee en trippelde weer naar de woonkamer. “Titi?”� Het was Gustav, die mijn naam riep. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag en zag hem aan tafel zitten. “Ja, Teddy?”� vroeg ik, terwijl ik zijn richting uitliep. Hij klopte op het plekje naast zich en haast automatisch liet ik me daar neerploffen. “Ik wou gewoon sorry zeggen voor de afgelopen weken.”� Sprak hij zacht. Ik schudde mijn hoofd: “Dat geeft niet, Teddy.. Ik weet ook wel dat al die concerten veel te vermoeiend waren en zo.”� Ik keek hem begrijpend aan. “Maar, we hebben je haast verwaarloosd!”� stootte hij er schuldig uit. “Verwaarloost nou ook weer niet hé, Gusje. Jullie hadden gewoon wat minder aandacht voor me, dat is al. En zó erg was dat nou ook weer niet hoor..”� Hij trok een wenkbrauw de hoogte in. “Nou, niet dat ik er niet van hou dat jullie me zoveel aandacht geven hoor!”� verdedigde ik mezelf. “Maar, ik was ook wel wat blij met wat rust. Wat ruimte en tijd voor mezelf, snap je?”� Hij knikte. “Oké, ik haatte het dat ik onze gesprekken niet meer kon voeren.. Niet meer kon lachen om de grapjes die jullie maakten of de kleine discussies, die jullie geregeld konden voeren, maar ik heb wat kunnen nadenken en zo..”� gaf ik toe. Hij keek me bedenkelijk aan: “Nadenken? Over wat dan? Toch niet over dat je het hier beu bent of beter; óns beu bent?”� Er lag wat paniek in zijn stem. Mijn mond zakte lichtjes open en ik schudde hevig mijn hoofd. “Nee!”� wierp ik verbaasd tegen. “Ik bedoelde gewoon, terugdenken aan de afgelopen maanden en jaren.. Weet je dat het best wel raar is?”� “Hoezo?”� “Nou, tot vijf jaar geleden leed ik een normaal, en doodsaai, leven. Tot ik weer eens meeging met mijn vader om podiums helpen op te bouwen. De dag dat ik jullie ontmoette. Voordien keek ik enkel naar jullie op posters, televisie en internet. En toen stonden jullie plots, poef, voor mijn neus en zeiden: ‘Hey meid, wil je met ons mee op tour? Je kan bij onze crew komen helpen met podia opbouwen’. Weet je wel?”� Hij lachte even om de manier waarop ik dit vertelde. “Ik bedoel maar; hallo? Ik was veertien jaar en mocht mee op tour met mijn favoriete band! Laat ons zeggen dat ik bijna heel jullie carrière al bij jullie ben..”� “En kijk tot wat dat geleidt heeft..”� knipoogde hij. Hij bedoelde dus de relatie tussen Georg en mij. Nooit gedacht dat het Georg zou worden. Ik lachte om mijn eigen gedachten. “Wat?”� lachte Gustav mee. “Weet je dat Bill vroeger eigenlijk altijd mijn favorietje was?”� Ik giechelde blozend. “Vandaar dat jullie zo verdomd goed bevriend zijn!”� Het leek alsof Gustav net een moord opgelost had, zo euforisch was hij. Ik porde zijn zij. “Neen, gewoon. Ik kan goed opschieten met Bill.. Hij kan goed luisteren en zo. Je weet wel, een echte vriend!”� Gustav keek me ‘beledigd’ aan. “En dat ben ik niet dan?”� Hij keek nepkwaad de andere kant uit. Ik kirde luid “Jawel, dwaas!”� en sloeg mijn armen rond zijn nek. Hij glimlachte breed. “Mooi zo!”� Ik drukte een kus tegen zijn slaap, stond op en besloot me even neer te gooien in de sofa.

Reacties: