FanFic.nl

Toms Twin

Escape from the truth

Er heerst een stilte. Niemand heeft doorgehad dat ik met mijn gedachte weer eens in het verleden zat, heb ik de laatste tijd wel vaker last van.
“Ja, ik speelde -hoe heet dat nummer ook alweer?”�
“Geh,”� murmelen Bill en ik te gelijk.
“-Die ja.. En hoe ging die?”�
We weten, behalve Evelyn, hartstikke goed dat Rea geen idee heeft over welk liedje het gaat. Ze geeft Evelyn gewoon gelijk. Ze wordt niet boos en zegt dat we niet met haar riedeltje er vandoor zijn gegaan. Waarom doet ze dat niet? Ik had het begrepen. Maar we praten over Rea, die is niet zo makkelijk te begrijpen.
Rea kijkt afwachtend naar Bill, die juist weer nerveus mijn kant opkijkt om antwoorden te vinden. Ik snap dat het moeilijk zal worden voor hem om te zingen, dus ik besluit maar om mee te spelen om hem te ondersteunen.
“Pak even mijn gitaar erbij.”� De witte Gibson gitaar haal ik van zijn standaard en leg het met alle voorzorg op mijn schoot. Bill staat op van de bureaustoel en loopt zachtjes rond. Evelyn kijkt al trots voor we begonnen zijn, terwijl Rea juist afwachtend kijkt omdat ze ons nog nooit gehoord heeft.
Bill zingt zacht, zijn hart en ziel is tussen elke regel te vinden. Ik voel het, Rea voelt het, het was te zien aan haar gezicht toen ik net onder het spelen opkeek. Ze hoort haar riedeltje telkens herhaald. Bills hese stem die alles verfijnd, maakt dat gevoel nog dieper. Bill zingt over ons. Over vroeger. Rea moest weg, dat wisten we verdomd goed, maar diep van binnen wilde geen één van ons dat we uit elkaar gingen.
Alles wat ik zag, waren sporen van haar wat naar mij leidde. Voor een moment leek ze zo dichtbij, maar dat moment knapte snel weer als een zeepbel en ik wist dat ze het onbereikbare was geworden. Het deed ons pijn, en we wisten ook dat Rea nachten wakker had gelegen, met haar gedachten op thuis, bij ons.
Dagen gingen somber voorbij en ik begon steeds weer terug te verlangen naar haar aanstekelijke lach. Op dat soort momenten wilde ik niets liever dan dat ze gebleven was.

De laatste noten sterven af. Evelyns vrolijke stem is gelijk te horen. Praat over hoe goed het was, hoe trots ze is. Het deert me niet. Ik kan alleen maar in Rea’s donkere kijkers staren. Het heeft haar gepakt. Onze muziek heeft haar ingewikkeld, een lange draad vol herinneringen die haar niet meer los willen laten.
“Ik moet er vandoor.”� Ze staat gelijk op zonder verder nog iets te zeggen. De deurknal is het laatste wat we nog van haar horen. Ze kan het niet aan. Het doet haar pijn om te horen hoe erg we haar gemist hebben. Ze is niet bepaald van het sentimentele. Vrolijk zijn en elke dag met een lach rondlopen, zo wilt ze het hebben. Het breekt haar om te voelen wat ik en Bill al die tijd hebben gevoeld. Dat liedje vertelde alles.

Reacties: