FanFic.nl

You and me

Deel 47

8 jaar later:

Door de ogen van Daphne: Ik zit in bad. Een beetje te weken en te dromen over wat er zoal de laatste jaren gebeurd was. Mijn leven had zo’n grote wending genomen, een positieve wending. Ik ben nog steeds gelukkig samen met Tristan, we zijn verloofd en zouden in de zomer gaan trouwen. 8 jaar geleden had hij me beloofd dat de afstand tussen ons, ons niet uit elkaar zou kunnen drijven en die belofte heeft hij gehouden. Ondanks de oceaan die lang tussen ons had gelegen, was onze relatie blijven werken. Kleine ruzietjes waren natuurlijk niet uitgesloten, maar we zijn altijd van elkaar blijven houden. Ik kijk rond me en word weer eens betoverd door de prachtige badkamer. Dat was het enige dat ik echt wou in ons huisje, een prachtige badkamer. Ja je hoort het goed, ons huisje. Ik woon hier al een paar maand samen met Tristan en het is geweldig. Mijn eigen huis inrichten was voor mij eerder dikke pret dan werken. En dit huisje staat in België. Ik ben echt niet het type om te verhuizen naar een ander continent en gelukkig begreep Tristan dat. We hadden er lang over gepraat en waren uiteindelijk tot de beslissing gekomen om hier in België te blijven wonen. Ik ben hem nog steeds dankbaar dat hij daar mee instemde, want ik begrijp welke opofferingen hij daarvoor heeft moeten doen. Ik begrijp dat het niet makkelijk moest zijn voor hem om zijn familie en vrienden achter te laten, maar we gaan dikwijls op vakantie naar zijn thuisland. Hoe mooi ik Amerika ook vind, ik ben elke keer weer blij dat ik terug naar België kan komen en ik besef maar al te goed wat voor geluk ik met Tristan heb gehad. Hij begrijpt me zoals niemand anders dat kan en heeft respect voor mijn principes en omgekeerd. Daarmee ook dat ik meteen ‘ja’ had gezegd toen hij me ten huwelijk vroeg. Tristan is de man waar ik de rest van mijn leven mee wil doorbrengen.
Ik ga met mijn handen door het schuim van mijn badwater en probeer er een zeepbel mee te blazen. Wonder boven wonder vormt een prachtige ronde zeepbel zich in mijn hand. Door het zonnetje dat langs een spleet tussen de gordijnen binnen schijnt krijgt de bel alle kleuren van de regenboog. Terwijl ik de zeepbel voorzichtig probeer vast te houden, besef dat deze bel de liefde voorstelt. Liefde vinden is niet altijd gemakkelijk, maar wanneer je ze eens gevonden hebt is het fantastisch en moet je ze vast houden. Niet te stevig want dan kan je ze breken, maar zachtjes en met tederheid. Aan een relatie moet je werken, net zoals je een zeepbel moet ‘verzorgen’. Wanneer je ze zomaar laat begaan zal ze uiteen floepen in de lucht, maar wanneer je het juiste evenwicht hebt gevonden tussen vrijlaten en bijhouden, dan kan de zeepbel zich op z’n best laten zien, dan is de liefde oprecht.

Door de ogen van Anke: "Mama, papa, gaan we naar de speeltuin?" hoor ik mijn achtjarige dochter Charlotte roepen. "We komen zo schatje!" roep ik naar haar terug. Ik druk nog een kusje op Wouter zijn lippen en loop naar de living waar Charlotte naar een Barbiefilm zit te kijken. "Ben je klaar?" vraag ik haar. Ze knikt hevig en wijst naar haar schoenen die ze zelf al had aangedaan. Ook Wouter komt nu uit de keuken met zijn schoenen en jas aan. "Kom want de speeltuin wacht." lacht hij en opent de voordeur voor ons. **
Terwijl Charlotte op de schommel speelt met de vriendjes die ze al snel heeft gemaakt zitten ik en Wouter maar wat op een bankje toe te kijken. "We lijken wel een oud koppeltje." lag ik naar hem. Met zijn vingers trippelt hij over mijn handpalm. "Wel, een gelukkig oud koppeltje dan." is zijn antwoord. Het is prachtig hoe hij van iets dat wat negatief klinkt een wending kan geven en het zo positief kan maken. Ik lach en kijk naar Charlotte. Ze is zo snel groot geworden, de laatste 8 jaar zijn voorbij gevolgen. Een kind krijgen toen ik nog studeerde was niet makkelijk, maar we hebben ons er doorheen geslagen. Samen, met de hulp van onze ouders en onze vrienden, met wie we bovendien ook nog steeds contact hebben. We zien natuurlijk niet iedereen evenveel, op een bepaald moment namen we elk onze weg, maar elkaar uit het ook verliezen doen we niet. Een paar weken geleden ben ik nog met Lies, Jana, Daphne en Nora gezellig iets gaan eten. Als je elkaar zo lang niet gezien hebt is het dan echt super om eens bij te babbelen. We zijn allemaal ouder geworden en moeten echt tijd maken om af te kunnen spreken. Het is ook niet gemakkelijk doordat we niet allemaal hier in België meer wonen, maar we vinden er telkens weer wat op.
Ook tussen Wouter en mij gaat alles super goed. Zoals ik al zei is een kind op zo'n jonge leeftijd opvoeden niet gemakkelijk, maar het is ons gelukt. Voor mijn neus schommelt het levende bewijs ervan. We zijn wel niet getrouwd, dat hoefde voor ons niet. Zo'n stukje papier zou niets veranderen aan de liefde die we voor elkaar voelen, maar we hebben natuurlijk ons eigen stekje gezocht. Al redelijk snel waren we op zoek gegaan naar een klein appartementje en dat hadden we dan later uitgebreid naar klein huisje aan de rand van de stad. We hadden het er ook al over gehad om ons gezinnetje uit te breiden. Een broertje of zusje voor Charlotte zou toch fijn zijn, maar we wouden niets overhaasten. Alles op z'n tijd, als het zover was dan zouden we het wel zien. Ik heb na een lange tijd evenwicht in mijn leven gevonden en daar ben ik blij om. Dat evenwicht wil ik zo proberen te houden, voor mij, voor Wouter en voor Charlotte. Zij heeft mijn leven veranderd. Men zegt dat het moederschap een ander mens van je maakt en dat heb ik nu ook ervaren, ik ben misschien niet radicaal veranderd, maar toch in bepaalde kleine dingetjes. Ik ben bijvoorbeeld veel bezorgder en pieker tegenover vroeger veel meer. Elk futiliteitje wringt zich een weg in mijn hoofd om er dan voor lang niet meer uit te komen en me helemaal zot maakt. Zo heb je bijvoorbeeld de gedachte aan het feit dat Charlotte op een dag hier met een vriendje binnen zal wandelen, of op een dag juist buiten zal wandelen als een volwassen vrouw. Het is allemaal heel ingewikkeld, moeder zijn, vriendin zijn, dochter zijn, en vooral mezelf blijven.
"Hallo, schat!" Wouter brengt me uit mijn gedachten. Charlotte staat nu voor onze neus en wil per se weer naar huis om haar film af te kijken. Smeltend voor het puppysnoetje van Charlotje sta ik op. Met onze dochter tussen ons in stappen Wouter en ik weer naar huis (we wonen redelijk dicht bij de speeltuin). Tegen 8 uur 's avonds lig ik tegen Wouter in de zetel. De Barbiefilm is al lang geëindigd en Charlotte slaapt hier rustig in mijn armen, maar het is gewoon te zalig om nu op te staan. Wouter zapt een beetje rond en stopt bij een romantische film. Terwijl de borst van ons dochtertje rustig op en neer gaat, genieten wij als ouders van de laat-avond-film die over een ongewilde zwangerschap gaat. Bij het zien van die positieve zwangerschapstest op het beeld gaat mijn buik kriebelen. Het is jaren geleden dat ik ook zo'n test in mijn handen had. Nu ik er terug over nadacht vond ik zwanger zijn een geweldige tijd, buiten de ochtendmisselijkheid in het begin, had ik bijna geen last gehad. Ik had kunnen genieten van de band die ik met het kindje in mij smeedde en dat was prachtig. "Zullen we straks ook werken aan zo'n positieve test?" fluistert Wouter in mijn oor. Mijn mondhoeken gaan omhoog. 'Alles op z'n tijd'... misschien was het nu wel tijd. "Ja, lijkt me een goed idee." Antwoordde ik stilletjes en legde mijn hoofd weer op Wouters borst.

Door de ogen van Jana: Nick staat op het podium het beste van zichzelf te geven terwijl ik vanuit de coulissen toekijk. W at ben ik trots op hem, hij heeft het echt gemaakt. Het publiek in de zaal gaat door het lint bij zijn knappe looks en prachtige stem. Zo is het altijd gegaan en zal het altijd gaan. Het enige verschil met vroeger is dat Nick nu niet samen met zijn broers de show steelt, maar alleen (en met een geweldige band) op het podium staat. The Jonas Brothers zijn een paar jaar geleden gesplitst. Iedereen had het spijtig gevonden, de fans, ik en natuurlijk ook de jongens, maar het was hun beslissing. De band kon toch niet eeuwig blijven bestaan en ze vonden alle drie dat het tijd was voor een nieuwe weg in hun leven in te slaan. Nick had voor die weg een solocarrière gekozen. Hij houdt van muziek en zingen en kon dat dus niet opgeven. Nu is hij bezig met een tour door de VS. Een tour waar nog een paar optredens van volgen en dan weer over zou zijn. Ik heb het geluk dat ik van alles mag meegenieten. Nick laat mij als eerste zijn nieuwe songs horen en neemt me mee naar elk optreden. Ook deze tour heb ik van het begin mee gevolgd, waardoor ik ook verschillende plekjes van Amerika kan zien. Het is ook helemaal niet moeilijk om dit alles met mijn werk te combineren, want ik ben visagiste en voor wie kon ik dan beter werken als voor mijn liefste schat. 8 jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan. Visagiste was pas het laatste jaar in mijn hoofd gesprongen en heel mijn relatie met Nick was als een sprookje voor mij geweest, ik had niet kunnen dromen dat we 8 jaar later nog samen zouden zijn. Het concert loopt op zijn einde en Nick loopt nog wat te zeggen tegen het publiek tot ik plots mijn naam hoor vallen en weer alert ben. Nick draait zijn hoofd naar me en doet teken dat ik moet komen. Ik loop het podium op, verbaasd over wat er gaat komen. Dit is niet de eerste keer dat hij me op het podium roept dus ben ik niet meer zenuwachtig omdat 100 of meer paar ogen me aankijken. Ik zwaai naar het publiek en ga naast Nick staan die mijn hand vast neemt en zich helemaal naar mij draait. "Jana... je bent geweldig! weet je dat?" roept hij door de micro. Het publiek klapt en ik lach even en fluister bedankt. "Maar weet je Jana, we zijn nu al 8 super, fantastische jaren bij elkaar en ik begon me toch iets af te vragen. Iets dat al een tijdje door mijn hoofd spookt en iets dat ik vanavond ga zeggen, waar iedereen hier getuige van mag zijn." Nick doet even teken naar het publiek. Ik begin nu toch wel zenuwachtig te worden, ik heb een klein vermoeden van wat er gaat komen, maar probeer die gedachte nog even weg te steken. "Jana, ik zie je graag en iedereen mag dat weten. Jana ik wil onze liefde vereeuwigen..." Ik kijk in Nicks ogen. Hij lacht en gaat door zijn knie. Mijn mond valt bijna open. Hier zit hij, op een podium, voor mij, met een publiek dat in stilte toekijkt op dit spektakel, op zijn knie. "Jana, wil je met me trouwen?" In de zaal is het ondanks al het volk muisstil, iedereen wacht op mijn antwoord. Nick kijkt me vragend aan. Mijn besluit is al lang genomen, de laatste 8 jaren waren de beste van mijn leven en de rest wou ik ook met Nick doorgaan. Ik trek de micro uit zijn handen. "Ja!" Nick staat weer recht, lacht en kust me vol op de mond. Het publiek joelt en klapt. Ik sla mijn armen rond Nicks nek en kust hem passioneel terug. De vlinders in mijn buik fladderen vrolijk rond terwijl ik nu door Nicks haar wroet. We lossen elkaars lippen. "Ik hou van je." Fluister ik in zijn oor. Deze keer niet bedoeld voor het publiek om te horen, maar alleen voor Nick.

Door de ogen van Lies: Ik staar uit het raam. De test nog steeds in mij bevend hand. Hij is positief… hoe moet ik dit aan Kevin gaan zeggen. Hij gaat door het lint. We hebben het hier nog niet echt over gehad, we zijn hier beiden nog niet aan toe… Oké, ik kan niet anders dan het toegeven. Het gaat de laatste tijd niet zo goed in ons huwelijk. Steeds meer en meer maken we ruzie om kleine, onnozele dingetjes. Het begint met een woorden wisseling en mondt dan uit in een hevige ruzie met veel geschreeuw en gevloek. We zijn allebei te koppig om toe te geven dat de ander gelijk heeft, maar telkens weer heb ik spijt na een ruzie. En Kevin ook, dat weet ik gewoon, dat kan ik zien in zijn ogen, in de manier hoe hij me toch een goedenachtkus geeft. Het is inderdaad niet altijd rozengeur en maneschijn bij ons, maar we houden van elkaar. Dat is toch wat telt? Dat is wat ik mezelf steeds blijf zeggen, dat is het enige dat me hier nog houdt, dat ik zielsveel van Kevin hou. Op sommige, veel tegenwoordig, momenten kunnen we elkaar niet uitstaan, maar een leven zonder elkaar kunnen we ons ook niet voorstellen. Dat is dan ook de reden dat we zoveel moeite voor onze relatie doen. Kevin is speciaal naar België verhuisd om samen meer tijd door te kunnen brengen, wij zijn gaan samenwonen in een appartementje, op een super romantisch moment heeft Kevin me ten huwelijk gevraagd en een 3 maand later al zijn we getrouwd. Het is niet omdat we ruzie maakten dat ik niet met hem wou trouwen, want mijn antwoord was meteen ja geweest, ik zie hem doodgraag, maar de ruzies werden er niet minder op. Elke keer opnieuw is het een hele opdracht om hier te blijven en niet mijn koffers te pakken en de deur uit stormen, maar ik weet dat ik dan toch meteen weer terug zou keren. En hoe moe ik ook ben…opgeven doe ik niet. Ik kan Kevin niet missen en hij mij ook niet. We doen dus echt alles voor deze relatie, we proberen alles en zullen alles blijven proberen tot we het vinden. Tot we weer die klik vinden dat ons helemaal verbind. Ik zeg niet dat we nu niet verbonden zijn, maar niet meer zo als vroeger, of toch niet altijd. En nu sta ik hier met die positieve zwangerschapstest in mijn hand. Ik ben wel blij dat ik een kind draag van de man waar ik van hou, maar hoe kunnen wij ooit een kind opvoeden als we regelmatig met elkaar in de clinch liggen? En wil Kevin het kind wel houden? Wil hij wel een kind van mij? Zou dit kind ons dichter bij elkaar brengen of juist verder uit elkaar trekken? Zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet. Ik hoor de voordeur open gaan en even later de stem van Kevin die roept dat hij thuis is. “Lies?”� roept hij wanneer ik niet meteen antwoord. “Ja..ja ik ben hier. In de badkamer.”� Zeg ik aarzelend. Ik moet het hem vertellen, nu. Uistellen zou het alleen maar erger maken. “Hej, wat is er?”� Vraagt Kevin als hij de badkamer binnenkomt. Hij wilt me een kus geven, maar stopt en kijkt met grote ogen naar het witte dingetje dat ik in mijn hand hou. “Ik wist niet… hoe…is hij… positief?”�
Ik voel hoe mijn stem kraakt terwijl ik het kleine woordje ‘ja’ uitspreek. Kevin kijkt me nog steeds ongelovig aan. Hij gaat met zijn handen door zijn haar en loopt weer naar de living. Ik laat de test voor wat hij is en loop achter hem aan. Terwijl hij door de kamer ijsbeert probeer ik op hem in te praten, probeer ik te weten te komen wat er in hem omgaat, maar dat is niet gemakkelijk, want er komt geen woord uit zijn mond. “Kevin STOP!”� gil ik door de kamer waardoor hij toch stopt met zo enerverend heen en weer te lopen. We kijken elkaar zwijgend aan. “Is het van mij?”� vraagt hij. “Ja, natuurlijk! Dat je dat nog durft vragen!”� ik voel dat ik me boos aan het maken ben en probeer diep in en uit de ademen om mezelf weer onder controle te krijgen. Als we dit kind zouden houden, wil ik het niet ruziënd beslissen. “Wat gaan we doen, Kev?”� Kevin schud zijn hoofd. “Ik weet het niet, ik weet het in de verste verte niet.”� Kevin komt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Hij drukt een kusje op mijn haar. “Wat wil jij doen?”� vraagt hij enorm bezorgd, teder en liefhebbend. Ik breng mijn kin omhoog en staar in zijn bruine kijkers. “Wil je een kind van me?”� hij knikt. “Ik ook van jou.”� Zeg ik eerlijk. “Maar dan moeten we ervoor zorgen dat het vanaf nu echt werkt. Geen onnodige ruzies meer! Ik wil dat ons kindje opgroeit in een liefdevolle omgeving, niet met ouders die steeds ruziën. Akkoord?”� “Akkoord.”� Ik druk een kus op Kevins lippen en voel ondertussen een hand naar mijn buik gaan. Als het daar eenmaal ligt voel ik Kevin tussen onze kus door lachen. Ik lach ook en leg mijn hand boven op dat van hem. Vanaf nu zijn we met z’n drieën.

Door de ogen van Nora: Met mijn ogen toe geniet ik van de warme ochtendzon die mijn huid stilletjes verwarmt. Wat hou ik hiervan. Vroeg op de ochtend op het balkon staan en gewoon genieten. Genieten van de zon, de lucht, de vrijheid. Verhuizen naar Amerika was een geweldige beslissing geweest en ik had er nog geen moment spijt van gehad. Natuurlijk mis ik mijn vriendinnen en familie, maar we waren allemaal ouder geworden en moesten allemaal kiezen voor ons eigen leven en dat van mij lag hier, in Amerika. Tijdens de vakanties gaan we terug naar België, op bezoek bij mijn ouders en zusjes, bij onze vrienden en vriendinnen, maar tijdens het jaar wonen we hier. In een gezellige, redelijk grote villa op het platteland. Ik had dit huis op internet gevonden en was er meteen weg van geweest, toen ik samen met Joe was komen kijken, was het snel beslist, dit werd ons huisje. En nu wonen we hier al 3 fantastische jaren. Ik was wel wat bang geweest om zomaar te emigreren naar een ander continent. Zou ik wel een leven kunnen opbouwen zo ver van huis? Maar die angst was voor niets geweest, ik was me hier zo snel gaan thuis voelen dat ik ook snel een heel leven hier had. Ik had hier vrienden gemaakt, had een job gevonden als psychologe en ook Joe had dichtbij huis een job gevonden. Nadat The Jonas Brothers gesplitst waren, moest hij natuurlijk een andere manier vinden om geld te verdienen en zich bezig te houden. En dat had hij gevonden. Niet ver hier vandaan is een schooltje dat hem met plezier aannam als hun nieuwe leraar zang en gitaar. De jongeren vinden het leuk om les te krijgen van een ‘celebrity’ en Joe houdt van lesgeven. Iedereen gelukkig dus.
Mijn handen zijn over mijn steeds dikker wordende buik gevouwen. Ja, in die buik groeit nu ons kindje. Nog een paar maand en dan is het zover, dan zullen we met zen drieën zijn. We weten nog niet wat het zal worden, een jongen? Een meisje? Het maakt ons niets uit, met een dochter zal ik gaan winkelen en met een zoon kan Joe voetballen. Maar ook met een dochter zal hij blij zijn en gek doen, en ik zal trots zijn om een zoon van Joe Jonas op de wereld te zetten, maar 1 ding weten we zeker. Ons kindje zal muzikaal zijn, of alleszins muzikaal opgevoed worden. Want niet alleen Joe heeft muziek in zijn bloed, maar ook ik. Nadat ik op het concert van The Jonas Brothers voor de allereerste keer mijn liedje had gespeeld was er niet veel veranderd, ik was liedjes blijven schrijven. Liedjes die ik alleen zong voor mezelf en voor vrienden of mijn ouders. Maar ongeveer een jaar later was er een manager naar me toe gestapt. Hij had me helemaal overrompeld door me een platencontract aan te bieden. Na lang overleg heb ik dat dan ook uiteindelijk aangenomen en heb ik 1 cd gemaakt. Eentje maar, zou je kunnen denken, maar dat was genoeg voor mij. Ik maakte muziek omdat ik ervan hield, en omdat ik het leuk vond om mensen er mee te amuseren, maar op een bepaald moment moest ik kiezen tussen mijn carrière en mijn privéleven. Een keuze die dus snel gemaakt was. Ik maak nu nog steeds muziek, ik schrijf liedjes en Joe heeft me gitaar leren spelen dus het gaat goed. Maar zoals het ooit begonnen was, zijn deze liedjes bedoeld voor de mensen die het dichtst bij me staan, maar wanneer iemand een handtekening vraagt zal ik die met alle plezier geven. Ik ben er dus vrijwel zeker van dat ons kind ook iets van de muziekmicrobe in zich zal hebben. Ik hoor gestommel achter me en voel Joe achter me komen staan. Hij legt zijn armen ook op mijn buik, onze ringen komen tegen elkaar en weerkaatsen het zonlicht. Het zijn geen maagdenringen meer die we beiden met ons meedragen, maar trouwringen die we sinds 3 jaar dragen. “Ik wil in België bevallen.”� Zeg ik. Ik had het zonet pas beslist maar was er wel zeker van. Daphne en Kevin zullen meter en peter worden, dat staat al lang vast, maar zij wonen in België en ik wil dat ze erbij zijn wanneer ons kindje geboren is. Ook mijn mama wil ik graag dicht bij me in de buurt, Denise is ondertussen ook wel een tweede moeder voor me geworden, maar toch verlang ik ergens ernaar om dit kind in België op de wereld te zetten. “Oké.”� Fluistert Joe in mijn oor. Ik ben blij dat hij er zo snel mee instemt,dat hij begrijpt dat het belangrijk voor me is. Volgens mij gaat hij een geweldige papa worden. Ik voel hoe een voetje zich in de binnenkant van mijn buik boort. Ik neem Joe’s hand vast en breng het naar de plaats waar ik het voetje net voelde. Ik voel een tweede stampje en lach naar Joe. Misschien wordt het dan toch een voetballertje…



Dit was het allerlaatste stukje van mijn Jonas Brothers verhaal. Super hard bedankt aan iedereen die het gelezen heeft, hopelijk hebben jullie ervan genoten! (en vergeet zeker niet een reactie achter te laten:p)
Xx

Reacties: