Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » I Wanna Play A Game.. [TC][Afgelopen] » [4]
I Wanna Play A Game.. [TC][Afgelopen]
[4]
[4]
Bill had Toms koude hand vast en zocht de grijze muren af naar teksten, een aanwijzing. Iets dat uitlegde wat dit keer de bedoeling was. Hij wist nu al dat het pijnlijk zou zijn, dat het hun beschadigd zou achterlaten, mochten ze hier levend uitkomen....
De lichten begonnen te knipperen, maakten de ruimte onzichtbaar en weer zichtbaar. Aan. Uit.
Toms begon harder te trillen, terwijl zijn broertje verslagen naar de grond keek. Zijn hand werd fijngeknepen door de lange, koude vingers. Ze bleven geluidloos, dicht tegen elkaar aangedrukt op de koude grond. Allebei waren ze doodsbang voor hetgene dat zou komen. Ze waren bang dat ze elkaar zouden verliezen, dat ze alleen achter zouden blijven.
De lichten stopten met knipperen, bleven uit, maakten de situatie nog angstaanjagender.
Bill voelde ruwe handen zijn nek betasten, waarna er iets kouds, zwaars, zijn huid aanraakte. Hij hoorde een zachte klik en voelde dat er wat om zijn nek zat, heel strak dat zijn luchtwegen voor een deel afsloot. Ademen werd moeilijker, vergde meer energie. Hij bleef roerloos, verstijfd zitten. Hij durfde zich niet te bewegen. Wat werd er met hem gedaan? Wat voor ziek spelletje was dit...
De lichten flikkerden weer aan. De jongens moesten hun ogen aan het licht laten wennen. Ze keken om zich heen, probeerden uit te vinden wat er zich had plaatsgevonden. Toms ogen bleven opengesperd op Bills nek hangen. Hij keek angstig naar zijn kleine broertje.
B-bill! schreeuwde hij en wees trillend naar het ding om zijn nek. Bill raakte in paniek, begon hysterisch te schreeuwen. De tranen vielen op de grond. Ze kwamen niet alleen, nee ze kwamen met zn allen. Snikken verlieten zijn mond en voorzichting omarmde zijn broertje hem.
H-hoe krijg ik d-dit ding eraf.. fluisterde hij schor, snikkend, niet wetend wat de bedoeling. Het ook niet willen weten wat de bedoeling was.
Er weerklonk een geluid door de ruimte. Verschrikt keken Tom en Bill op, afwachtend.
Welkom terug Bill.
Als je dit hoort heb je mijn vorige spelletje overleefd. Mijn complimenten. Je hebt dus toch wel de drang om te leven. Zie je al in dat het leven waardig is? Dat je het moet apprecieren?
Je volgende en ook het laatste spelletje is aan de beurt.
Ik hoop dat je het overleeft...
De stem stierf weg.
W-wat moeten we doen vroeg Tom trillerig en trok zijn benen op. Hij begon zichzelf heen en weer te wiegen. Hij wilde niet realiseren dat dit allemaal echt gebeurde. Waarom was hij hier? Wat voor spelletjes? Wat bedoelde hij ermee?
Bill vond een briefje, aan het apparaat om zijn nek, besmeurd met bloed. Waarschijnlijk zijn eigen bloed.
Kijk T-Tom. Hij wees naar het dubbelgevouwen stuk papier in zijn hand. Hij opende het briefje met trillende handen en begon met lezen.
Zoals je waarschijnlijk al hebt gevoeld heb ik een apparaat om je nek gedaan. Mooi stuk technologie niet? Goed, dat terzijde. Dit spelletje luidt als volgt. Dat apparaat om jouw nek is een soort tikkende tijdbom. Is de tijd om, dan is het kaboem. Dag Bill, dag Tom. Je kunt jezelf hieruit redden. Je hebt 2 sleutels. Ãâ°én die je voor het vorige spelletje hebt gebruikt en de ander zit in Toms lichaam. Die twee sleutels zul je nodig hebben om jezelf te bevrijden. Er is echter maar één sleutel de juiste. Gebruik je de verkeerde sleutel, dan is het game over. Niet alleen voor jou, maar ook voor Tom. Er zit een klein chip aan Toms hart vast. De chip reageert op jouw tijdbom. Ontploft de jouwe, dan betreft je broer hetzelfde lot. Om hem te redden, moet je dus jezelf redden. Ik hoop dat je genoeg van Tom houd om hem pijn te kunnen doen.
Veel plezier Bill...
Bill liet het briefje uit zijn handen vallen. Hij staarde ongelovig voor zich uit. Dit kan niet waar zijn, dacht hij. Dit kan niet. Het kan niet. Tom. De sleutel. Pijn. Ik kan hem geen pijn aandoen. Dat kan ik niet. Maar om hem te redden moet ik het wel doen. Als ik me best niet doe, als ik het nu gewoon opgeef, dan heeft Tom geen kans meer. Dan ontneem ik zijn leven zonder dat hij daar iets aan zou kunnen doen. Dan vermoord ik mijn broertje...
De tranen stroomden alleen maar sneller, maakten zijn zicht wazig. Hij keek om zich heen, zoekend naar de spullen die er voor hem klaargezet waren. Wat moest hij allemaal gebruiken? Waar moest hij de sleutel zoeken. Waar was de andere sleutel. Bill sloeg zijn hand voor zijn mond. De sleutel! Ik ben het aan de deur vergeten. Nee. Nee. Wat als dat de goede sleutel was. Dan komen we hier niet meer levend uit. Dan is het inderdaad afgelopen, het spelletje uitgespeeld.
Hij bekeek Toms lichaam, zocht naar een wond, bloed, iets dat een aanwijzing gaf waar de sleutel zich zou kunnen verstoppen. Zijn ogen vielen op de open wond aan zijn arm.
T-Tom.. Je arm. D-daarin fluisterde hij met een trillende stem. Tom keek ernaar, ogen geknepen tot kleine spleetjes door het waterige zicht ervoor, en knikte langzaam naar zijn broertje. Hij vond een zaag op de grond, glimmend in het licht dat erop scheen.
Doe het Bill fluisterde hij en hield zijn arm voor zijn broertje. Deze pakte de zaag en bracht het naar zijn arm. Hij hield het erboven, keek zijn broertje aan in de ogen. Hij schudde zijn hoofd en liet de zaag zakken.
I-Ik kan het niet... Ik k-kan het niet. Ik kan het niet. Hij bleef de woorden herhalen, bleef zijn hoofd schudden.
Tom pakte Bills kin vast en keek hem doordringend aan.
N-nee. Ik kan het niet fluisterde hij snikkend.
B-Bill. Je moet h-het doen. Ik offer me voor je op. Ik draag wel een prothese. Als jij en ik hier maar uitkomen. Als je dit niet doet ga je dood Bill! Dood! Weet je nog dat je zei op je 90e te sterven. Dat je gelukkig zou zijn met je vrouw. Dat je kleinkinderen zou hebben. Je moet doorzetten. Doe het voor mij fluisterde Tom en liet zijn kin los. Hij keek vastberaden, maar kon de angst niet uit zijn ogen houden. Bill slikte en bracht trillend de zaag weer naar de wond. Hij zette de tanden van de zaag in zijn huid. Tom schokte, slaakte een luide gil, maar beet weer hard op zijn lip zodat hij de pijn niet zou laten merken. Hij wilde dit doorzetten. Voor zijn broertje.
Bill begon de zaag heen en weer te schuiven. Bloed spatte op zijn gezicht, zijn ontblote bovenlijf. Zijn tranen vermengden zich ermee, lieten sporen op de grond achter. Hij hoorde weer het getik. Hij wist dat dat de klok moest betekenen. Hij wist dat hij niet veel tijd meer over had. Hij begon steeds sneller te zagen, hoorde hoe zijn broertje het uitschreeuwde van de pijn.
Het spijt me Tom, dacht hij.
Het spijt me...
Tien seconden. Dat was de tijd die ze nog hadden. De tijd waarin ze nog zouden leven. Daarna zou er geen Tom, geen Bill, meer bestaan.
Bill wist dat het te laat was. Hij wist dat het allemaal over was.
Tom.. fluisterde hij en keek naar zijn broertje, die leed van de pijn. Tom keek hem aan, probeerde het gevoel in zijn arm te negeren. Bill drukte zachtjes zijn lippen op die van zijn broer.
Ich liebe dich..
Een knal weerklonk door de ruimte, gevolgd door een tweede..
Alle geluid vervaagde. Geen traan, geen ademhaling, niets meer.
Het spelletje was uitgespeeld.
Game Over
Reacties:
HEEEEELLL!
Als je zo moet sterven...
Fuck.
En nu huil ik.
Het is prachtig <3
xoxo <3
wow, dit is, zo, mooi
ik weet echt niet hoe ik het moet beschrijven,
echt, prachtig!!!
woow wel eng maar goed hou ik wel van hihi