FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 35: Een nieuwe thuis

Na een paar keer heen en weer gelopen te hebben met dozen en planken in onze armen staat alles op mijn kamer. Nog niet alles uitgepakt of mijn bed in elkaar gevezen, maar het staat hier nu toch al. Ik wandel met Max terug naar de living. Lukas is nu ook aangekomen en herhaalt hetzelfde patroon dat wij net gedaan hebben. Doos uit de wagen, de lift in en door het appartement naar zijn kamer, die over mij. Ook Lukas heeft zijn vader meegebracht bij het helpen van dragen, maar die staat ondertussen al bij de andere volwassenen te praten.
Mijn oog valt op een klein keukenradiootje dat iemand meegebracht heeft en nu eenzaam en alleen op de vensterbank staat. Ik draai even aan de grootste knop en hoor een heleboel geruis. Na wat gedraaid te hebben met een ander knopje krijg ik eindelijk een duidelijke ontvangst, maar ik schrik wanneer ik het lied hoor dat door de kleine boxen speelt. De radio valt bijna uit mijn handen en op hetzelfde moment zetten ook Tayana en Niel hun hoofden recht. De muziek gaat door. Ik herkende de akkoorden meteen. Lukas komt luid aangelopen vanuit zijn kamer.
‘Is dat…is dat ons nummer?’ vraagt hij stotterend. Ik knik. Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar het is inderdaad ons liedje dat wordt uitgezonden. Ik draai de volumeknop hoger en trek daardoor ook de aandacht van Michael en de ouders.
‘Niel, wat is er?’ vraagt één van de zusjes van Niel, ik denk Marie.
‘Dat liedje op de radio hebben wij gemaakt,’ fluistert hij haar toe. Haar kleine mondje zakt met grote verwondering open. Ik zet de radio weer neer en mijn vrienden komen dichter staan. Mijn eigen stem klinkt nog steeds door de kamer en het is een ontzettend vreemd, maar ondertussen ook geweldig.
Stomverbaasd blijven we naar de radio staren tot ons liet eindigt en een mannenstem begint te spreken. ‘En dit was de nieuwste sensatie dames en heren, Floating Faith met hun eerste single: Our start!’
Ik kan het niet meer houden. Normaal zijn Tayana en ik degene die onze gillen niet kunnen bedwingen, maar deze keer doen de jongens gretig mee. We springen, schreeuwen,dansen, juichen allemaal door elkaar, de vreugde kan niet op. Tijdens het rondjes draaien zie ik een glimlach rond Michaels mond, maar ook bij papa, de ouders van de anderen en Max siert een lach hun gelaat. Misschien had Max dan toch gelijk en komt onze carrière op stand.
Na dat we zijn uitgeraasd worden we gefeliciteerd door de ouders. Ik kan het nog steeds niet geloven, we waren echt op de radio. Er zijn verschillende andere mensen die dit gehoord hebben… Ik schud mijn hoofd om de verbazing eruit te krijgen, maar helpen doet het niet echt.
‘Ik ga verder uitpakken, mensen!’ roept Lukas door de living en verdwijnt even later in zijn eigen kamer. Hij heeft gelijk, we moeten verder doen. Ik trek Max aan zijn arm mee, weer naar mijn kamer.
‘Ga je het hier eigenlijk niet schilderen?’ vraagt hij benieuwd. Ik kijk rond naar de beige muren, mijn kamer kan inderdaad best een kleurtje gebruiken, maar daar hebben we nu geen tijd voor.
‘Ooit, als we een paar dagen vrij hebben zodat ik op mijn gemakje kan verven,’ antwoord ik. Max heft even zijn schouders op en buigt zich over de verschillende planken.
Heel het bed en mijn bureau in elkaar zetten is niet zo makkelijk als het uit elkaar halen. Na een half uur sukkelen, moeten we noodgedwongen papa erbij halen om te helpen. We zijn alleszins niet de enige. Daarstraks had Tayana toch ook hulp nodig en ook de vader van Lukas is al een handje gaan helpen.
‘Hallo,’ zegt een lief stemmetje aan de deur. Ik draai me om en kijk naar een van de zusjes van Niel.
‘Hoe heet jij?’ vraagt ze met een enorme schattigheid.
‘Fi. En wat is jouw naam?’ vraag ik terug.
‘Marie,’ zegt ze verlegen en komt de kamer verder binnengelopen. Ik staar haar verbaasd na wanneer ze zich achter de lange witte gordijnen (die tot op de grond komen) verstopt. Ze komt weer even piepen en houdt haar vingertje voor haar mond om te laten zien dat ik niets mag zeggen. Ik snap het niet tot even later Niel ook de kamer binnen wandelt.
‘Ik probeer ze te vangen. Het is tijd om naar huis te gaan,’ fluistert hij tegen mij en Max. Ik grinnik even en ga verder met uitpakken van weer een doos.
‘Pas op! Het koekiemonster is hier!’ roept Niel wanneer hij naar het gordijn grijpt en Marie erachter uit haalt. Ik lach weer. Hij is echt goed met kindjes.
‘Ik ga deze even afzetten en kom dan terug,’ zegt Niel deze keer tegen mij.
‘Dag Marie!’ roep ik hen na en zie nog net hoe ze naar me zwaait en dan uit de kamer verdwijnt.
Mijn kleerkast hier is groter als thuis, dus kunnen mijn kleren hier ten minste op een ordelijke manier in gelegd worden. Alhoewel ik niet weet hoe lang dat zal duren. de kast is zelfs groot genoeg zodat ook een deel van mijn boeken erbij kunnen. Ook mijn fotokaders maak ik met een haakje weer aan de muur vast en mijn songteksten worden ook omhoog gehangen. Mijn twee gitaren krijgen een plaatsje tegen de muur. Net wanneer ik wil beginnen met het vullen van mijn nachtkastje staan pap en Max op.
‘Ziezo, deze bureau staat ook in elkaar. Meer kunnen we hier niet doen, ik ga nu vertrekken. Ga je mee Max of blijf je nog?’ zegt pap, nog steeds met een schroevendraaier en vijsjes in zijn handen.
‘Ik kom zo,’ antwoordt hij.
‘Dag pap, bedankt om te komen helpen,’ zeg ik als ik papa een knuffel geef.
‘Graag gedaan. Je belt maar wanneer je me nodig hebt.’
Ik knik en papa wandelt mijn kamer uit.
‘Ga je echt al door?’ vraag ik een beetje teleurgesteld aan Max. Als hij zo lang bij me is, wordt ik hem min of meer gewoon. Het voelt zo natuurlijk en wanneer hij weggaat, laat hij die enorme leegte achter waar ik niet goed tegen kan.
‘Ja…ik heb met Kya afgesproken. Weet je nog?’
‘Oh ja,’ zeg ik stilletjes, maar besef op tijd dat ik eigenlijk enthousiast moet zijn. Ik moet ik mijn rol blijven. ‘Veel plezier! En je weet wat je te doen staat! Stuur me een sms, oké?’
Weer knikt hij en komt me een knuffel geven. Ik krijg een paar seconde de tijd om te genieten van zijn lichaam tegen het mijne en zijn zo zachte, mannelijke geur voor hij me weer loslaat. Ik staar hem na terwijl hij op zijn fantastische manier de kamer uitloopt. Ook wanneer hij al lang weg is en ik buiten de auto kan horen starten (mijn kamer is aan de straatkant) blijf ik staan. Het moment is aan het vervagen, maar ik probeer het zo lang mogelijk vast te houden. Na een paar minuten is elk deeltje van Max weggevlogen en kan ik niet anders dan verder mijn kamer op orde te zetten. Het is veel te stil naar mijn zin dus zet in mijn cd-speler op. Ik heb niet gekeken welke cd er nog in zit, maar zucht wanneer How could this happen to me van Simple plan door de boxen speelt. Ik ben te lui om een andere cd te zoeken en ga dus verder met mijn bed op te maken.
Na nog een dik uur alles op zijn plaats te zetten ben ik het echt wel beu, maar ik heb ook niet echt zin om voor de tv te gaan hangen. Ik neem mijn akoestische gitaar vast en zet me op mijn bed neer. Ik mis mijn raamkozijn nu al. Ik speel verschillende liedjes van Taylor Swift achter elkaar. Eerst Teradrops on my guitar daarna Beautiful eyes en ook nog I’d lie. Ze schrijft telkens perfect wat ik voel en wanneer ik deze liedjes kan zingen, voel ik me net dat tikkeltje beter.
Er wordt op mijn deur geklopt en ik schrik op. Ik was bijna vergeten waar ik was. ‘Ja,’ zeg ik. Normaal woon ik maar alleen met papa samen en hij komt echt zelden naar mijn kamer. Dit kleine woordje is dus echt vreemd voor me, maar ik zal er wel aan wennen.
Lukas opent de deur en komt naar binnen. ‘Hej,’ zegt hij.
‘Hoi,’ antwoord ik. Hij lijkt even te aarzelen voordat hij verder gaat.
‘Geïnstalleerd? Alles oké?’
‘Twee keer ja. En waarom zou niet alles oké zijn?’
‘Ik hoorde je zingen…je klonk verdrietig,’ zegt hij en wendt zijn hoofd af zodat hij niet in mijn ogen moet kijken. Hij leunt relaxed op de achterkant van mijn bed en staart een beetje door het grote raam naar buiten terwijl hij op mijn antwoord wacht.
‘Alles gaat goed met me, maar bedankt om het te vragen.’
‘Oké, als er iets is; mijn kamer is aan de overkant.’
Ik knik. Er blijft plots niets meer over van Lukas’ verschrikkelijke buien. Op dit moment is hij enorm lief. Ik apprecieer het dat hij bezorgd om me is, maar weet niet of ik naar hem zou gaan met mijn liefdesproblemen.
‘Pizza’s zijn er!’ hoor ik uit de living komen. Ik leg mijn gitaar neer en vlieg samen met Lukas de living in. Ik had geen idee dat er pizza’s besteld waren, maar het is een leuke verrassing. Buiten is het ondertussen al donker en ik was gewoon vergeten dat ik honger. Niel betaalt de pizzajongen die aan de deur staat en ondertussen zet Tayana de vier dozen met pizza’s op de tafel. Ik had het eigenlijk niet gehoord, maar iedereen van de ouders en Michael is vertrokken. Ik voel me een beetje schuldig tegenover hen, maar Michael zal morgen toch wel terug komen.
‘Hier is ook nog cola.’ Niel zet twee grote flessen cola in het midden van de houten tafel. Ik open een doos en neem het eerste stuk pizza dat ik zie. De anderen volgen mijn voorbeeld. Het voelt even als toen aan zee. Met zen viertjes gezellig tezamen. Ik voel me plots ook meer volwassen nu we hier zo samenwonen en besef dat we een goede keuze hebben gemaakt.
‘Hoe gaan we dit regelen?’ vraagt Niel.
‘Wat?’ vragen wij drieën in koor.
‘Het eten. We kunnen niet elke dag pizza eten,’ lacht hij.
‘We koken gewoon ieder om de beurt. Ik zal morgen wel beginnen,’ antwoordt Tayana.
‘Oké goed voor mij,’ knikt Lukas. En omdat ik mijn mond vol met pizza heb, steek ik maar gewoon mijn duim omhoog.
Wanneer ik klaar ben met eten, leun ik achterover op mijn stoel met mijn handen op mijn buik.
‘Dat heeft gesmaakt.’
Lukas lacht en ook Tayana zet haar in dezelfde houding.
‘Ik was nog wat vergeten te zeggen: welkom thuis iedereen!’ lacht ze en neemt een slok van haar cola.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.