FanFic.nl

The scars will stay forever -one shot-

-nobody-

Bill trok de gordijn toe. Hij ging weer op zijn bed liggen. Maar hij kon de slaap maar niet vatten. Hij bleef maar denken over wat ze tegen hem zeiden vandaag. Hij kon het maar niet uit zijn hoofd zetten. Tom zei wel dat ze het niet meenden, en dat hij er niets van moest aantrekken. Hij had wel tegen Tom gezegd dat het niets met hem deed. Maar diep in zijn hart deed het pijn. Veel pijn.

Closer to the edge

Bill ging weer recht opzitten. Pas nu merkte hij de zoute traan op, die over zijn wang liep. Hij haatte het om die zoute smaak te proeven. Tegenwoordig proefde hij die wel elke dag. Ongewild. Ze proefde naar pijn, verdriet, en woede.

The scars will stay forever

Bill zocht naar zijn dagboek. Hij vond het onder zijn bed. Hij ging lezen. Hij schreef er al in sinds hij 9 was. Nu is hij 13. Hij dacht even na voor hij het boek opende. Eerst durfde hij het niet te openen. Schrik van zijn eigen woorden. Hoe kan hij nu schrik hebben van zijn eigen woorden? Hij dacht weer even na. Toen opende hij het boek. Zijn krullerige handschrift vulde de pagina’s. In het begin was het niet zo leesbaar. Maar hij kon het wel lezen. Hij sloeg een paar stukken over. Hij las vanaf de dag dat hij naar de middelbare school ging, 2 maanden geleden. Hij had er in op geschreven wat men allemaal tegen hem zei. Niet de goede woorden, de slechte. Hij had een pagina vol met van die dingen. Zinnen, woorden, zelfs gebaren.

The First time on the edge

Sommige stukjes lieten Bill weer glimlachen. De leuke momenten die hij had gehad met Tom. Tot hij uitkwam op 4 dagen geleden. Bill moest van klas veranderen. Hij mocht niet meer bij Tom in de klas zitten. Nog iets dat zijn wereld liet instorten. Ze begaaide het te hard. Bill moest even glimlachen om de dingen die hij samen met Tom had uitgehaald. Ze waren geniaal vond hij. Maar zijn nieuwe klas, was het ergste. Hun woorden waren nog erger. Met nog meer haat.

The Scars will stay forever

Bill was jaloers op Tom. Hij had veel vrienden. Hij was redelijk populair en had al veel vriendinnetjes gehad. Bill voelde zich alleen als hij er aan dacht. Een naar gevoel kwam in zijn buik. Hij ging even naar de gang. Hij zag dat Tom zijn deur op een kier stond en ging even kijken. Hij was aan het smsen. Hij lachte. Even zuchtte Bill. En vervolgde toen zijn tocht naar de badkamer. Hij sloot de deur achter zich. Hij zag op de klok dat het half 2 ’s nachts was. Hij knipte het lichtje bij de spiegel aan. Even staarde hij gewoon naar zijn spiegelbeeld.

Side to side with the dead

Bill vond zijn leven zo doelloos. Hij voelde de tranen achter zijn ogen zich opstapelen. Maar ze kwamen maar niet. Maar toen vulde zijn ogen zich met tranen. Langzaam liepen die over zijn wangen. Hij gooide wat water in zijn gezicht en ging weer naar de gang. Hij keek nu door de kier van Tom zijn deur. Hij lachte. Ergens voelde Bill zich wel gelukkig, dat Tom gelukkig was. Maar het bleef pijn doen. Hij ging verder naar zijn kamer. Waar hij zich op bed liet vallen.

Face to face with the Death

Bill had nog nooit aan de dood gedacht. Hij had er nog nooit bij stil gestaan als er wat zou zijn na de dood. Hij sloot even zijn ogen en stelde zich een wereld voor, een wereld waar hij zou komen, na de dood. Een wereld waar alles anders was. Hij stelde zich alles in de perfecte vormen voor. Tot hij tranen voelde. Het leek alsof het begon te regen in zijn wereld. Alles werd donker en grauw. Hij opende zijn ogen weer. Voorzichtig stond hij op en nam zijn mes uit de lade. Hij ging er mee over zijn pols. Hij nam met een vinger wat bloed en begon een tekst te schrijven op de witte muur.

Gonna be okay
Gonna be okay
One day
One day

That day never came
That day never comes
I'm not letting go
I keep hanging on
Everybody says
that time heels the pain
I've been waiting' forever
That day never came

Voor heel die tekst, had Bill nu 6 krassen. Hij had pijn. Niet alleen van de krassen. Maar ook in zijn hart. Hij voelde zijn benen trillen. Hij kon amper staan. Hij voelde hoe het bloed langzaam van zijn arm af droop. Hij liet zich op de grond vallen. Zijn arm tintelde. Hij staarde naar de tekst op de muur. Het deed pijn. Veel pijn.

Falling from the edge

Hij hoorde zijn deur open gaan. Hij zag wazig voor zijn ogen. Hij zag niet goed door de tranen. En door dat hij zichzelf langzaam voelde wegglijden. Het ging langzaam. Hij zag een gedaante op hem aflopen. Hij kon nog amper zien. Hij hoorde aan de stem dat het Tom was. Hij probeerde Bill wakker te schudden. Hij probeerde Bill bij hem te houden. Hij schrok toen hij de tekst op de muur zag. Vooral omdat het door bloed was geschreven. Hij probeerde Bill bij zich te houden. Bill zag Tom nog amper. Hij was nog een schim voor hem. Hij kon zijn gezicht niet zien. Hij zag enkel zijn silhouet. Ookal lang hij in Tom zijn armen. Tom deed er alles aan om Bill bij zich te houden. Toen nam hij hem helemaal in zijn armen. Bill sloeg zijn armen om Tom. Langzaam werd Tom’s schouder doorweekt.

The scars will stay forever, and ever, they will never go away

Reacties: