FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[11] Bill – Thoughts

Ah, life’s good. Een grote pizza en een goede film, wat wil een mens nog meer?
Ik zit op de grond tegen de sofa aan, mijn achterhoofd tegen Toms knieën, en volg geïnteresseerd de beelden op tv. Angelina Jolie, speciaal voor Tom. Ik vind haar ook leuk, maar hij droomt nog steeds dat ze ooit zijn vriendin zal worden.
Oh nee. Waarschijnlijk niet. Hij droomt nu van iemand anders. Van mij. Ik slik en prop snel nog een stuk pizza in mijn mond. Mijn dapperheid van vanmiddag is een beetje weg. Ik ben nog steeds niet boos op Tom, maar... Wat gaat er nu gebeuren? Ik zal nooit meer naar hem kunnen kijken zonder te beseffen dat hij verliefd op me is. En aangezien ik niet verliefd ben op hem, hij mijn tweelingbroer is en ik er sowieso niet van houd mensen te kwetsen, ga ik waarschijnlijk een hele moeilijke toekomst tegemoet.
Dan maar niet naar hem kijken? Dat zou hem nog harder kwetsen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik kan hem niet in de steek laten, niet alleen omdat ik hem dan ongelooflijk veel pijn doe, maar vooral omdat ik hem nodig heb. Hij is mijn tweelingbroer, ik heb nog nooit langer een dag zonder hem doorgebracht. Ik zou niet zonder hem kunnen, zelfs al is hij... verliefd... op mij...
Kippenvel kruipt over mijn armen omhoog. Het is hier helemaal niet koud, maar toch zit ik te rillen. De pizza heeft al zijn smaak verloren, Angelina Jolie is veranderd in een lelijke feeks. Allemaal door dat ene zinnetje. Ik kan er maar niet aan wennen.
Tom is verliefd op mij.
Ik voel hoe hij zachtjes met zijn voet tegen mijn achterhoofd duwt. ‘Bill?’ mompelt hij. ‘Gaat het wel?’
Ik slik weer en neem nog een hap pizza. ‘Tuurlijk, wat zou er moeten zijn?’ doe ik met volle mond. Ik kan alleen maar goed tegen hem liegen als hij mijn stem niet duidelijk kan horen, vandaar de pizzatactiek.
‘Nou...’ Hij zucht en gaat verzitten. ‘Ik kan wel een paar dingen bedenken.’
Ik leg mijn hoofd achterover om hem aan te kunnen kijken. Hij staart echter strak naar Angelina Jolie, zijn gezicht bitter en gesloten. Zo ken ik hem niet. Zo wil ik hem eigenlijk ook niet kennen. Nee, dat klonk gemeen. Ik bedoel - ik wil dat hij weer de vrolijke Tom is van vroeger, de normí¡le Tom. Of is dat egoïstisch en gemeen?
Ik vóel me egoïstisch en gemeen.
‘Bill, tegen mij kan je niet liegen,’ hoor ik dan mijn broer weer. ‘Er zit jou iets dwars.’
‘Kan je niet raden wat?’ flap ik er, ondanks mijn voornemen hem geen pijn te doen, uit.
Even blijft het stil, op Angelina’s hakken na. Dan schuift Tom van de bank af, schopt bijna mijn pizzadoos dicht en zegt toonloos: ‘Juist. Ik snap het.’
En hij loopt de kamer uit.
Ik voel me de grootste egoïst op aarde. Ik kan me niet eens aan mijn eigen beslissingen houden. “Tom geen pijn doen”�, en wat doe ik? Ik jaag hem de kamer uit. Zuchtend verberg ik mijn gezicht in mijn handen. Wat moet ik nou? Vroeger was het leven nog makkelijk. We maakten een beetje muziek, we hadden een beetje veel lol, we sliepen zonder twijfels in hetzelfde bed als dat nodig was...
Oh holy teddyfucking Christ.
We maakten een beetje muziek.
We zijn nu een band.
We maken nog steeds muziek.
Binnenkort gaan we op tour.
Tourbus.
Krappe bedden.
Tom onder mij.
Hotelkamers.
Concerten.
Shit.
Shit.
Shit.
Dit gaat een absolute hel worden, ik weet het nu al.
Shit!
Glastonbury!
Ook dat nog.
Mijn brein draait plotseling overuren. Alle rampen die kunnen gebeuren, flitsen op topsnelheid door mijn hoofd. Wat nou als, wat nou als, wat nou als... Nee, nee, nee, Bill, houd op, je maakt jezelf gek!
Ik ben al gek. Ik. Ben. Al. Gek. Mijn broer is gek en hij is mijn tweeling, dus ik moet ook wel gek zijn. Ik kan wel duizenden redenen bedenken waarom ik gek ben. Dit bijvoorbeeld, dat ik hier nu in gedachten tegen mezelf aan het ratelen ben.
‘HOUD OP!’
En toen was het niet meer hardop. Ook geen ratelen, maar... Ik heb gelijk, ik moet hiermee ophouden. Mijn stomme ratelende brein maakt mijn leven er niet makkelijker op. Heeft dat ding geen uitknop?
Blijkbaar niet.
‘Bill?’ Tom steekt aarzelend zijn hoofd weer om de hoek, zijn ogen neergeslagen. Ik spring meteen op en struikel haast over de pizzadoos.
‘Ik... Ik... Ik geloof... Ik heb even frisse lucht nodig!’ Deze keer ben ik het die als een idioot naar buiten stormt. Ik schaam me dood, maar ik kan niet anders. Het wordt me even teveel. Mijn hoofd ontploft nog eens. Dan ben ik in elk geval wel van die irritante gedachten af... Alleen is dan ook mijn kapsel geruïneerd.
Het is koud buiten, koud en donker. Ik besef pas dat ik op blote voeten loop als ik de straat al uit ben. Kippenvel staat nog steeds op mijn armen, zowel van de kou als van mijn stomme gedachten. Mijn paars gelakte teennagels steken af tegen de stoeptegels. Ik slenter ineengedoken door de straat en concentreer me op mijn adem, witte wolkjes die mijn mond verlaten, om maar nergens aan te hoeven denken.
In het park vind ik een bankje dat niet in elkaar getremd is door de plaatselijke jongerencultuur en laat mezelf op het uiteinde zakken. Tot mijn verbijstering voel ik iets nats op mijn wang. Automatisch veeg ik langs mijn gezicht en besef dat er tranen over mijn huid glijden. Zit ik hier nu serieus te huilen? Ja dus.
Dan maakt het ook niet meer uit. Het is donker, het is koud, ik voel me rotslecht en ik heb er genoeg van. Ik trek mijn benen op en begin zachtjes te snikken. Waarom ik nu weer? Waarom mijn broer nu weer? Waarom wij nu weer? Kunnen wij niet gewoon een keer normaal zijn? Voor de verandering? Ik sta niet vaak met mijn mond vol tanden, maar nu weet ik echt niet wat ik moet doen.
Ik kan het niemand vertellen - ze zullen me zien aankomen! “Andreas, help, Tom is verliefd op mij!”� En het lijkt me ook niet makkelijk om iemand te vinden die hetzelfde heeft meegemaakt. Zelfs al kende ik een andere tweeling, dan zou het nog onmogelijk zijn. “Zeg, wat deed jij toen je broer verliefd op je was?”�
Wat moet ik doen?

Reacties: