FanFic.nl

Everything will be fine

26.

Wat verdwaasd kijk ik om me heen. Zijn we echt al bijna thuis? Thuis… Was dit nu eigenlijk mijn nieuwe thuis?
Tom stapt uit net op het moment dat ik me realiseer dat we voor zijn huis gestopt zijn. Hij kijkt nog even om, “Als er iets is…”�
Ik weet wat hij bedoeld, maar heb geen zin om er op in te gaan. “Ik zie je.”� Na die woorden richt ik mijn ogen terug op mijn schoot terwijl ik hoop dat hij het portier dichtslaat. Met een zucht en een veelbetekenende blik naar mijn vader duwt hij de deur dicht en draait zich om. Als ik weer durf opkijken zie ik net Bill buitenkomen. Bezorgde blik en al de rest. Tom plaatst zijn hand op Bill’s borst en houdt hem tegen om op mij toe te lopen. Mijn vader vertrekt en ik laat die twee achter. Opnieuw.
Niet veel later staan we op de oprit. Jasmin komt buitengerend, voor zover dat dat nog gaat in haar zwangere toestand, en geeft me een gemeende knuffel. Hoewel haar buik in de weg zit sla ik toch mijn armen om haar middel en begraaf mijn neus in de trui die ze aanheeft. Pap wrijft terwijl over mijn hoofd en ze laat me los. Ik zie haar nog snel een traan weg wrijven. Beteken ik echt zoveel voor haar? Niet dat ik het erg vind dat ze bezorgd om me is, helemaal niet zelfs. Maar ik kan me nogal moeilijk voorstellen hoeveel mensen soms om me geven. Gustav is daarvan dus al zeker een goed voorbeeld.
Bij die gedachte slaak ik een zucht en stap achter mijn vader het huis in. Dit gaan lange dagen worden.

Ik had kunnen weten dat ze me niet gerust gingen laten. Bill was voor de deur blijven staan tot hij uiteindelijk toch binnenmocht en Georg vond het nodig om zo goed als elk uur te bellen en te vragen of alles nog in orde was. Ik denk dat Bill tegen zijn broer had gezegd dat hij me ruimte moest geven, aangezien hij de helft van de tijd niet meekwam.
“Waar denk je aan?”�, zijn zachte stem haalt me uit mijn dagdroom en ik realiseer mij wie er mist.
Ik maak met mijn wijsvinger rondjes op tafel en probeer subtiel te klinken, “Weet Gustav eigenlijk dat ik terug ben?”�
“Natuurlijk”�, hij grijnst, maar dan verdwijnt die grijns plots, “Wil je zeggen dat hij nog niet is geweest?”�
Shit. Bill wist dus van niets. Hoe is dat nu mogelijk? Hij moet toch allang doorhebben dat er iets niet klopt? Georg had me een subtiele hint willen geven aan telefoon daarnet, maar ik had hem nu pas door. Gustav wist het. Wou hij niet, of durfde hij niet te komen?
“Schat?”�, ik kijk op in mijn vaders ogen. “Deze zat bij de post, Sofie zal hem doorgestuurd hebben.”�
Er valt een envelop voor mijn neus en ik herken meteen zijn handschrift.
“Yaren!”�, ik kijk terug op, “Ik vroeg iets!”�, hij klopt zacht op tafel om zijn woorden kracht bij te zetten.
Even weet ik niet wat zeggen. Als ik het vertelde wist ik dat hij kwaad zou worden. Op mij omdat ik Gustav niet had tegengehouden toen hij vertrok én omdat ik niets had verteld tegen hem. Op Gustav omdat hij ook niets had verteld. Dit zou moeilijk worden.
“Nou, ja, ik bedoel, eh…,”� ik blijf hangen staar naar die brief die ik zacht ronddraai met mijn rechterwijsvinger. Om de tijd te rekken drink ik nog snel even en probeer dan uit mijn woorden te geraken. Hij wordt ongeduldig. “Niet geweest is een groot woord.”�, besluit ik dan maar. Way to go Yaren, ik kan mezelf wel slaan.
Hij trek z’n ene wenkbrauw op en kijkt me onderzoekend aan. Ik probeer te grijzen maar blijf halverwege hangen waardoor hij naar alle waarschijnlijkheid niet zo geloofwaardig overkomt. Hij leunt naar voor, “Yaren.”�, hij zegt het met een zucht. “Vertel op.”�
“Andere keer misschien”�, ik probeer vrolijk te klinken maar mijn stem trilt hoorbaar. “Ik heb echt nog zoveel te doen.”� Ik strek mijn armen uit als demonstratie, en zie aan zijn blik dat hij me niet geloofd. Zo dan maar. “Echt zoveel.”�, verward wrijf ik door mijn haar en loop de trap op. Ik hoor hem achter mij nog roepen, maar het adrenalinegehalte in mijn bloed is intussen zo hoog gestegen dat ik besluit om het morgen goed te maken met Bill. En om daarna Georg uit te horen. Er verschijnt een sadistisch grijnsje op mijn gezicht.

Gustav

“Gustav!”�
Een beetje geschrokken - oké, al goed, ik was geschrokken! - kijk ik recht in het gezicht van mijn moeder. “Wat is dit?”�, ze stelt haar vraag in drie stukken, zo boos dat ze me een beetje bang maakt.
“Een ding.”�, antwoord ik bedeesd. “Dat niet van mij is!”�, voeg ik er snel aan toe als ze niet lacht.
“Luister eens goed jongeman,”� dit is niet goed. “Ik ben het goed beu om altijd achter jou aan te lopen en vervolgens al je rommel op te ruimen.”� Ze ratelt verder, zo snel dat ik de helft er niet van versta. Maar ze heeft nog lang niet gedaan. “En dan nog iets!”� Hier gaan we, dit gaat de kant van Yaren opgaan ik voel het. “Al dat depressieve gedoe moet gedaan zijn, ja? Ik snap dat je verdrietig bent schat,”� Ze komt nu naast me zitten en legt haar hand op de mijne. “maar als je niets doet kan er niets gebeuren. Dus ook niets goeds. Als je Yaren mist, ga dan gewoon even langs.”�
“Mam, je snapt het niet.”�
“Gustav,”� ze wrijft over mijn hoofd. “Van de eerste keer dat je haar hier binnenbracht zag ik aan je gezicht dat dat een meisje was voor jou. En probeer me niet wijs te maken dat het niet zo is. Ik ken je goed genoeg. Praat met haar, ik ben er zeker van dat ze je ook mist.”� Ze laat haar hand van mijn hoofd glijden over mijn rug. Misschien heeft ze wel gelijk.
Ik was zo druk aan het nadenken dat ik de bel niet had horen gaan. Plots krijg ik een klap tegen mijn achterhoofd. Ik spring recht en kijk in het razende gezicht van Bill.
“Gustav Schäfer, je hebt wat uit te leggen!”�, terwijl hij dat zegt wijst hij dreigend met zijn vinger naar mijn gezicht. Oeps.
Ik slik, “Hmm, wat?”�
Hij mompelt iets binnensmonds, heel erg boos. Misschien is het maar beter dat ik dat zinnetje niet kon verstaan.
“Zit!”�, hij begint een beetje rood te worden van de opwinding.
Ik ga meteen zitten en probeer niet de slimmerik uit te hangen. “Ik weet wat je gaat zeggen Bill…”�, ik pauzeer even om zijn reactie te pijlen. Hij kijkt afwachtend mijn richting uit. “Maar het is echt niet wat je denkt.”� Hij opent zijn mond maar ik kan hem nog net voor zijn, “Laat het me gewoon even uitleggen.”�
Met een lichte blos op mijn wangen vertel ik wat er die dag is gebeurt bij Yaren. Ik weet maar al te goed dat dit snel bij Tom zal terechtkomen, en dat is waar ik me echt zorgen om maak. Ik heb zijn commentaar en jaloers gedrag echt niet nodig nu. Wat ik moet doen is met Yaren praten, en snel! Waarom kom ik daar nu pas op?

Reacties: