FanFic.nl

Heart Of A Dead Boy (TH)

Pijn

De volgende dag werd ik zachtjes wakker geschud door een jonge man in een wit pak. ik opende traag men ogen en wou erin wrijven. maar ik bedacht me toen ik een pijn voelde in men schouder. de dokter glimlachte vriendelijk naar me en hield me een paar pillen voor men neus.
'hier,neem in,dan word je sneller beter.'
ik vroeg niet wat het was,want een dokter moet je vertrouwen hé? maar ik kan het echt niet aannemen,men schouder doet zo'n pijn! maar zeggen kan ik niks,want er komt amper een klank uit men keel. ik weet niet hoe ik het moet duidelijk maken! ik ben precies een dier nu,niemand kan horen wat ik te zeggen heb,ze raden maar een beetje wat ik heb. shit man,die pijn is me teveel. zo kan ik echt niet verder.
'pak je aan?'
zucht..dan moet ik het maar als een dier aan hem duidelijk maken. ik hefte een beetje men arm,liet die direct terug vallen en trok een pijnlijk gezicht.
'oei,heb je pijn?' ik knikte zachtjes,terwijl er zachte tranen een weg uit men oog baanden en op het bedsprei uiteenvielen.
'wacht,dan vraag ik of ze de morfinedosis kunnen verhogen. blijkbaar was het toch te weinig. maar we mochten geen risico nemen,we weten nog steeds niet hoeveel je hart aankan,dus doen we het kalm aan. als je geen lucht krijgt of vlekken ziet,druk dan snel op dit belletje ok?'
hij liet een belletje boven men bed zien. ik weet nu al dat,í ls het nodig zou zijn,dat ik er toch niet aan zal geraken. maar natuurlijk kon ik dat niet zeggen.
ik haat het als ik niet kan praten! iets in me zegt dat ik heel graag praat,ook al heb ik daar ergens toch geen zin in. raar hé,zo'n gevoel. ik snap er niks van...
de dokter verliet de ruimte en een minuutje later kwam hij terug en zei dat hij de dosis een beetje mocht verhogen. niet veel,maar toch iets. ze mogen me niet teveel morfine of pijnstillers geven,want men hart kan dat niet aan zegt hij. dat snap ik niet,waarom zou men hart dat niet aankunnen? ik ben toch nog jong?
de dokter drukte op een paar knoppen van een raar machien en spoot dan een spuitje in men arm. dat prikte een beetje. daarna ging de dokter terug weg en was het terug rustig in deze ruimte. vijf minuutjes later voelde ik me een beetje draaierig. ik kreeg koppijn,maar niet zo een koppijn na een stressige dag ofzo. eerder een koppijn als je een joint hebt gerookt. hoe ik op die theorie kom weet ik niet,dus vraag het me niet. ik heb nog nooit een joint gerookt denk ik. ik weet het eigenlijk niet meer..ik weet eigenlijk helemaal niks meer..heb ik vrienden,wie zijn men ouders,waar woon ik enz? ik weet niks meer..en toch voel ik dat er iets is,iets dat ik had en nu niet meer heb. ik snap dit gevoel niet..maar in ieder geval voel ik me nu eigenlijk wel gelukkig. raar hé? ik zit opgesloten in een ziekenhuis,weet niks meer,kan me niet bewegen van de pijn,kan niet spreken en toch..voel ik me nu gelukkig..ik ben moe,ik ga slapen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.