FanFic.nl

Heart Of A Dead Boy (TH)

geen Pijn meer?

Een tijdje later werd ik weer wakker. ik weet niet hoelang ik geslapen heb,maar ik voel me eindelijk eens een beetje uitgeslapen. ik wreef even in men oog. hé,ik kan men arm bewegen! ik hefte men arm een beetje omhoog en draaide men hand wat rond. het doet geen pijn meer! ik ben geheeld! ik draaide voorzichtig men hoofd en wachte op een pijnscheut,maar die kwam niet! ik ben echt genezen! dan mag ik misschien eindelijk naar huis!
er kwam iemand binnen,een dokter dus. hij had een plateau bij waar wat eten op stond. o,nee,please niet,ik heb nu geen honger. ik ben te gefacineerd bezig met me te bewegen zonder pijn. het voelt aan alsof het een wonder is. eigenlijk mag dat niet als een wonder aanvoelen,want elke mens kan toch bewegen?
'ik heb wat eten voor je bij. je zal vast wel veel honger hebben na je coma.'
coma!? heb ik in coma gelegen?! hoe kwam dat,waarom weet ik dat niet!? veel tijd om erover te denken had ik niet want de dokter legde het plateau op men tafeltje dat naast me stond en ging terug weg. ik keek vies naar het eten. daar ga ik echt niet van eten hoor! het ziet er niet uit! ok,eigenlijk ziet het er wel uit,het zijn frietjes. maar ik voel nu echt geen honger ofzo. ik trok men buikspieren samen en zette me wat rechter in men bed. ik ben zo blij,ik voel niks. geen pijn. ik keek wat de kamer rond. ik ben al een paar dagen terug wakker,uit de 'coma' dan waarschijnlijk. ik had nog geen tijd en kracht om rond te kijken. het viel me op dat alle muren wit waren. bah,ik word er nog kleurenblind van. ik zag een tv aan de plafond hangen. nu word ik toch wel nieuwschierig. een beetje tv zien zal me deugd doen. maar waar is de afstandsbediening hier? ik keek wat rond en na een tijdje vond ik het ding dan in een schuifje van een nachtkastje naast men bed. ik drukte op de aanknop en de tv sprong aan. oh,zo zalig die beelden. eindelijk iets dat normaal is. want ik voel me hier zo raar,alsof ik 'anders" ben dan de anderen. ik kan het niet goed uitleggen,het voelt ik ieder geval raar. heel dit gedoe. ik weet trouwens nog altijd men naam niet. men stem heb ik ook al terug geprobeerd,maar dat is spijtig genoeg nog niet gebeterd. ik ben benieuw wanneer ik eindelijk eens terug normaal kan gaan spreken. ik voel me best wel eenzaam erdoor. want niemand is er die tegen me praat en die dokters die soms langskomen,die zeggen ook niet zo veel. enkel vragen ze hoe het gaat en dan knik ik maar dom. ze komen soms de machienes controleren en weer men reflexen enz. normaal gezien zou men 'moeder' ook nog langs komen vandaag. ik weet alleen niet hoe ik me moet gedragen tegenover haar. ze is eigenlijk zo goed als een vreemde voor me...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.