FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

46.

Tom
Doelloos in de zetel hangen. Buiten is alles grijs, nog geen regen maar de belofte zit al in de wolken. Rotweer. Vandaag is Charlie exact twee weken dood. Twee weken, en één week sinds... Fuck, ik kan het zelfs niet denken. Bill en ik… Verdomme, niet janken, klein kind! Alles is weg.
Mijn gedachten draaien kringetjes. Van Charlie naar Bill naar Finn weer naar Bill en terug naar Charlie. Ik ben zo verdomd kwaad op hem, maar het verdriet is erger. Dit niveau van pijn is compleet nieuw voor mij, ik wist niet eens dat zoiets bestond. In de voorbije veertien dagen heb ik meer tranen gelaten dan in mijn hele leven bij elkaar. En er is niemand om ze weg te vegen. Ik spring nog liever uit het raam dan dat ik ze aan hem laat zien.
Bill zit meer op zijn kamer dan ergens anders. Deur op slot, gsm uit, maar ik hoor zijn huilen en snikken en soms zelfs zijn verstikte gezang door de muur heen. Dan zet ik mijn muziek wat harder en trek een kussen over mijn kop. Maar ergens in mijn oren zit altijd een echo van hem. Tweelingband, erg grappig.
Hij probeert zich te verontschuldigen, twee of drie keer per dag. Meestal negeer ik hem gewoon, of ik ga ergens anders zitten als hij echt niet ophoudt. Dan begint hij weer te huilen, en ik niet veel later ook, stiekem, als hij alweer op zijn kamer zit.
Hoe pijnlijk het ook is om hem zo te behandelen, ik verdraag hem niet in mijn buurt. Het zweeft nog om hem heen, die vorm van verraad waar ik hem nooit toe in staat achtte. Houden van? Ik weet niet meer wat dat woord betekent. Hell, ik kijk in de spiegel en ik weet niet wat ik zie. Ben ik dat? Ik zie een half persoon, een verwoest iets, ogen zonder diepte en een blik waaruit gevoelens spreken die me bang maken. Ik poets mijn tanden al een week met mijn gezicht naar de muur. Ik wil mezelf niet zien, nog minder dan hem.
‘Tom?’ Vlak naast mijn oor. Ik draai me zo snel om dat ik bijna uit de zetel donder en staar hem aan. Zo dun, zo bleek, zo vreselijk eenzaam. Zijn ogen hebben bijna geen wit meer, de wallen eronder laten hem meer en meer op een schedel lijken. Zijn onderlip is nog steeds gezwollen van die vuistslag.
‘Tom, het spijt me echt,’ mompelt hij met een ijl stemmetje. ‘Ik weet niet waarom het gebeurde, Finn vertelde me plots zoveel en… De emoties van de begrafenis… Hij huilde tegen me aan… Tom, als je eens wist wat hij me verteld heeft.’
‘Ik hoef het niet te weten,’ spuw ik in zijn gezicht. Voor het eerst in dagen praat ik weer, mijn keel protesteert. ‘Ik weet intussen best dat de dood van Charlie zwaar was voor ons allebei, dat we om haar gaven, maar dat is godverdomme geen excuus en dat zal het nooit zijn! Ongeacht de situatie! Haar tweelingbroer, godver-’ Ik breek mijn zin af en klem mijn tanden op elkaar, sluit heel even mijn ogen. ‘Ik hoef niet te weten wat hij allemaal zei. En ik hoef geen verontschuldigingen. Laat me gewoon met rust.’
Zonder hem nog één keer aan te kijken loop ik langs hem heen naar mijn kamer. De deur in het slot, muziek keihard aan, op het bed met mijn gezicht in mijn kussen. Niet denken, niet voelen, niet bewegen. Alleen ademen, en dan gaat het wel weer voorbij. Hoop ik.

Leugenaar. Vuile, gore leugenaar.
‘Ik hou van je, Tom’
‘Voor altijd.’
‘Wij hebben alleen elkaar nodig.’
‘Ik laat je nooit alleen.’
En zo weet ik ook weer hoe lang ‘voor altijd’ duurt. Ik wil niet huilen om hem, ik wil niet van hem houden, ik wil niet elk moment van elke dag doorbrengen met hopen dat het alleen maar een nare droom is en dat ik dadelijk wakker word in een hotelkamer omdat Charlie op mijn rug zit en hij me op de rand van mijn oor zoent. Maar daar heb ik blijkbaar niks over te zeggen.
Niks dan woorden. Wij waren niks dan woorden en dode beloftes.
Hoe diep moet hij me kwetsen dat ik eindelijk zonder hem zal kunnen leven. Mijn proefondervindelijk antwoord: veel. Hoe ik het ook draai of keer, ik kan nog steeds niet zonder hem. Er zit teveel van mij in hem.
Verontschuldigen? Wat voor uitleg kan hij in godsnaam hebben?
Dit is het einde. Dit is meer dan ik kan verdragen. Ik heb ook een hart, hoor! Ik heb een hart en een limiet. Hier trek ik mijn grens, zelfs voor hem. De rand van de wereld, één stap naar voor.
Ik kreun diep in mijn keel en druk mijn handen tegen mijn oren. Ik wil mijn hoofd stilleggen, maar mijn gedachten malen maar door. Warme ogen, prikkend… Ja hoor, daar komen de tranen weer. Ik ga anders liggen, rol me op mijn rug. De bassen van mijn muziekinstallatie vibreren tot in mijn ruggengraat, en toch slaag ik erin mezelf wijs te maken dat ik hem kan horen in de kamer naast de mijne. Ogen dicht. Mijn wimpers kleven aan elkaar maar de tranen wringen zich erdoor.
Mijn naam is Tom Kaulitz. Ooit had ik een broer. Ooit heb ik liefde gekend.
Dat is allemaal voorbij.

Voor Yasmine, omdat ik haar eigenlijk een stukje Neverland had beloofd...
Voor Nadezh, omdat ik gewoon wéét dat ze weer emotioneel gaat worden.
En voor Els, met haar lieve reacties altijd ^^

Reacties: